Κώστας Βελούτσος: Ας αφουγκραστούν τα «λόγια» και την τέχνη των ανθρώπων του τόπου μας
Ο Κώστας Ν. Βελούτσος γεννήθηκε, ζει κι εργάζεται, στη Μυτιλήνη. Είναι έγγαμος και πατέρας δύο παιδιών. Από το 1987 υπηρετεί στις τάξεις του Πυροσβεστικού Σώματος Ελλάδος. Το πρώτο του μυθιστόρημα "Σεργιάνι στη ζωή" είναι αφιερωμένο στην μνήμη του συναδέλφου του Νίκου Πασίδη που έφυγε απ΄την ζωή σε ηλικία 37 ετών. Πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησε το δεύτερο του του μυθιστόρημα "Τελευταία φορά".
Πέρασαν κιόλας δύο χρόνια από την πρώτη φορά που ακούσαμε το όνομα του Κώστα Βελούτσου. Πυροσβέστης και συγγραφέας. Με αυτές τις δύο ιδιότητες μας συστήθηκε. Δεν είναι και τόσο συνηθισμένο ένας πυροσβέστης να αποκτά και την ιδιότητα του συγγραφέα. Οι κριτικές για το πρώτο του βιβλίου κάτι παραπάνω από θετικές. Συναντήσαμε τον κ. Κώστα Βελούτσο και μας μίλησε όχι μόνο για τα βιβλία του αλλά και για όσα αφορούν την πόλη μας και τον πολιτισμό. Μας αποκάλυψε πως ένα τυχαίο συμβάν με τη κόρη του τον έκανε συγγραφέα, μας εξήγησε τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένα βιβλίο στο δρόμο προς την έκδοση. Τέλος ο κος Βελούτσος απάντησε στην ερώτησή μας για τα πολιτιστικά του τόπου μας απευθύνοντας τη δική του έκκληση προς τους υπευθύνους του πολιτισμού.
- Την Πέμπτη 9 Μαΐου έχετε την παρουσίαση του νέου σας βιβλίου «Τελευταία φορά»; Πείτε μας δύο λόγια για το βιβλίο σας και την εκδήλωση.
Η "Τελευταία φορά" είναι το δεύτερο μου μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε πριν από 2 μήνες περίπου. Ένας τίτλος που τον επέλεξα θέλοντας έτσι να εκφράσω κάποιες άσχημες καταστάσεις που βιώνουν οι ήρωες του βιβλίου μου. Πολύ θα ήθελα, να μπορούσε αυτό να συμβεί και στην πραγματικότητα στην καθημερινή μας ζωή οι δυσάρεστες στιγμές να έχουν τελευταία φορά, αντιθέτως οι χαρούμενες να μην έχουν τέλος για όλους μας. Είναι ένα μυθιστόρημα που εξελίσσεται στον Ελλαδικό και συγκεκριμένα στο νησιώτικο χώρο της πατρίδας μας κατά κύριο λόγο, και μιλάει για αυτά που τελικά παίρνει ο καθένας εκείνα που ακριβώς του αναλογούν και αξίζει να πάρει από τη ζωή.
Η παρουσίαση θα γίνει στις 9-5-13 ημέρα Πέμπτη και ώρα 19:30 στο ξενοδοχείο Lasia και για το βιβλίο θα μιλήσουν ο Διοικητής της Πυρ/κής υπηρεσίας Μυτιλήνης κ. Ελευθεριάδης και οι φιλόλογοι Παναγιώτης Παρακευαίδης και η Αφροδίτη Μακρή, τους οποίους και ευχαριστώ θερμά.
- Και στο πρώτο σας μυθιστόρημα («Σεργιάνι στη ζωή») έχετε επιλέξει χαρακτήρες της διπλανής πόρτας που βιώνουν την «ήττα» και υπηρετούν «διαχρονικές αξίες». Πιστεύετε ότι ενδιαφέρον έχουν τελικά οι «ηττημένοι» άνθρωποι; Τελικά «λύτρωση» είναι το να υπηρετείς τις «αξίες» σου;
Οι ήρωες και των δυο μυθιστορημάτων που έχω συγγράψει είναι χαρακτήρες της «διπλανής πόρτας». Αρκετά γνωστοί σε όλους μας, αλλά ανήκουν στην σφαίρα της φαντασίας μου. Συγγραφικά δεν θεωρώ ενδιαφέροντες περισσότερο τους «ηττημένους» από τους «νικητές» Ενδεχομένως η πρώτη κατηγορία να είναι πιο «ώριμοι» και να θεωρούνται ενδιαφέροντες μια και έχουν μεστώσει στην πορεία της ζωής τους αλλά και οι «νικητές» είναι άλλη μία ενδιαφέρουσα κατηγορία ανθρώπων. Η πίστη στις αξίες σου σε οδηγεί στην εσωτερική κάθαρση και η λύτρωση που είναι ο επόμενος σταθμός, είναι πια ορατός. Η απόλυτη επιτυχία του ανθρώπου. Ο προορισμός του.
