Συμπληρώνεται σήμερα ένας χρόνος από το κλείσιμο της εμβληματικής για την Αγιάσο ταβέρνας του Κατσαμπού. Πέρσι τέτοια μέρα, ύστερα από πολλές δεκαετίες ζωής, το ονομαστό καφενείο, αρχικά τ’ Μπουλμπούλ’, αργότερα τ’ Καμαρού, και τέλος τ’ Κατσαμπού, κατέβαζε ρολά. Η καρδιά του έπαψε να χτυπά, έσβησε το καντήλι του. Εδώ κι ένα χρόνο μένει άψυχο κουφάρι, σβησμένο κάρβουνο στη γωνιά, όπου κάποτε φλόγιζε το κέφι των μερακλήδων και σπίθιζε το σκωπτικό πνεύμα των θαμώνων. Χάσαμε κι εμείς το στέκι μας και σκορπίσαμε στους τέσσερις ανέμους σαν τα πρόβατα που διώχτηκαν απ’ το μαντρί τους. Τώρα, μια ψυχοπλακωτική βουβαμάρα έχει απλωθεί στην Καρυά…
Ο αγαπητός μας κουμπάρος Γιάννης Δαγέλης (Κατσαμπός), που δούλευε σερβιτόρος στο καφενείο του παππού και της γιαγιάς μου, πήρε απ’ αυτούς τα ηνία του μαγαζιού, το ανακαίνισε και το μετέτρεψε σε ένα από τα πιο εκλεκτά φαγάδικα του νησιού μας. Πανάξιοι συμπαραστάτες του η σύζυγός του Σταυρίτσα και οι δίδυμες κόρες του Ανθή και η Στέλλα, που με τη σειρά τους, μετά την άγουρη αποδημία του Γιάννη, κράτησαν ψηλά τη σημαία της ποιότητας και της φήμης του. Μέχρι που ήρθε η ώρα να βαδίσουν σε άλλες ατραπούς της ζωής…
Ο Κατσαμπός γεμίζει φούντες (κολοκυθολούλουδα) (3/8/2012)
Αναμοχλεύοντας την αχλή του πανδαμάτορα χρόνου ανασύρω από τα αραχνιασμένα κατάστιχα της μνήμης μου κάποιες από τις πρώτες μου θύμησες στον οικογενειακό καφενέ. Τον παππού Παναγιώτη να ψήνει τον καφέ στη χόβολη, τη γιαγιά Άννα να ετοιμάζει τους μεζέδες, τον ολιγοζώητο θείο Δημήτρη (Πατούνα) να με κρατά αγκαλιά και να μου βάζει ν’ ακούω πλάκες στο τζου-μποξ, τα καρναβάλια να εμφανίζονται στην κατάμεστη από μιλιούνια κόσμου πλατεία του Σταθμού Αυτοκινήτων, τα τρικούβερτα γλέντια με τις μουσικές κομπανίες όπου ξεφάντωναν οι άνθρωποι και ξεχνούσαν για λίγο τα φαρμάκια της κερατοζωής, τα λουκούλλεια τσιμπούσια, τους χορούς και τα μεθύσια… Τα ανεπανάληπτα διονυσιακά γλέντια της Αποκριάς, όταν φρένιαζε η λαϊκή μούσα στήνοντας έναν αξεπέραστο αντικαρνάβαλο κι όπου το «τρίψιμο», ο εθνικός ύμνος των καρναβαλιστών, μας μεθούσε και μας μυούσε στις προαιώνιες μαγικές λατρευτικές τελετές των πανάρχαιων προγόνων… Αλλά η μνήμη ανακαλεί και τους παλιούς θαμώνες, πολλοί απ’ τους οποίους έφυγαν για το ανεπίστροφο ταξίδι… Ας είναι η σημερινή αναφορά μας ένα μνημόσυνο γι’ αυτούς που ξεπροβοδίστηκαν πριν από μας.
