Χρήστος Βαλασέλλης: «Θα συνεχίσω να δημιουργώ μέσα από κομπιούτερς και αριθμούς»
Χρόνος ανάγνωσης :
7'Λίγα 24ωρα μετά την πανηγυρική αθώωσή του, ο Χρήστος Βαλασέλλης μιλά στο «ΕΜΠΡΟΣ» και στην Ανδρονίκη Κουτσαβλή για τις ελπίδες που είχε στηρίξει στο λογισμικό που έφτιαχνε, για τα όνειρα που γκρεμίστηκαν μέσα σε μια στιγμή, για τα συναισθήματα που ένιωσε κλεισμένος μέσα στο κελί, για την κάθαρση που ήρθε με την απόφαση του δικαστηρίου, αλλά και για τα μελλοντικά του σχέδια.
Γεννημένος στις 10 Δεκεμβρίου τού 1974, έζησε μέχρι τα 14 του χρόνια στην Αυστραλία και αργότερα ήρθε στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Λέσβο, για να καταπλήξει τους πάντες στο χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης με το ταλέντο του γύρω από τα λογισμικά.
Πίστευες ποτέ ότι θα ερχόταν η μέρα όπου η συμβολή σου στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, μέσω των λογισμικών σου, θα ήταν σημαντική;
«Όχι, όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω ηλεκτρονικός, με τον καιρό άρχισα να γνωρίζω τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και μου άρεσε ιδιαίτερα το ραδιόφωνο. Από την Στ΄ δημοτικού έφτιαξα ένα μικρό σταθμό κάτω από το κρεβάτι μου και έκανα αφιερώσεις. Το 1986 ένας ραδιοερασιτέχνης, ακούγοντας από αυτόν το μικρό σταθμό, αποφάσισε να μου δώσει έναν πομπό, με τον οποίο με άκουγε η μισή Μυτιλήνη. Θυμάμαι, τότε, έπιανε κανείς μόνο τούρκικους ραδιοφωνικούς σταθμούς.
Χρόνια μετά, άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους τα πρώτα τοπικά κανάλια και διαπίστωσα ότι μου αρέσει και η τηλεόραση.»
Είχες σπουδάσει κάτι πριν αρχίσεις να ασχολείσαι με τα λογισμικά;
«Δεν έχω τελειώσει κάτι, είχα πάει για ένα χρόνο σε μια ιδιωτική σχολή. Στο διάστημα αυτό διδάχτηκα ό,τι γνώριζα ήδη σε σχέση με τα προγράμματα και τα λογισμικά. Έτσι, λίγο πριν αρχίσει το δεύτερο έτος, διάβασα τον οδηγό σπουδών και αντιλήφθηκα ότι δε θα μάθαινα κάτι παραπάνω απ’ ό,τι ήξερα. Πήρα λοιπόν τηλέφωνο τον πατέρα μου, είπα να μη δώσει τα λεφτά στη σχολή, αλλά να τα φυλάξει για τη δική μου δουλειά. Έτσι κι έγινε. Βέβαια, ο πατέρας μου ποτέ του δεν κατάλαβε τι ακριβώς έκανα, αλλά ακούγοντας τα καλά σχόλια του κόσμου για μένα, γνώριζε ότι κάτι καλό έκανα.»
Πόσα λογισμικά έχεις δημιουργήσει;
«Το 1999 έφτιαξα το πρώτο ραδιοφωνικό, το 2003 το πρώτο τηλεοπτικό, το 2008 - 2009 ήρθε το μεγάλο ραδιοφωνικό λογισμικό. Όλα αυτά έγιναν με ατέλειωτα ξενύχτια, γιατί για να προγραμματίσεις κάτι, χρειάζεσαι απόλυτη ηρεμία και ησυχία και αυτό επιτυγχάνεται μόνο τις νυχτερινές ώρες, που σπάνια θα σε ενοχλήσει κάποιος ή θα σε πάρει τηλέφωνο. Ο προγραμματιστής είναι σαν το συγγραφέα, πρέπει να είναι απόλυτα συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνει, διαφορετικά όταν κάποιος διακόψει τη ροή του, χάνεται η έμπνευση και είναι δύσκολο να επανέλθει στους ρυθμούς του.»
