Εμπιστοσύνη στο Χάος

Τα τελευταία χρόνια λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα αλλά και σε όλον τον δυτικό κόσμο των καταναλωτών αλλαγή πορείας της αρχέγονης μεγαλειώδους διαρκούς επανάστασης των ανθρώπων.

Του Γιάννη Μακριδάκη *

Η χρηματοοικονομική κρίση και η λιτότητα που προέκυψε απ’ αυτήν, ο περιορισμός του κυκλοφορούντος χρήματος και της κατανάλωσης, ο άκρατος καπιταλιστικός κυνισμός, εκτός από φαινόμενα κανιβαλισμού στις κοινωνίες έφεραν και φαινόμενα «επανανθρωπισμού» των καταναλωτικών ατόμων, οδήγησαν δηλαδή μεγάλο ποσοστό μελών της ανθρωπότητας να επαναξιολογήσει τη ζωή, τις ιδέες, τις αξίες, τις ευτέλειες και να στραφεί σε μιαν άλλη καθημερινότητα, πιο συνειδητή σε κάθε της έκφανση.

Τα άλλαξαν όλα οι άνθρωποι αυτοί, από τις πιο μικρές κινήσεις τους, το άναμμα μιας λάμπας π.χ, κινήσεις οι οποίες κάποτε ήσαν αυτόματες και απερίσκεπτες, κατανάλωναν όμως ολοένα και περισσότερη ενέργεια, ολοένα και περισσότερους φυσικούς πόρους ενός πλανήτη που δεν είναι άπειρος, οδηγούσαν στον αφανισμό τόπους και πλάσματα για να παραχθεί αυτή η ενέργεια, μέχρι τις πιο σημαντικές κινήσεις και δράσεις τους, την αλληλεγγύη μεταξύ τους και την αλλαγή πλεύσης στη ζωή, την αλλαγή φιλοσοφίας, την απομυθοποίηση καταρχήν του χρηματοοικονομικού συστήματος μέσα στο οποίο ήσαν οι ζωές τους αποκλειστικά ενταγμένες, δίχως να μπορούν οι ίδιοι ούτε να διανοηθούν πως υπάρχει ζωή έξω από αυτό, την καταπολέμηση του φόβου της απένταξης από αυτό, οικειοθελούς ή βίαιης, κατόπιν τον σαφή ορισμό και συνειδητοποίησή τους ως απλά υποσύνολα του αυθύπαρκτου οικοσυστήματος και τίποτε παραπάνω, κατ’ επέκτασιν τον πλήρη διαχωρισμό του εαυτού τους ως προς τις υποστάσεις του, το άτομο του συστήματος και τον άνθρωπο του οικοσυστήματος και, τέλος, τη στροφή προς μιαν άλλη ζωή που σέβεται τη ζωή, τη δική του και όλων των άλλων όντων συνεπακόλουθα.

Η διαρκής λοιπόν επανάσταση που είναι σε εξέλιξη απαρχής της ανθρωπότητας, και πρόσφατα διήλθε από σημείο καμπής εισερχόμενη στη νέα της ρότα και ενσωματώνοντας κάθε στιγμή ολοένα και περισσότερους ανθρώπους, εντάσσεται στο χαοτικό πλαίσιο των δυνάμεων και των δυναμικών το οποίο δημιούργησε και επί χιλιάδες χρόνια κρατάει σε ισορροπία το οικοσύστημα, το οποίο βέβαια δεν είναι άλλο από αυτό που δημιούργησε και ευνόησε και τον καπιταλισμό τον ίδιο κάποτε, η ακρότητα και ο κυνισμός του οποίου οδήγησαν στην οικονομική κρίση και εντέλει εδώ, στην αλλαγή πορείας της διαρκούς επανάστασης των ανθρώπων επί της γης.