-Υπάρχει κάποιος ήρωας από τα βιβλία σας που είναι πιο κοντά στο Κώστα Βελούτσο;
Κατ’ αρχήν όλοι οι ήρωες και των δυο βιβλίων μου είναι φανταστικοί χαρακτήρες, όπως είπα και πιο πάνω. Είναι όμως αρκετά διακριτοί στην σημερινή εποχή και πολύ εύκολα θα έλεγα ότι τους συναντάς. Δεν μπορώ να πω ότι κάποιος από τους ήρωες είναι κοντά σε εμένα μια και κανένα από τα δυο μυθιστορήματα που έχω συγγράψει, δεν είναι αυτοβιογραφικό.
-Να περιμένουμε και άλλο δικός σας μυθιστόρημα ;
Ήδη έχω ξεκινήσει το τρίτο κατά σειρά μυθιστόρημα. Είναι όμως ακόμα σε πρώιμο στάδιο και δεν μπορώ να πω κάτι πάνω σ’ αυτό. Απλά και μόνο θα σας αποκαλύψω τον τίτλο του. Ήδη έχει τοποθετηθεί ψηλά στο μυθιστόρημα που έχω ξεκινήσει. Και αυτό είναι που με βοηθάει αρκετά στην μετέπειτα εξέλιξή του. "Ζωή στο Θάνατο" θα είναι ο τίτλος του.
-Τι προτείνετε στους αναγνώστε μας για το φετινό καλοκαίρι; Τι να διαβάσουν; Ποια είναι τα αγαπημένα σας βιβλία;
Θα πρότεινα όχι μόνο στους αναγνώστες σας αλλά και σ’ όλους να διαβάζουν βιβλία. Είναι μια ψυχαγωγία που δεν κοστίζει ακριβά και τα οφέλη της ανάγνωσης είναι πολλά και γνωστά σε όλους. Οι Έλληνες συγγραφείς –παλιοί και καινούργιοι- ήταν και είναι στην προτίμησή μου όταν επιλέγω κάτι να διαβάσω. Όσο για τα αγαπημένα μου βιβλία που με ρωτάτε είναι το Ζάχαρη στην άκρη, της Ευγενίας Φακίνου , ο Νώε, του Μένη Κουμανταρέα, αλλά και οι Χαρίτωνας Γιωτάκης με το βιβλίο του, Σπαρτιάτες οι σκλάβοι του πολέμου και ο συμπατριώτης μας Γιώργος Γιαντάς και το βιβλίο του, Ως την τελευταία πνοή.
- Πως ένας πυροσβέστης «μεταφορτώνεται» σε συγγραφέα; Ποια ήταν η αφορμή; Υπήρχε το «μικρόβιο» της συγγραφής από τα εφηβικά σας χρόνια;
Υπηρετώ στο Πυροσβεστικό Σώμα εδώ και 26 χρόνια και νοιώθω περήφανος γι’ αυτό το επάγγελμα που για πολλούς είναι λειτούργημα και θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί τους. Γνωρίζετε άλλωστε ότι ως πυροσβέστης είμαι κοντά στον πολίτη που κινδυνεύει που αγωνιά εκείνη την δύσκολη στιγμή και εγώ οφείλω να είμαι εκεί δίπλα του. Αυτή η πλευρά της ζωής, της καθημερινότητας ήταν για μένα εκείνο που έβγαλε από μέσα μου ορμητικά το μικρόβιο της συγγραφής. Λατρεμένο όμως μικρόβιο. Όσο για την αφορμή που με ρωτάτε -κι εδώ θα πρόσθετα και την αιτία- ήταν ένα τυχαίο ίσως γεγονός, πριν από 4 χρόνια, όταν η κόρη μου η Χαρά με παρότρυνε να γράψω «κάτι» διαβάζοντας η ίδια μια μονοσέλιδη αναφορά προς την υπηρεσία μου. Αυτό λοιπόν το «κάτι» έγινε στην αρχή Σεργιάνι στη ζωή και τώρα Τελευταία φορά κι εύχομαι να έχει συνέχεια.
