γράφει ο Ορέστης Μεταξάς
Παύλος Πολάκης: «Δεν είμαι κανένα παιδάκι για να με διαγράφουν χωρίς ενημέρωση και να με επανεντάσσουν με μια ενημέρωση του Νίκου Παππά ένα λεπτό πριν». Όσο και να διαφωνεί κανείς πολιτικά και αισθητικά με τον Παύλο Πολάκη, δεν μπορεί να διαφωνήσει με αυτήν του τη δήλωση.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, εδώ και περίπου έναν χρόνο, έχει χαθεί το μέτρο και η σοβαρότητα. Δεν υπάρχουν λογικά όρια και το κόμμα ταχύτατα περιθωριοποιείται και ευτελίζεται. Και αυτός ο ευτελισμός τους αγγίζει όλους. Ακόμα και αυτούς που διαχώρισαν τη θέση τους και αποχώρησαν. Αγγίζει γενικότερα την αριστερά. Η φθορά και η απαξίωση εξαπλώνονται και είναι αμφίβολο εάν υπάρχει δρόμος επιστροφής.
Στις τρείς του Σεπτέμβρη το ΠΑΣΟΚ γιόρτασε τα πενήντα χρόνια της ύπαρξης του. Η εκδήλωση έγινε στο Ζάππειο Μέγαρο.
Στην πρώτη σειρά κάθισαν οι πρώην πρωθυπουργοί και πρόεδροι του κόμματος: Ο Κώστας Σημίτης, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Και ανάμεσα τους ο νυν πρόεδρος Νίκος Ανδρουλάκης.
Η εικόνα αυτή είναι η εικόνα του παλαιοπωλείου που εμφανίζει σήμερα το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα γερασμένο κόμμα με αναφορές στο παρελθόν χωρίς σύνδεση με τις «ολοκαίνουριες» γενιές που ουσιαστικά δεν το γνωρίζουν και δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτό. Η ιδεολογία του είναι νεφελώδης και αμφίσημη και κινείται ανάμεσα στην ακραία κεντροδεξιά έως την θολή σοσιαλδημοκρατία.
Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε αναταραχή. Η κυβέρνηση έρχεται καθημερινά αντιμέτωπη με την «πραγματική πραγματικότητα» και όχι με την εικονική δική της πραγματικότητα, της προπαγάνδας και της παραπληροφόρησης. Και φθείρεται ταχύτατα. Έστω και αν σήμερα ο μοναδικός της αντίπαλος είναι ο κανένας.
Ο κανένας που είναι αμείλικτος και ανεξέλεγκτος. Ο κανένας είναι η κοινωνική αντιπολίτευση. Είναι η ακρίβεια. Είναι η κατάρρευση του ΕΣΥ που το διαχειρίζεται ένας κονφερανσιέ και όχι ένας κανονικός υπουργός υγείας. Είναι το ανίερο, ασεβές προς τους νεκρούς και τις οικογένειες τους κουκούλωμα στα Τέμπη. Είναι η κοινωνική βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη.
Η σημερινή εποχή κινείται με τεράστιες ταχύτητες και ξεπερνά τις βεβαιότητες πριν καν να προλάβουν να γίνουν βεβαιότητες.
Ο Στέφανος Κασσελάκης, που είναι ότι πιο μοντέρνο πολιτικό πρόσωπο έχει εμφανιστεί τον τελευταίο καιρό, απαξιώνεται ταχύτατα με δική του ευθύνη. Όχι με ευθύνη της διαπλοκής όπως τον βολεύει να λέει.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης έρχεται από το παρελθόν. Η Άννα Διαμαντοπούλου έρχεται από τη ΝΔ. Ο Παύλος Πολάκης, στέλεχος της αριστεράς, εξαρτά την ψήφο του για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, από τα υψόμετρα της Κρήτης. ‘Όλοι αυτοί είναι μέρος του προβλήματος. Δεν είναι μέρος της λύσης του.
Η κατάσταση αυτή δημιουργεί ένα διαβρωτικό κοκτέιλ έντονης αμφισβήτησης, απαξίωσης και παραίτησης. Εάν κάτι δεν αλλάξει, έως τις επόμενες εκλογές, θα υπάρξει έντονη αντίδραση με τεράστια αποχή που θα κλονίσει συθέμελα το πολιτικό σύστημα. ΟΙ πολίτες ήδη από τις ευρωεκλογές έχουν στείλει τα μηνύματα τους. Προς όλους. Όποιος ακούσει και όποιος αντιληφθεί…
Η λύση αναζητείται. Η προοπτική αναζητείται. Ουσιαστικά «Ζητείται ελπίς».*
* ""Ζητείται ελπίς". Τίτλος βιβλίου διηγημάτων του Αντώνη Σαμαράκη
Υ.Γ: Ο Στέφανος Κασσελάκης βρέθηκε πριν ένα χρόνο, μέσα από ευτυχείς γι’αυτόν συγκυρίες πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Μέσα στον χρόνο που ήταν πρόεδρος δεν κατάφερε να διαχειριστεί το εσωτερικό του κόμματος, με λογική, σύνεση και πολιτική νηφαλιότητα. Η πρόταση μομφής που υπερψηφίστηκε οφείλεται κυρίως στη δική του απειρία και ανεπάρκεια. Και δευτερευόντως σε αυτούς που τον ψήφισαν και τον στήριξαν πέρυσι χωρίς να έχουν κάποια εχέγγυα και κάποια θετικά για αυτόν δεδομένα. Μόνο και μόνο για να επικρατήσουν εσωκομματικά. Και σήμερα είναι εναντίον του…
Δημοσιεύθηκε στο tvxs
