Οι ντάβαδες

του Γιώργου Τούλα

Μας σόκαρε η ειδήση; Η Σητεία, η Μανωλάδα πέρσι; Τα καραβάνια των δούλων που περνούν τα σύνορα; Δεν νομίζω. Πες μου ότι είσαι από αυτούς που πιστεύεις ότι η κρίση έκαναν τους πάντες καλύτερους ανθρώπους; Εγώ το αντίθετο πιστεύω. Ότι σε καιρούς κρίσης ο άνθρωπος που έχει μέσα του το σύνδρομο του νταβατζή, το βγάζει πιο έντονα από ποτέ.

Πριν λίγες μέρες ένας κύριος που παρκάρει ένα πανάκριβο τζιπ σε μια πυλωτή άρχισε να βρίζει χυδαία, σχεδόν να χειροδικεί  εναντίον ενός κακομοίρη που για δυο λεπτά σταμάτησε με αλάρμ έξω από την πυλωτή του, για να κατεβάσει το παιδί του από το αυτοκίνητο και να το βάλει στο ασανσέρ της πολυκατοικίας να ανέβει στο σπίτι. Μάταια προσπαθήσαμε να μιλήσουμε διάφοροι διερχόμενοι ψύχραιμα, να του εξηγήσουμε την έννοια της κατανόησης και της υπομονής. Ο τύπος ήταν κυρίαρχος του κόσμου εκείνη την ώρα. Κοινώς γαμούσε και έδερνε, σύμφωνα με την καθομιλουμένη, διότι θεωρούσε πως ήταν ο Ένας και Μοναδικός.

Μου περιέγραφε ένας γνωστός μου που δουλεύει σε ένα υπουργείο στην Αθήνα πως ένα νέο λαμόγιο, που αναβαθμίστηκε από έναν υπουργό αλώνιζε κυριολεκτικά στο υπουργείο, απειλώντας θεούς και δαίμονες, όποιον τολμά να τους αντιπαρατεθεί, όποιον αρνείται να υπακούσει στα νεορουσφέτια, στις εύνοιες που επιβάλει σε κολλητούς του, σε πανάκριβες αγορές που κάνει με χρήματα του υπουργείου. Συμπεριφορά νταβατζή ενώ γύρω χάνεται ο κόσμος. Θα βρεθείς με μετάθεση πριν το καταλάβεις, είπε στο γνωστό μου που τόλμησε να του πει όχι.

Άκουσα επίσης την περιγραφή μιας νεαρής κυρίας, κοσμική αυτή, που ζήτησε από το σύζυγο της να την τοποθετήσει στη διεύθυνση της επιχείρησής του στη Θεσσαλονίκη, διότι ήταν ανεπάγγελτη. Φυσικά ούτε το αντικείμενο γνώριζε, ούτε καμιά καλλιέργεια είχε για να ξέρει πώς συμπεριφέρονται στους ανθρώπους. Οι άνθρωποι λοιπόν που κάνουν τη δουλειά τους σε αυτή την επιχείρηση, χρόνια ατέλειωτα με συνέπεια, έχουν τώρα  εκτός από τις μειώσεις και τα τετραήμερα απασχόλησης και τη διαρκή απειλή της απόλυσης, έχουν και τη νεαρή κοσμική αφέντρα που με γλώσσα λιμανιού τούς καθυβρίζει ολημερίς απαξιώνοντας τη δουλειά τους.

Και βέβαια ο Επιστάτης και οι κολίγοι, ή μάλλον οι δούλοι, στη Μανωλάδα, τη Σητεία, και σε όλη τη χώρα. Εκείνος στο καφενείο, να παίζει πρέφα και να τρώει τις επιδοτήσεις τις Ευρωπαϊκής Ένωσης σε αμάξια, Ρωσίδες και μαρμάρινα κολωνάκια στο αρχοντικό του και κείνοι στα χωράφια, να κοιμούνται πλάι στα ποντίκια του αγρού και να παραμένουν και απλήρωτοι και νηστικοί. Ή να χύνουν ζεματιστό νερό στις εργαζόμενες για εκφοβισμό. Και όταν σηκώνουν κεφάλι να παίρνει μια καραμπίνα για παραδειγματισμό. Να βλέπουν και τα παιδιά του χωριού για να ξέρουν από μικρά ποιος είναι το αφεντικό και ποιος ο σκλάβος.

Δεν με εκπλήσσει πια ούτε η Μανωλάδα, ούτε η Σητεία, ούτε ό,τι και αν ακούσω σε τούτη τη χώρα. Η σαπίλα έχει διαβρώσει το πετσί ενός μεγάλου μέρους του σώματος αυτής της χώρας. Το αναιδές χρήμα κατάπιε ό,τι ευγενικό μπορεί να υπήρχε σε μια μερίδα ανθρώπων, τους μετέτρεψε σε απάνθρωπους νταβάδες, σε θεριά ανήμερα που τώρα, λίγο πριν καούν και οι τελευταίες λάμπες της δημοσιάς, περιφέρουν εκεί έξω το απεχθές σαρκίο τους με καμάρι.

δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Παράλλαξη της Θεσσαλονίκης