Μπάμπης Αλατζάς: Το νεανικό θάρρος, οι σπουδαίοι ρόλοι, το μεγάλο παράπονο και το μοναχικό τέλος στα 65 του

Ο Μπάμπης Αλατζάς γεννήθηκε το 1949 στη Μυτιλήνη, τελείωσε τη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, και ασχολήθηκε ανελλιπώς με το θέατρο.

Της: Έπη Τρίμη

Mέχρι και τα πρώτα νεανικά του χρόνια, ο Μπάμπης Αλατζάς δεν είχε σκεφτεί ποτέ πως θα γίνει ηθοποιός. Τα μεγάλα του ενδιαφέροντα ήταν η Ιστορία, η Γεωγραφία, το ψάρεμα και η κολύμβηση.

Τα παιδικά ερεθίσματα

Ο Μπάμπης Αλατζάς μεγάλωσε σε μια οικογένεια όπου ο πατέρας αγαπούσε τον κινηματογράφο και η μητέρα του το θέατρο, ενώ στο σπίτι πάντα έπαιζε ραδιόφωνο με κλασσική μουσική και παλιές τζαζ επιτυχίες, που ήταν και η μεγάλη αγάπη του πατέρα του.

Η ίδρυση του Δημοτικού Θεάτρου Μυτιλήνης τη δεκαετία τού ’60 ήταν η αφορμή για την έλευση στην πόλη σημαντικών θιάσων και γνωστών παραστάσεων της Αθήνας, τις οποίες επίσης συχνά παρακολουθούσε.

«Η Μυτιλήνη εκείνη την εποχή ήταν το “βαρόμετρο” της Αθήνας όσον αφορά στο θέατρο»,είχε πει ο ίδιος o Μπάμπης Αλατζάς. Στο «βαρόμετρο» αυτό γαλουχήθηκε και είχε την πρώτη του επαφή με το «σανίδι» όσο ήταν μαθητής, παίζοντας τον «Κατσαντώνη» σε σχολική παράσταση, σε ηλικία εννέα ετών. Αργότερα, το 1964 και με παρότρυνση κυρίως του Αλέκου Πεσματζόγλου, μπήκε, «τυχαία» όπως λέει ο ίδιος, στη θεατρική ομάδα «Το Μπουρίνι», παίζοντας πρώτα σε μια παράσταση με κείμενα του Γιάννη Πασπάτη.

Μεγάλος «ηθικός αυτουργός» στην επαφή του με το θέατρο υπήρξε ωστόσο η θεία του, που ζούσε στην Αθήνα και δούλευε στο Εθνικό Θέατρο. Οι δωρεάν προσκλήσεις που η ίδια είχε από τη δουλειά της, ήταν και η αφορμή για να παρακολουθήσει ήδη από πολύ μικρός ο Μπάμπης Αλατζάς σημαντικές παραστάσεις, στην Επίδαυρο, το Εθνικό και άλλα μεγάλα θέατρα της χώρας, διασκεδάζοντας πολύ, ακόμη κι αν δεν καταλάβαινε τα έργα.

Μη ξέροντας τι θέλει να κάνει, τελειώνοντας το σχολείο αποφάσισε να ταξιδέψει στην Αθήνα για να συναντήσει τη θεία του για άλλη μια φορά. Σύντομα επέστρεψε ωστόσο και πάλι στην πόλη του, όπου και ήρθε η «χαριστική βολή». Η νοικάρισσα της οικογένειας, ποιήτρια και διευθύντρια του Εθνικού Ωδείου Νιόβη Γαβριήλ – Τριανταφύλλου, τον παρότρυνε να κάνει μαζί της μαθήματα ορθοφωνίας, προκειμένου να δώσει εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο.

