Η σφαγή των αμνών

Το κρατούσα ανάμεσα στα πόδια μου και οδηγούσα το παλιό παπί μου. Το είχα βάλει μέσα σε δύο σακούλες σκουπιδιών. Μια από το κεφάλι και κάτω και μία από τα πόδια και πάνω. 

Κάθε χρόνο τη Μ.Εβδομάδα ο τσομπάνης που τα πρόβατα του βοσκούσαν το μικρό μας χωράφι, μας έδινε ένα αρνί και εκατό ευρώ. Ποτέ δεν με ενθουσίαζε αυτή η συναλλαγή. Κάθε χρόνο μετέφερα το σφαγμένο αρνί με το αυτοκίνητο μου και το παρέδιδα στον χασάπη που το τεμάχιζε. 

Φέτος με βόλευε καλύτερα να το μεταφέρω με το μηχανάκι μου. Βάζοντας το ανάμεσα στα πόδια μου, ένοιωθα ακόμα την ζεστασιά του που σήμαινε ότι μόλις πριν λίγο το είχαν σφάξει.

Σκέφτομαι με δέος την ανθρώπινη κυριαρχία που έχει υποτάξει όλα τα ζώα και που χωρίς την παραμικρό δισταγμό και αμφιβολία γίνεται ο απόλυτος εξουσιαστής πάνω στην ζωή και στον θάνατο τους.

Μεγάλη Εβδομάδα θυμόμαστε τα πάθη και τα βάσανα του Ιησού, την ίδια στιγμή που εκατοντάδες χιλιάδες πρόβατα, είναι καταδικασμένα να ζήσουν τη δική τους αγωνία, να κοπεί η ζωή τους με το έτσι θέλω και να βρουν τη αιώνια λύτρωση με τον θάνατο τους.

Έχουμε φτιάξει έναν ανθρωπόμορφο Θεό κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν μας, που δεν νοιάζεται για όλα αυτά τα αγαθά πλάσματα που ζουν τη δική τους κόλαση κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα. Και όλο τον χρόνο.

Δεν έχουμε τύψεις και δικαιολογούμε μέσα από το άλλοθι της επιβίωσης μας όλο αυτό το σκηνικό του τρόμου για αυτά τα  μικρά αθώα όντα.

Λύση εύκολη δεν υπάρχει όμως όταν σουβλίζουμε το αρνί τη μέρα του Πάσχα  καλό θα είναι να συνειδητοποιούμε ότι μέχρι πριν ελάχιστες μέρες έβοσκε ανέμελο στα βουνά του τόπου μας χωρίς να συναισθάνεται τι το περιμένει. Κι αν ο Ιησούς θυσιάστηκε για να σώσει τους ανθρώπους, τα εκατοντάδες χιλιάδες αρνιά θυσιάζονται  στο βωμό της ανθρώπινης κυριαρχίας που αποφασίζει ποια θα ζήσουν και ποια θα πεθάνουν, ασήμαντα και καταφρονεμένα γιατί η ζωή τους δεν άξιζε κι ας ήταν πλάσματα του ίδιου Θεού.