Λόγια...της Λέσβου

Γράφει ο Κώστας Βελούτσος * Ο συναγερμός χτύπησε κλονίζοντας συθέμελα ολόκληρο το παλιό κτήριο όπου στεγάζονταν η Πυροσβεστική υπηρεσία της Μυτιλήνης. Τέσσερις τα χαράματα, ξημέρωμα των Χριστουγέννων, και το ποδοβολητό των ανδρών της βάρδιας, καθώς κατέβαιναν τα σκαλοπάτια του σταθμού για να...

του Κώστα Βελούτσου * Το παρακάτω διήγημα είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Θανάση Στεφάνου, (1913-1948) ομαδάρχη του Δημοκρατικού Στρατού Λέσβου. Σκοτώθηκε μαζί με άλλους έξι αγωνιστές στο ντάμι της Τσερκέζας, την παραμονή της πρωτοχρονιάς του 1948. Ο Αθανάσιος Στεφάνου γεννήθηκε στις 17-11-1913 στη...

της Μαίρης Μαργαρίτη * Αν πας στα καφενεία της Αιολίδας και στήσεις αυτί, θ’ ακούσεις να ζωντανεύουν μπροστά σου άνθρωποι και ιστορίες του παλιού καιρού, του παλιού χωριού, τότε που ήταν ακόμη κοινότητα. Τις οποίες ιστορίες διηγούνται τόσο πειστικά κι άνετα οι μεγάλοι. Στην αρχή σου εξηγούν από που...

του Μάκη Μπεκιάρη * Η κυρία Κατερίνα στάθηκε στην μέση της αίθουσας ,ανέβασε τα γυαλάκια της ψηλά στα μαλλιά της και με δυνατή και ευχάριστη φωνή, ανακοίνωσε στα πεμπτάκια πως για την καλοκαιρινή παράσταση του σχολείου, τα παιδιά για πρώτη φορά θα ετοίμαζαν ένα θεατρικό έργο ,με δικούς τους...

Το παρακάτω διήγημα είναι αφιερωμένο σ’ όλους τους Λέσβιους προγόνους μας, που πολέμησαν για τη ζωή, τις αξίες και για τον πολιτισμό του νησιού. « Το ωρολόγιον της Μητροπόλεως αντήχει μίαν μίαν τας ώρας. Εκυλίοντο σημαίνουσαι το τέλος της τουρκικής κυριαρχίας επί της ωραίας νύμφης του Αιγαίου, της...

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Κώστα. του Κώστα Βελούτσου * «…Είναι παράξενο, έτσι δεν είναι; Μετά από τόσα χρόνια και το μυαλό μου πάντα να τρέχει εκεί στο νησί. Πάντα κάθε καλοκαίρι αλλά και χειμώνα. Τελικά η Λέσβος σε σημαδεύει κατευθείαν στην καρδιά, μα ποτέ δεν σε σκοτώνει. Ίσα που σε ματώνει λίγο...

του Κώστα Βελούτσου * « M ε λένε Άγγελο…» «…Με λένε Φίλιππο και είμαι είκοσι δύο ετών σήμερα που γράφω αυτές τις λέξεις… Με λένε Φίλιππο αλλά όλοι με φωνάζουν Άγγελο. Έτσι πια με λένε, κι έτσι με είπε απ’ αυτήν την ημέρα η μάνα μου… Δεκαπέντε χρόνια πέρασαν από τότε. Απ’ εκείνην τη φορά, και τώρα...

του Κώστα Βελούτσου * Το κλάμα του Μάριου, γοερό έφτανε ν’ ακουστεί ως τα βάθη της νεαρής κι άγουρης ψυχής του κι ακόμα πιο χαμηλά. Τα δάκρυά του καυτά σαν ποτάμια έτρεχαν πάνω στ’ άτριχα μάγουλα κι τ’ αναφιλητά του σπάραζαν κάθε καρδιά εκείνο το ξημέρωμα, όταν ζωντάνεψαν μπροστά του οι μνήμες του...

του Κώστα Βελούτσου * -«Χώρια λοιπόν αυτό το καλοκαίρι. Χωριστές διακοπές. Εντάξει, θα σεβαστώ την απόφασή σου. Αν είναι για το καλό και το μέλλον της σχέσης μας όπως μου λες, ας γίνει έτσι… Εξάλλου τον τελευταίο χρόνο είναι αρκετά διακριτή η απόσταση που υπάρχει ανάμεσά μας…» Μ’ αυτήν την πρόταση...

του Κώστα Βελούτσου * Ο Δήμος τύλιξε στα χέρια του την Ερατώ κρατώντας την γερά μες στην αγκαλιά του, και τα λόγια του ήταν γεμάτα σ’ αγαπώ που ακούστηκαν δεκάδες φορές από το στόμα του. Σα να περίμεναν αυτή την στιγμή χρόνια τώρα για να βγουν από μέσα του. Από τα βάθη της ψυχής η φωνή του έβγαινε...