Γράμμα στον Έλληνα εθελοντή

Σε βλέπω στα social media. Σε βλέπω στα sites. Σε βλέπω στις τηλεοράσεις. Για σένα λέω, εσένα που βρίσκεσαι δίπλα σε πρόσωπα αγριεμένα απ' τον φόβο, μέσα σε εικόνες που με κάνουν να νιώθω λύπη και οργή για τον κόσμο που ζω.

Εσένα που μαζεύεις με το ψαροκάικό σου σώματα που εκλιπαρούν για ζωή, που περιμένεις στην ακτή φουσκωτά φορτωμένα ανθρώπινο πόνο, που δίνεις το χέρι σου σ' έναν γέρο, κουβαλάς μια έγκυο και τρέχεις να σώσεις ένα μισοπνιγμένο μωρό.

Εσένα που ψάχνεις κάλτσες για χιλιάδες βρεγμένα πόδια, που ψάχνεις νερό και ψωμί για χιλιάδες πεινασμένα στόματα και σκεπάζεις με κουβέρτες κορμιά που τουρτουρίζουν πάνω σε βότσαλα.

Εσένα που μοιράζεσαι την τραγωδία του γονιού που πνίγηκε το παιδί του και ηρεμείς στην αγκαλιά σου το παιδί που πνίγηκε ο γονιός του.

Εσένα που οργανώνεις συγκεντρώσεις ειδών πρώτης ανάγκης, που επέλεξες να περνάς τη μέρα σου ξεχωρίζοντας ρούχα και τρόφιμα μέσα από εκατοντάδες σακούλες και κάνεις διαδρομές με το αμάξι σου για να στέλνεις κιβώτια σωτηρίας.

Εσένα που, ανάμεσα σε ποστ με καρδούλες και αρκουδάκια, αναρτάς στο facebook περιγραφές με το τι συμβαίνει στα νησιά και στα σύνορα, στα πάρκα και στις πλατείες της απόγνωσης. Εσένα που βρίσκεσαι εκεί για να βοηθήσεις και με παρακινείς να κάνω το ίδιο.

Δεν τολμώ να σκεφτώ πόσο πιο τραγική θα ήταν η κατάσταση με τους πρόσφυγες χωρίς εσένα, μέσα σ' αυτό το διαλυμένο κράτος που στέκεται άπραγο, μέσα σ' αυτή τη διπρόσωπη Ευρώπη που απ' τη μια εγκωμιάζει την ανθρωπιά κι απ' την άλλη κλείνει σύνορα και παρακολουθεί παιδιά να πνίγονται χωρίς να παίρνει αποφάσεις.

Για σένα λέω Έλληνα εθελοντή, πόσο υπέροχο αυτό που κάνεις. Μου φέρνεις δάκρυα στα μάτια.

Υ.Γ: Αν η Ευρώπη αναγνωρίζει το πρόβλημα, για το οποίο και η ίδια έχει ευθύνη, γιατί δεν διευκολύνει τη μετάβαση των προσφύγων παρά περιμένει να έρθουν μισοπνιγμένοι;

Λίλα Σταμπούλογλου / protagon.gr