Πότε όμως κατά το παρελθόν δεν είχα μέσα μου αυτή την επιθυμία της συγγραφής . Ίσως να κρύβονταν μέσα μου όλα αυτά τα χρόνια και να ήταν τότε η κατάλληλη στιγμή, το σωστό timing που λέμε.
-Πως σας αντιμετωπίζουν οι συνάδελφοί σας στο Πυροσβεστικό Σώμα; Χαίρονται που ανάμεσα τους υπάρχει ένας συγγραφέας;
Οι συνάδελφοι μου στην Πυροσβεστική υπηρεσία Μυτιλήνης που υπηρετώ και κατ’ επέκταση στο Πυροσβεστικό Σώμα όταν έμαθαν πριν από 2 χρόνια ότι θα πρόκειται να εκδοθεί το πρώτο μου μυθιστόρημα περισσότερο ξαφνιάστηκαν γι’ αυτό και θεωρώ απόλυτα δικαιολογημένη αυτή την αντίδρασή τους. Είναι όμως κοντά μου με στηρίζουν σ’ αυτό που κάνω και τους ευχαριστώ πολύ . Είναι η δεύτερη μου οικογένεια καθώς ο χρόνος που είμαι μαζί τους είναι αρκετός, γεγονός που δυναμώνει ολοένα και περισσότερο αυτή την σχέση μας , ξεπερνώντας προ πολλού την αμιγώς επαγγελματική.
-Είναι τελικά εύκολο να εκδοθεί ένα βιβλίο; Τι ισχύει με τους εκδοτικούς οίκους; Γιατί επιλέξατε το τελευταίο σας βιβλίο να είναι αυτοέκδοση;
Όταν ολοκλήρωσα το πρώτο μου βιβλίο η χαρά μου ήταν απερίγραπτη που μπόρεσα να το κάνω αυτό. Ένοιωθα και ακόμα αυτό ακριβώς αισθάνομαι ότι είναι ένα ακόμα ολότελα δικό μου κομμάτι. Το κατατάσσω στην ίδια
θέση της καρδιάς μου, μ’ εκείνη των παιδιών μου. Διότι το βιβλίο είναι παιδί για τον συγγραφέα. Η χαρά εκείνη λοιπόν μετριάστηκε όταν ήρθα σε επαφή για πρώτη φορά με τους εκδοτικούς οίκους. Σ’ όλους άρεσε αυτό που είχα γράψει η διαδικασία όμως έως ότου πάρει την μορφή του βιβλίου απαιτούσε πολλά πράγματα από μένα και το σπουδαιότερο ήταν το οικονομικό. Η ατάκα που άκουγα σχεδόν απ’ όλους τους εκδοτικούς οίκους ήταν «Πολύ καλό το έργο σας αλλά δεν μπορούμε να επενδύσουμε σε κάποιον πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα…» Όμως ο δρόμος ήταν πια για μένα μονόδρομος. Ήταν το πρώτο μου μυθιστόρημα και ήθελα να το «δει» όσο περισσότερος κόσμος. Κι αυτή είναι η «ανταμοιβή» του συγγραφέα. Να κρατήσουν στα χέρια τους το βιβλίο του αλλά και να το διαβάσει ο κόσμος.
Έτσι επέλεξα έναν επώνυμο και ανερχόμενο εκδοτικό οίκο. Δεν θέλω στο σημείο αυτό να πω περισσότερα. Η δεύτερη φορά περίπου στο ίδιο μοτίβο με τις τιμές των εκδοτικών τώρα να έχουν «πέσει» αισθητά, η γραφή μου όμως όπως και το μυθιστόρημα να εξακολουθούν να αρέσουν σ’ όλους , μα και πάλι δεν μπορούσα, με τους λόγους να είναι γνωστοί σ’ όλους, και δεν είναι άλλοι ,από τους οικονομικούς.
Γι’ αυτό επέλεξα την αυτοέκδοση και μπορώ να πω με βεβαιότητα, ότι δεν το μετάνιωσα. Έδωσα –κατά μια έννοια- εργασία σε μια συμπολίτισσα μου και το αποτέλεσμα με δικαίωσε. Γνωρίζω όμως πως τα «ταξίδια» του βιβλίου μου θα είναι περιορισμένα και πολύ κοντινά, αλλά ήταν συνειδητή η επιλογή μου.
