Το μπλόκο των Ναζί στην Αγιάσο στις 28 Μαρτίου 1944 (B' Μέρος)
Γράφει ο Παναγιώτης Μιχ. Κουτσκουδής
ΜΕΡΟΣ Β΄
Νωρίς το απόγευμα οι κατακτητές κυκλώνουν το χωριό, στήνουν τα πολυβόλα τους σε επίκαιρα σημεία (Νοσοκομείο, Φαμάκα, Ελβετία, Περασιά κλπ.) και αρχίζουν να πολυβολούν όποιον βλέπουν. Έντρομοι οι κάτοικοι κλείνονται στα σπίτια τους. Όσοι όμως έχουν λόγους ν’ αποφύγουν τους Γερμανούς, ορμούν προς τα βουνά. Απ’ τα περάσματα του Απέσου και της Περασιάς καταφέρνουν να περάσουν και να ξεφύγουν πολλοί απ’ αυτούς που είχαν λογαριασμούς με τον κατακτητή, παρά τους συνεχιζόμενους πολυβολισμούς. Όχι όμως όλοι. Κοντά στον Αϊ Σπυρίδωνα σκοτώνεται ο Στρατής Ηλιογραμμένου Γραμμέλης. Και λίγο πιο πάνω από την παλιά Ηλεκτρομηχανή η δεκατριάχρονη Μαριάνθη Δημητρίου Μαϊστρέλη. Με τον αδερφό της το Βασίλη γύριζαν απ’ το βουνό στο σπίτι. Μπροστά ο Βασίλης, πίσω η Μαριάνθη με την κατσίκα τους. Λίγο πιο πάνω από την Ηλεκτρομηχανή μια ριπή από γερμανικό πολυβόλο που ’χε στηθεί στην Περασιά έκοψε πρόωρα το νήμα της ζωής της. Μια σφαίρα καρφώθηκε στη ρίζα του κεφαλιού και ξάπλωσε το άψυχο κουφάρι της στο χιονισμένο μονοπάτι. Το άλικο αίμα της στιγμάτισε το χιόνι...
Πολλοί τραυματίζονται, μα φροντίζουν να θεραπευτούν στο σπίτι τους για ευνόητους λόγους. Στους τραυματίες αναφέρονται ο Παναγιώτης Καρετέλης, ο Σαράντος Μαλιάκας, ο Αγγελής Καραγιάννης και ελαφρότερα αρκετοί άλλοι. Σ’ ένα σπιτάκι στην κάτω είσοδο του χωριού συνεδριάζουν πολλά στέλεχη της οργάνωσης. Χτυπιούνται απ’ τους κατακτητές και τραυματίζεται σοβαρά ο φλογερός επονίτης Στρατής Ιωάννου Πασχαλιάς. Οι Γερμανοί τρέχουν να τον συλλάβουν. Πάνω του έχει ένα χαρτί με ονόματα κι ένα περίστροφο. Ο Πασχαλιάς μασάει και καταπίνει το χαρτί με τα ονόματα, αλλά δεν προλαβαίνει να πετάξει το όπλο, στοιχείο που θα τον ενοχοποιούσε. Τον συλλαμβάνουν σε κακά χάλια, τον κατεβάζουν στο νοσοκομείο της Μυτιλήνης και, αφού θεραπεύεται, τον περνούν από στρατοδικείο, τον καταδικάζουν σε θάνατο και τον εκτελούν στα «Τσαμάκια» στις 17 Ιούνη του 1944. Όσο βρισκόταν στο νοσοκομείο ο Πασχαλιάς, η Οργάνωση μελετούσε σχέδια απελευθέρωσής του με ένοπλη επιδρομή, αλλά δεν ήταν δυνατός ο κατάλληλος εξοπλισμός της ομάδας που θα αναλάμβανε το εγχείρημα, γι’ αυτό και η ιδέα εγκαταλείφθηκε.
