Η γυναικεία προσφορά

Η γυναίκα είναι γενετικά προγραμματισμένη να φροντίζει τους πάντες, προσπαθεί να τους ευχαριστήσει όλους και “διαισθάνεται” τις ανάγκες τους. Ξέρει πότε ο σύζυγος είναι αναστατωμένος και θα του προσφέρει χαμόγελο, καταλαβαίνει πότε θα κλάψει το παιδί και τρέχει να το αγκαλιάσει. Σ’ αυτό το ατέρμονο δόσιμο  η γυναίκα μπορεί να παραμελήσει τον εαυτό της, μπορεί να προσφέρει εκεί που θα έπρεπε να πάρει, μπορεί να μοιράζεται εκεί θα έπρεπε να έχει κάτι μόνο δικό της, μπορεί να συγχωρήσει ενώ θα έπρεπε να στείλει τελεσίγραφο. Σε αντίθεση με τον άντρα που ξέρει τα όρια του, στη γυναίκα είναι ασαφή τα όρια ανάμεσα στην ίδια και στους άλλους. 

Ούτε το σώμα δεν ανήκει ολοκληρωτικά σε μας τις γυναίκες. Κάθε μήνα τον έλεγχό του έχουν οι ορμόνες μας που δημιουργούν άμπωτες και παλίρροιες στην ψυχή μας. Στην εγκυμοσύνη  το σώμα ανήκει στο παιδί μας και όταν γεννηθεί, οι μαστοί μας θα το θρέψουν. Στο σεξ το σώμα ανήκει στον εραστή, αυτός διεισδύει σε σημεία του σώματός μας που ούτε οι ίδιες δεν ανιχνεύσαμε ποτέ. Αυτό το γενναιόδωρο πνεύμα της γυναίκας την κάνει να γιατρεύεται γρήγορα από τις ήττες της, να ξαναστέκεται στα πόδια της και να αρχίζει πάλι να δίνει. Πάντα βρίσκει έναν θαυμαστό τρόπο να μετατρέπει τις απλές στιγμές σε περιπετειώδεις με τα παραμύθια που θα πει στο παιδί, να μεταλλάσει ένα άδειο σπίτι σε ένα ζεστό και χαρούμενο σπιτικό, να αποσπά τον άντρα από τη δύσκολη καθημερινότητα. 

Ωστόσο χρειάζεται προσοχή, οι δυνάμεις της γυναίκας δεν απεριόριστες.  Χαρίζοντας κομμάτια σε όλους, μπορεί να νιώσει σαν τον Ευτυχισμένο Πρίγκιπα, του Oscar Wilde. Ήταν ένα επιχρυσωμένο άγαλμα που ζητούσε από ένα χελιδόνι να μεταφέρει μικρά κομμάτια χρυσού από το σώμα του σε φτωχές οικογένειες. Μετά από λίγο καιρό δεν είχε μείνει πάνω του άλλο φύλλο χρυσού, ούτε ζαφείρι, ούτε ρουμπίνι και ο πρίγκιπας έμεινε μουντός και γκρίζος. Τον αποκαθήλωσαν για να μην ασχημαίνει την πλατεία. 

Πάντα λέω ότι  μόνο οι άντρες μπορούν να είναι πολεμιστές. Δεν είναι απλά η σωματική διάπλαση και η ρώμη τους, είναι η ικανότητά τους να απομονώνουν το συναίσθημα από αυτό που πρέπει να κάνουν. Εμείς δεν μπορούμε. Φαντάστηκα τον εαυτό μου στην παλαιολιθική εποχή με το ακόντιο στο χέρι να ψάχνω για τροφή. Αν με πλησίαζε ένα άγριο ζώο ή θα φοβόμουν τόσο πολύ που θα το έβαζα στα πόδια ή θα σκεφτόμουν ότι μπορεί να είναι θηλυκό και να θηλάζει κι αν το σκοτώσω τι θα απογίνουν τα παιδιά του. Επίσης λόγω ανικανότητας σωστής αντίληψης του χώρου, όπως όλες οι γυναίκες,  το πιθανότερο είναι ότι το ακόντιο δε θα έβρισκε το στόχο του και ότι δε θα γύριζα ποτέ στη σπηλιά μου. 

Η γυναίκα οφείλει να αναγνωρίζει τις αδυναμίες της και να παίρνει από τον σύντροφο την προστασία που χρειάζεται γιατί χωρίς αυτόν, δημιουργείται σύγχυση μέσα της.    

* Η Χαρά Ζήκα είναι Χημικός, Δρ. Φαρμακευτικής, συγγραφέας του βιβλίου «Έρωτας, Χημεία & Σεξ»-Εκδόσεις Ιανός και δημοσιογράφος. Ζει τη Μυτιλήνη και αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη στο Lesvosnews.net στη στήλη "Η αλχημεία του έρωτα