Σήμερα λοιπόν, όσο οι παραδοσιακοί καπιταλιστές και οπαδοί τού ολοένα και πιο φιλελεύθερου και πιο άκρατου καταναλωτισμού επιμένουν να προσπαθούν, σπρωγμένοι από το ίδιο δημιουργικό Χάος κι αυτοί βέβαια προς την παλαιά κατεύθυνση της αλαζονείας, δηλαδή προς τη συνέχιση της προσπάθειας επιβολής των ανθρώπινων βουλιμικών σχεδίων στον πλανήτη με στόχο την ολική εκμετάλλευση και εμπορευματοποίηση των ανθρώπινων και φυσικών του πόρων, την πλήρη απομύζηση του οικοσυστήματος στον βωμό της κατανάλωσης και της κυκλοφορίας του χρήματος, τόσο από την άλλη μεριά αναπτύσσονται ολοένα και πιο δυναμικά κινήματα ανθρώπων οι οποίοι αποκτούν ολιστική θεώρηση των πάντων, αμφισβητούν και αποδομούν το απόλυτο επί πολλά χρόνια αυτό καθεστώς, που φαντάζει πλέον ως βασιλιάς γυμνός στα μάτια τους, το απαρνούνται, δεν δέχονται να γίνονται ή να παραμένουν συμμέτοχοι στις ανήθικες και ασεβείς απέναντι στη ζωή πρακτικές του και γίνονται οι ίδιοι ζωή αποδυναμώνοντάς το.

Τα βασικό δεδομένο αυτής της αέναης μάχης των χαοτικών δυνάμεων και δυναμικών που συνθέτουν και εξισορροπούν τα πάντα γύρω μας, και των οποίων είμαστε ο καθένας από μας αμελητέα συνιστώσα, είναι ότι κάθε πλάσμα ζει απολύτως υποταγμένο στους Νόμους του οικοσυστήματος, γεγονός που από τη μία καθιστά αυτομάτως μάταιη και ουτοπική κάθε προσπάθεια αυτονόμησης του ανθρώπου μέσω ενός άλλου υποσυστήματος και κάθε προσπάθεια επιβολής των νόμων και των ρυθμών του στο οικοσύστημα που τον γέννησε και τον ορίζει, από την άλλη, όπως φαίνεται πολύ καθαρά, οι οπαδοί τέτοιων μονομερών ενεργειών και επίδοξοι κατακτητές και εκμεταλλευτές των πάντων δεν διαθέτουν ούτε τη διαίσθηση για να το νιώσουν άμεσα αυτό, ούτε όμως την ευφυΐα για να το αντιληφθούν έστω και διαμεσολαβημένα, κάνοντας έστω μονάχα απλούς συνδυασμούς γνώσεων βασικής παιδείας, τις οποίες έλαβαν από το σύστημά τους το ίδιο.

Γι’ αυτό έχουν όλοι το ίδιο τέλος. Φτάνουν στο τέρμα της καριέρας τους, όπως ονομάζουν τη ζωή, ανικανοποίητοι διότι δεν πρόλαβαν δήθεν να φέρουν εις πέρας τα σχέδιά τους, και γι’ αυτό πεθαίνουν έκπληκτοι, έντρομοι, διότι ποτέ δεν αντιλήφθηκαν ότι ζούσαν και ότι πρόκειται σύντομα να μη ζουν. Όσοι όμως ωρίμασαν κατά τη διάρκεια της ζωής τους, όσοι μπήκαν για οποιονδήποτε λόγο, σπρωγμένοι από το Χάος το δημιουργικό βεβαίως κι αυτοί, σε διαδικασία εσωτερικής αναζήτησης, ήρθε μια στιγμή που βρέθηκαν να αλλάζουν στάση και να αυτομολούν από τον στρατό των καταναλωτών που κατατρώγει καθημερινά τον πλανήτη, αλλάζοντας πεδίο, κατευθυνόμενοι προς τη ζωή. Διότι ωρίμανση σημαίνει αποδοχή των ζωτικών κανόνων που μας διέπουν, των απαράβατων και απαραβίαστων νόμων του δημιουργικού Χάους, του οποίου και μόνον είμαστε έμβια δημιουργήματα, παράδοση σε Αυτό και απόλυτη εμπιστοσύνη στις φυσικές δυνάμεις και τις δυναμικές Του, αφού είναι πλέον εμφανές και αποδεδειγμένο επί χιλιετίες ότι αφενός είναι ματαιοπονία η οποιαδήποτε αμφισβήτησή τους, αφετέρου λειτουργούν προς την εξισορρόπηση των πάντων, και όχι προς την διάλυσή τους.