-Ζείτε μόνιμα στη Μυτιλήνη. Τι σας ενοχλεί στην πόλη της Μυτιλήνης;
Εδώ και πολλά χρόνια ζω στην Μυτιλήνη αλλά η καταγωγή μου είναι από το Πλωμάρι. Τι να πω για την πόλη της Μυτιλήνης? Τόσοι και τόσοι έχουν πει για την μαγεία αυτής της πόλης για το χρώμα και το άρωμα της αλλά και για την ερωτική της αύρα. Αγαπώ αυτόν τον τόπο και συμφωνώ απόλυτα με όλους εκείνους που εξαίρουν την μοναδικότητα της πόλης μας. Οι αντιθέσεις και οι εναλλαγές της σε κάνουν να μην θέλεις στιγμή να την χάσεις από τα μάτια σου. Σαν μια γυναίκα η Μυτιλήνη σε μαγνητίζει από την πρώτη φορά κι η διάρκεια αυτού του κεραυνοβόλου έρωτα δεν έχει ποτέ τέλος. Αυτό που με ενοχλεί στην πόλη που ζω είναι η αδιαφορία και μόνο αυτό. Θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο όμορφη ακόμα πιο ζωντανή πόλη αν όλοι μας δεν αδιαφορούσαμε για την πόλη στην οποία ζούμε. Αν κάποια στιγμή πάψουμε να μετατοπίζουμε τις ευθύνες, που σαφώς υπάρχουν από κάποιους, και δουλέψουμε ο καθένας ατομικά, τότε η Μυτιλήνη που όλοι θέλουμε δεν θα είναι όνειρο μακρινό.
-Η κρίση αν μη τι άλλο έχει επηρεάσει και το χώρο του πολιτισμού. Από την άλλη και στη Λέσβο είχαμε μάθει για αρκετά χρόνια να πετάμε χρήματα ώστε να κάνουμε εκδηλώσεις με φανταχτερά ονόματα. Για να υπάρξει πολιτισμός πρέπει να υπάρχουν και χρήματα; Και τελικά τι «πολιτισμός» ταιριάζει στη Μυτιλήνη; Πως κρίνετε τις «πολιτιστικές επιλογές» του Δήμου τα τελευταία δύο χρόνια;
Λέσβος και πολιτισμός είναι πιστεύω δύο πράγματα αλληλένδετα. Το νησί μας από αρχαιοτάτων χρόνων έχει προσφέρει τα μέγιστα στον Ελληνικό πολιτισμό και σε κάθε μορφή τέχνης. Τι να πρωτοπεί κανείς για τον Αλκαίο για την Σαπφώ για τον Στρατή Μυριβήλη ή για τον Οδυσσέα Ελύτη αλλά και τόσο άλλους σπουδαίους που συγκαταλέγονται στους κορυφαίους του κόσμου. Και ο κατάλογος ολοένα και μεγαλώνει από τους Λέσβιους που μεγαλουργούν στις τέχνες αλλά και τα γράμματα. Στην εποχή μας όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει δραματικά. Η επιλογή γίνεται από ονόματα που είναι πιο ψηλά στην μαρκίζα της δημοσιότητας που προσφέρουν εφήμερες επιτυχίες προς ικανοποίηση των πολλών, υποσκελίζοντας έτσι τον αληθινό πολιτισμό της ποίησης της μουσικής αλλά και τόσων ακόμα, προς χάριν της μανίας του καταναλωτισμού, και όχι της ψυχής και του νου. Εκείνο είναι που μ’ ενοχλεί και στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου μας η αδυναμία ίσως να δουν κάποιοι βαθύτερα από το επιφανειακό και το φανταχτερό που ευτυχώς έχει μικρή διάρκεια. Σαφώς και μας έχουν επισκεφθεί θεατρικές παραστάσεις αντάξιες της πολιτιστικής ιστορίας του νησιού μας όπως επίσης και μουσικά σχήματα που ταιριάζουν με τον ερωτισμό της πόλης. Είναι όμως ελάχιστα και η προτίμηση του κόσμου σ’ εκείνους το ίδιο ελάχιστη.
Τελειώνοντας θέλω να κάνω μια πρόταση προς τους υπεύθυνους αυτών των πολιτιστικών επιλογών. Ας αφουγκραστούν τα «λόγια» αλλά και την τέχνη των ανθρώπων εκείνων του τόπου μας που ίσως έχουν «κάτι» να πουν κι ας τους στηρίξουν , προβάλλοντας έστω και στο ελάχιστο το έργο τους.
Ευχαριστώ το lesvosnews.net που μου έδωσε την ευκαιρία να μιλήσω για μένα αλλά και για τα βιβλία μου.
