Οι τροβαδούροι της νέας αθλιότητας
Πώς μπορούμε να κατανοήσουμε αυτούς τους ανθρώπους που αποφάσισαν με τη δράση τους να στηρίξουν την εφαρμογή απάνθρωπων πολιτικών, τις οποίες και δικαιολογούν στο δημόσιο λόγο τους; Αυτούς τους εκλεγμένους (ή διορισμένους) «άριστους» σε κάθε επίπεδο από το υπερεθνικό μέχρι το τοπικό, τους πληρωμένους κονδυλοφόρους των ΜΜΕ, τους γραφειοκράτες εφαρμοστές που πιστεύουν ότι κάνουν το καθήκον τους;
Οι άνθρωποι αυτοί προσβάλλουν, εξευτελίζουν, μειώνουν υλικά και συμβολικά τους συνάνθρωπούς τους. Ρίχνουν τις ευθύνες στους άλλους για την ανεργία, την αρρώστια, τη φτώχεια, ενώ μπορεί να προκαλέσουν με τις πολιτικές τους, ακόμα την απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής. Αυτό το κάνουν λόγω κάποιων εγγενών χαρακτηριστικών της προσωπικότητάς του ή ψυχικών ανωμαλιών; Το κάνουν γιατί νιώθουν υπόχρεοι στον χρηματοδότη τους; Όχι. Άνθρωποι σαν και εμάς είναι, απλά όταν η εξουσία δημοσίευσε μια προκήρυξη θέσεων εργασίας για όργανα μεταβίβασης αντιδημοκρατικών και καταπιεστικών πολιτικών, αυτοί δήλωσαν αμέσως συμμετοχή, φωνάζοντας «είμαι έτοιμος να αναλάβω τις ευθύνες μου».
Δηλώνουν διαχειριστές του προβλήματος, κορνιζάρουν υπουργικές αποφάσεις και εσωτερικές εγκυκλίους, τις οποίες και βάζουν στον τοίχο πίσω από το γραφείο τους («το εικονοστάσι της νομιμότητας») και κάθε μέρα αναιρούν ένα-ένα τα κερδισμένα με αγώνες πολλών ετών ανθρώπινα δικαιώματα, οδηγώντας τον «αγνώμονα και ανίδεο» λαό (όπως τον αποκαλούν) στην απαξία και την απόλυτη εξαθλίωση.
Επιτέλους, το απρόσωπο σύστημα βρήκε το πρόσωπό του. Αυτοί οι τυπολάτρες εγκληματίες που έχουν «τα χέρια τους δεμένα», δεν γνωρίζουν ότι το μέλλον τους είναι ζοφερό. Οι «άριστοι» τυπολάτρες του παρόντος είναι οι εγκληματίες του μέλλοντος, όπως γίνεται πάντα. Όπως όσοι δεν πρόλαβαν να κρύψουν το παρελθόν τους τιμωρήθηκαν παλιά, έτσι και αυτοί θα ξαναγυρίσουν στην αρχική τους κατάσταση, ένα φοβισμένο ανθρωπάκι.
Πώς μπορούμε να τους κατανοήσουμε; Ίσως μας βοηθήσει ένα ποίημα του Γ. Σκοτ, που ελεύθερα έχω παραφράσει.
«Ιδού ο άνθρωπος με τη νεκρή ψυχή.
Που ποτέ δεν είπε στον εαυτό του
“αυτή είναι η δική μου προγονική γη”.
Που την καρδιά του ποτέ δεν έκαψε η φλόγα.
Από τα ταξίδια του σε άλλους τόπους
ποτέ δεν γύρισε στο σπίτι του.
Με τους υψηλούς του τίτλους, και το περήφανο όνομα
και τα χωρίς όρια πλούτη του.
Παρά τους τίτλους του, τη δύναμη και τον πλούτο
η δυστυχία συγκεντρωμένη όλη στον εαυτό του.
Η απώλεια του ζην θα είναι το τίμημα
και η πορεία προς το θάνατο ανεπιστρεπτί
εκεί στη σιχαμερή λάσπη από όπου ξεκίνησε, θα επιστρέψει
Χωρίς θρήνο, χωρίς τιμή, χωρίς μια θετική ανάμνηση».
*Καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου, Περιφερειακός σύμβουλος Β. Αιγαίου
αρχική δημοσίευση "Εφημερίδα των Συντακτών"