«Τι είχα, τι έχασα…», θυμάται ο ίδιος. «Πήγα και στις εξετάσεις στο Εθνικό, πέρασα δεύτερος. Μάλιστα θυμάμαι, η καθηγήτρια η Χατζηαργύρη έλεγε αργότερα στους μαθητές της: “Ο πιο θρασύς νέος που πέρασε ποτέ από το Εθνικό, ήταν ο Αλατζάς. Μπήκε μέσα σα να μην συνέβαινε τίποτα…»

Ένα απόσπασμα από τον «Άμλετ» τού Σαίξπηρ και ένα ποίημα του Καβάφη ήταν οι ερμηνείες που του εξασφάλισαν μια θέση στη Σχολή, η εισαγωγή στην οποία ήταν πολύ δύσκολη και τη χρονιά που έδωσε ο ίδιος, είχε αναλογία επιτυχίας έναν στους 22 υποψηφίους.

Η επαγγελματική πορεία στην υποκριτική

Ο Μπάμπης Αλατζάς ξεκίνησε την καριέρα του με σκηνοθέτη το Γιώργο Χριστοδουλάκη, ανιψιό του Αλέξη Μινωτή, που μόλις είχε επιστρέψει από την Αμερική, ενώ στη συνέχεια δούλεψε με το Μάνο Κατράκη και με τη θεατρική ομάδα «Το Θέατρο του Πειραιά», μέλος της οποίας παρέμεινε μέχρι το 1991.
Το 1979 ξεκίνησε και η καριέρα του στην τηλεόραση, με πρώτο μεγάλο ρόλο την εμφάνισή του στο «Συμβολαιογράφο» της ΕΡΤ1.

Έκτοτε ο  Μπάμπης Αλατζάς συμμετείχε σε τηλεοπτικές σειρές της κρατικής και της ιδιωτικής τηλεόρασης, αναπτύσσοντας συνεργασίες με σημαντικούς σκηνοθέτες, όπως ο Μανούσος Μανουσάκης και ο Ηλίας Μαρκίδης.

Μεταξύ των τελευταίων συγκαταλέγονται οι σειρές «Κάθοδος» (ΕΡΤ 1983), «Τα φώτα της πόλης» (ΕΡΤ2 1986), «Το μονοπάτι της αγάπης» (ΑΝΤ1 1995), «Ψίθυροι καρδιάς» (Mega 1997), «Το τίμημα του πάθους» (ΑΝΤ1 1997), «Άγγιγμα ψυχής» (ΑΝΤ1 1998), «Τρικυμία» (ΑΝΤ1 1998), «Δροσουλίτες» (Star 2001), «Φιλί ζωής» (ΑΝΤ1 2002), «Ακροβατώντας» (Alpha 2003), «Μη μου λες αντίο» (ΑΝΤ1 2004), «Της αγάπης μαχαιριά» (ΑΝΤ1 2006), «Ο γητευτής» (ΑΝΤ 1 2007) κ.ά..

Ο καρκίνος και το τέλος

Ο Μπάμπης Αλατζάς πέθανε στη Μυτιλήνη στις 16 Νοεμβρίου 2014, καταβεβλημένος από τον καρκίνο, σε ηλικία 65 ετών. Τα τελευταία δύο χρόνια είχε επιστρέψει στη γενέτειρά του για να βρίσκεται κοντά στους δικούς του ανθρώπους.

Εκτός από την αδελφή του, την επί σειρά ετών σύντροφό του, δυο – τρεις φίλους μετρημένους στα δάχτυλα και το προσωπικό του Νοσοκομείου Μυτιλήνης ο Μπάμπης Αλατζάς δεν είχε στο πλευρό του κανέναν. Τον είχαν ξεχάσει όλοι.

Έτσι κι ο Μπάμπης Αλατζάς, έδινε την άνιση μάχη με τον καρκίνο, πιστεύοντας με την αισιοδοξία που τον διέκρινε, ότι θα νικούσε τον καρκίνο.

Έχοντας πλήρη επίγνωση της κατάστασής του, ο ηθοποιός Μπάμπης Αλατζάς έλεγε «Θα την σκαπουλάρω κι αυτή τη φορά…» Δυστυχώς όμως δεν τα κατάφερε και πέθανε.