Επιστρέφουμε στην Αγιάσο. Οι Γερμανοί φεύγοντας το βράδυ για τη Μυτιλήνη, παίρνουν μαζί τους 40 ομήρους. Τους κλείνουν στο εκεί κτίριο του Διδασκαλείου. Όμως, όταν τις επόμενες μέρες επιτίθενται οι κομάντος του Ιερού Λόχου για να τους απελευθερώσουν και τους προτείνουν να φύγουν, αυτοί δεν έφυγαν, γιατί νόμιζαν πως ήταν προσχεδιασμένη ενέργεια των Γερμανών, με σκοπό να τους εξωθήσουν στη δραπέτευση και καραδοκώντας έξω από το κτίριο να τους σκοτώσουν. Δεν είχαν πιστέψει πως επρόκειτο για Έλληνες κομάντος. Αυτό τους βγήκε σε καλό. Τις επόμενες μέρες οι Γερμανοί τους άφησαν όλους ελεύθερους, επειδή ακριβώς εκτίμησαν το γεγονός ότι δεν είχαν φύγει.
Στις 29 του Μάρτη, όταν οι Γερμανοί ξαναγυρίζουν στην Αγιάσο, ζητούν την παράδοση εκείνων που θεωρούν υπεύθυνους για τα γεγονότα. Των Στρατή Καβαδέλη, Στρατή Ηρ. Αναστασέλη ή Τασιού, Σωκράτη Φραντζή, Όμηρου Κοντούλη, Μαρίκας Κοντούλη, Βασίλη Νουλέλη, Πάνου Τζανετή και άλλων. Ο μοίραρχος Βαποράκης βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Είναι μέλος της επιτροπής γιορτασμού, αλλά σαν καλός πατριώτης έχει αποκρύψει το περιστατικό. Μάλιστα δεν το έχει καταχωρήσει ούτε στο βιβλίο «συμβάντων». Οι Γερμανοί τον κακοποιούν και τον κλείνουν στο Διδασκαλείο. Από εκεί τον μεταφέρουν στο στρατόπεδο Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη. Η αντιστασιακή οργάνωση της Αγιάσου πήρε υπό την προστασία της την οικογένεια του πατριώτη αξιωματικού, παραμερίζοντας παλιότερες βαριές πικρίες. Οι πληροφορίες που υπάρχουν λένε πως τελικά επέζησε. Από τους παραπάνω καταζητούμενους οι δύο, ο Παναγιώτης Τζανετής και η Μαρίκα Κοντούλη, φυγαδεύονται στη Μικρά Ασία τον Απρίλη του 1944. Οι άλλοι περνούν σε κατάσταση παρανομίας μέχρι να ’ρθει η απελευθέρωση.
Στην Αγιάσο τώρα ένας παγερός φόβος και μια βουβή αγωνία επικρατεί. Κυκλοφόρησε η φήμη ότι τα τελευταίου τύπου πυροβόλα των Γερμανών, που είχαν μεταφερθεί από τη γραμμή «Μαζινό», έχουν στραμμένες τις κάνες τους προς το χωριό, έτοιμα να ξεράσουν ζεματιστό μολύβι και να επαναλάβουν μια τραγωδία όμοια με κείνη των Καλαβρύτων. Σε κάθε περίπτωση πάντως οι Γερμανοί είχαν αποφασίσει να πνίξουν στο αίμα το χωριό, αν έστω και ένας στρατιώτης τους έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες των ελασιτών. Η οργάνωση, που είχε εξοπλιστεί και είχε καταφύγει στα γύρω βουνά, εκτίμησε σωστά την κατάσταση και δεν προχώρησε σε πράξεις βίας εναντίον των κατακτητών. Έτσι αποφεύχθηκαν τα χειρότερα.
Ο γιορτασμός της 25ης Μάρτη πληρώθηκε ακριβά απ’ τους Αγιασώτες. Έδωσαν τρεις νεκρούς, πολλούς τραυματίες, σαράντα ομήρους - που ώσπου να απελευθερωθούν ήταν το «σαράκι» όλης της Αγιάσου - και πολλούς καταδιωκόμενους πατριώτες, που πέρασαν στην παρανομία μέχρι την απελευθέρωση. Πατριωτικές εκδηλώσεις έγιναν και σ’ άλλα χωριά. Αλλά μόνο στην Αγιάσο πήραν ανοιχτό αντιφασιστικό χαρακτήρα, γι’ αυτό λύσσαξαν οι κατακτητές. Από κείνη τη μέρα το λεσβιακό αντιστασιακό κίνημα μπαίνει σε καινούργια φάση ανάπτυξης. Η απελευθερωτική πάλη του λαού μας γίνεται πιο αποφασιστική…
Διαβάστε το Α' Μέρος εδώ