Έχοντας εμπιστοσύνη στο Χάος το δημιουργικό λοιπόν, συνειδητοποιώντας ότι η ανθρωπότητα είναι ενιαία από τις απαρχές της μέχρι το άπειρο, αναγνωρίζοντας τη μικρότητα του Είναι μας αλλά ταυτόχρονα και τον χαοτικό αντίλαλο που έχει κάθε μας κίνηση στο οικοσύστημα που μας ορίζει, το μόνο μας Χρέος είναι να ζούμε τις στιγμές μας «με σεβασμό στη ζωή απ’ όπου κι αν προέρχεται».

Αυτή είναι η αλλαγή πορείας της διαρκούς επανάστασης των ανθρώπων επί της γης, εκεί οδηγείται η ανθρωπότητα μετά από τον καπιταλισμό και τη χυδαία ιδεολογία και πρακτική της κατανάλωσης των πάντων. Όσοι το προείδαν, το ένιωσαν, το είδαν, το αντιλήφθηκαν, το ακολούθησαν ήδη, τώρα ρίχνουν σπόρους για το μέλλον. Όσοι παραμένουν προσκολλημένοι στις παλαιές τακτικές της αλαζονείας τους ή στη βολή τους την άπραγη, θα γίνουν πολύ σύντομα λίπασμα για τα νέα φυντάνια και δυστυχώς δεν θα είναι οργανικό αλλά χημικό λίπασμα, οπότε ας το πάρουν απόφαση να κινηθούν όσο είναι ακόμη καιρός και να απομαγαριστούν, για να μη δηλητηριάσουν τα τέκνα τους.

αρχική δημοσίευση: The Press Project

* Ο Γιάννης Μακριδάκης γεννήθηκε το 1971 στη Χίο και σπούδασε μαθηματικά. Από το 1997, που ίδρυσε το Κέντρο Χιακών Μελετών με σκοπό την έρευνα, αρχειοθέτηση, μελέτη και διάδοση των τεκμηρίων της Χίου, οργανώνει τα ερευνητικά και εκπαιδευτικά προγράμματα του Κέντρου, επιμελείται τις εκδόσεις του και διευθύνει το τριμηνιαίο περιοδικό "Πελινναίο". Έχει γράψει τα βιβλία "Συρματένιοι, ξεσυρματένιοι, όλοι. Χιώτες πρόσφυγες και στρατιώτες στη Μέση Ανατολή: Μαρτυρίες 1941 - 1946" (εκδ. Κ.Χ.Μ., Πελινναίο 2006) και "10.516 μέρες: Ιστορία της νεοελληνικής Χίου 1912 -1940", ιστορικό αφήγημα (εκδ. Κ.Χ.Μ., Πελινναίο 2007), το πρώτο μυθιστόρημά του "Aνάμισης ντενεκές" (Eστία 2008) κυκλοφόρησε τον επόμενο χρόνο (2009) και στα τουρκικά, "Η δεξιά τσέπη του ράσου", νουβέλα (Εστία 2009), "Ήλιος με δόντια", μυθιστόρημα (Εστία 2010), "Λαγού μαλλί", νουβέλα (Εστία 2010), "Η άλωση της Κωσταντίας", μυθιστόρημα (Εστία 2011), "Το ζουμί του πετεινού", νουβέλα (Εστία 2012).