Προπολεμική φωτογραφία στην οποία φαίνεται δεξιά η πρόσοψη του παλιού καφενείου, ο εξώστης με τους θαμώνες του και απέναντι το ενιαίο σπίτι που μοιράστηκε αργότερα στα δυο αδερφομοίρια σπίτια του Πάνου Παπάνη (Μαθιού) και του Στρατή Πασχαλιά. Μεταξύ των θαμώνων (η μόδα της εποχής να φοράνε καβουράκια) διακρίνονται οι Στρατής Π. Κολαξιζέλης ή Κακάβ’ (δάσκαλος και ιστοριογράφος της Αγιάσου), Νικόλας Ηλ. Κουρτζής (ο ονομαστός λαϊκός καλλιτέχνης-κεραμιστής), Προκόπης Στεφάνου, Κομνηνός Τσουκαρέλης κ.ά. Αριστερά ένα όμορφο σιντριβάνι.Γάμος Γιάννη Βασλά στο καφενείο Παναγιώτη Καμαρού (Αύγουστος 1954) : Μιχάλης Μουτζουρέλης (κλαρίνο), Ραφαήλ Σουσαμλής (ευφώνιο), Στρατής Ρόδανος (σαντούρι), Αχιλλέας Σουσαμλής (βιολί), Στρατής Αλτιπαρμάκης (τρομπόνι), Στρατής Παπάνης (ακορντεόν).Ο ταϊφάς του Γιάννη Κολομόνδου (Μπαντιλή) γιορτάζει τα γλυτώματα (τέλος ελαιοσυλλογής) στην παλιά πλατεία του Σταθμού Αυτοκινήτων, έξω από το καφενείο του παππού μου Παναγιώτη Δ. Καμαρού (είναι ο ίδιος ταϊφάς, που πρωταγωνίστησε το 1960 στο γύρισμα του ντοκιμαντέρ «Η ζωή στη Μυτιλήνη» το οποίο εκπροσώπησε την Ελλάδα σε διεθνές φεστιβάλ της Μόσχας). Παίζουν οι μουσικοί Στρατής Παπάνης ή Φαναρτζής (πασαβιόλα), Σταύρος Ρόδανος (κιθάρα), Στρατής Ψύρρας ή Μουζού (σαντούρι), Χαρίλαος Ρόδανος (βιολί) και χορεύουν η μάνα μου, Μυρσίνη Καμαρού-Κουτσκουδή (1930-2009), με τον ολιγοζώητο αδερφό της Δημήτρη Παν. Καμαρό ή Πατούνα (1933-1971).Από τις εργασίες ανέγερσης του κτιρίου της Βιβλιοθήκης του Αναγνωστηρίου Αγιάσου (1965). Πίσω από τους εργάτες το καφενείο του Παναγιώτη Καμαρού, μετέπειτα Γιάννη Δαγέλη (Κατσαμπού)
Ο θείος μου (αδερφός της μάνας μου) Δημήτρης Παν. Καμαρός (Πατούνα) μου βάζει τραγούδια στο τζου-μποξ (το θρυλικό ΑΜΙ) του παλιού καφενέ.Μαθητευόμενος σερβιτόρος στο παλιό καφενείο του παππού μου Παναγιώτη Δημ. ΚαμαρούΑπό αριστερά η γιαγιά μου Άννα Παπάνη-Καμαρού, ο Γιάννης Δαγέλης (Κατσαμπός), εγώ και η μάνα μου έξω από το καφενείο. Στο βάθος φαίνεται η ασοβάντιστη τοιχοποιία του κινηματοθεάτρου του Αναγνωστηρίου Αγιάσου που χτιζόταν τότε (εγκαινιάστηκε το 1975).Κοσμοπλημμύρα στην πλατεία σταθμού λεωφορείων για την παρακολούθηση των καρναβαλικών εκδηλώσεων (περίοδος Επταετίας). Πάνω δεξιά η πρόσοψη του παλιού καφενέ. Άνθρωποι στα παράθυρα του ορόφου (στο ισόγειο ήταν το μαγαζί και στον όροφο η κατοικία), αλλά και πάνω στην καρυδιά εξασφαλίζουν μια προνομιούχο θέση. (Αρχείο Αντώνη Χατζηχαραλάμπους.)Οικογενειακή φωτογραφία στον παλιό καφενέ του Καμαρού στην Πλατεία του Σταθμού Αυτοκινήτων Αγιάσου. Πίσω φαίνονται τα παλιά λεωφορεία του υπεραστικού ΚΤΕΛ Λέσβου.Στον παλιό καφενέ του παππού μου. Από αριστερά: Παναγιώτης Ψαρρός (Χαντράλ'), ο παππούς μου Παναγιώτης Δ. Καμαρός, Δημήτρης Στεφανής, Στρατής Χ. Αϊβαλιώτης (Φασούλα) και όρθια η γιαγιά μου Άννα Παπάνη-Καμαρού (Αρχείο Χρύσανθου Χατζηπαναγιώτη).Στον εξώστη του καφενείου κάθονται (από αριστερά): Ελένη Νικολάου-Κουρτζή, Ηλίας Κουρτζής, Γιάννης Ρίτσος, Στρατής Χατζηπροκοπίου, Κώστας Βουλβούλης, Στρατής Καβαδέλης και Πάνος Πράτσος (8/4/1985. (Αρχείο Αναγνωστηρίου Αγιάσου).Ο Κατσαμπός, η Σταυρίτσα και η Ανθή τυλίγουν γιαπράτσια (2/6/2012).Ο Κατσαμπός γεμίζει φούντες (κολοκυθολούλουδα) (3/8/2012).Στιγμές αχαλίνωτου διονυσιασμού σε αποκριάτικο γλέντι (18/3/2013).Αυγουστιάτικη κοσμοπλημμύρα (17/8/2016).H Πρέσβειρα Γαστρονομίας Βορείου Αιγαίου Αργυρώ Μπαρμπαρίγου στου Κατσαμπού (5/5/2023).