Στο Λας Βέγκας
Στην έκθεση στο Λας Βέγκας για την οποία δημιούργησες το τελευταίο λογισμικό, θα συμμετάσχεις;
«Όχι, γιατί δεν προλαβαίνω. Το διάστημα που είχα στη διάθεσή μου για να κάνω τις δοκιμές όσον αφορά στο λογισμικό, ήταν περιορισμένο. Αν δε με διέκοπταν τώρα, θα συνέχιζα τα πειράματά μου και όλα θα κυλούσαν ομαλά, αλλά δυστυχώς ο στόχος μου αυτός, για φέτος τουλάχιστον, είναι αδύνατον να επιτευχθεί. Τσίμα - τσίμα προλάβαινα την έκθεση ΝAB (National Association of Broadcasters) στο Λας Βέγκας, που γίνεται κάθε Απρίλιο. Εκεί συναντιούνται κάθε χρόνο προγραμματιστές, που φτιάχνουν λογισμικά για τηλεοπτικούς σταθμούς, ραδιόφωνα κ.λπ., με εκπροσώπους καναλιών και άλλους παράγοντες. Είναι μια μεγάλη ευκαιρία για να προβάλεις και να προωθήσεις κάθε δημιούργημά σου, αλλά και να κάνεις γνωριμίες και να αποκτήσεις συνεργάτες από όλο τον κόσμο. Έχω πάει άλλες δύο φορές στο παρελθόν, μία ως απλός επισκέπτης και την άλλη για να παρουσιάσω το τρίτο λογισμικό που είχα φτιάξει.
Όσον αφορά στο τελευταίο λογισμικό, είχα ολοκληρώσει το εργαστηριακό κομμάτι. Επί οκτώ μήνες, δούλευα μέσα σε ένα δωμάτιο γεμάτο μηχανήματα, ξεχνώντας αν έξω είναι μέρα ή νύχτα, έμενα κολλημένος σε αυτό γιατί ήθελα να βγει κάτι πολύ καλό. Μετά όμως έπρεπε να πειραματιστώ, να δω πώς φαίνεται, αν η ποιότητά του ήταν καλή ή όχι. Αυτό είναι απόλυτα λογικό, γιατί κάποιος στην έκθεση που θα ενδιαφερόταν για το πρόγραμμα, το πρώτο που θα ρωτούσε θα ήταν αν έχει λειτουργήσει στην πράξη.
Θα πρέπει να πω, ακόμη, ότι το ψηφιακό σήμα το δοκίμαζα κατά την προβολή μη κερδοσκοπικών διαφημίσεων, όπως της WWF, της Greenpeace, των “Γιατρών χωρίς Σύνορα”, για να μην κατηγορηθώ ότι κάνω διαφημίσεις. Ωστόσο, οι κατηγορίες και οι καταγγελίες δεν έλειψαν, αν και δεν είχαν να κάνουν με αυτό το κομμάτι.»
Γιατί πιστεύεις ότι έγινε η συγκεκριμένη καταγγελία εναντίον σου;
«Κάποιοι θεώρησαν ότι εγώ προετοίμαζα τη δημιουργία του δικού μου καναλιού. Ο δικός μου σκοπός, όμως, δεν ήταν αυτός. Άλλωστε, αν άνοιγα σταθμό, δε θα εξέπεμπα με ψηφιακό σήμα που το πιάνει ο ένας στους 20 τηλεθεατές στη Μυτιλήνη, αλλά αναλογικό, που το δέχονται όλοι οι δέκτες. Αλλά και πάλι, δεν είναι κακό αν προκηρυχθεί διαγωνισμός συχνοτήτων κάποιος να συμμετάσχει προκειμένου να αποκτήσει το δικό του κανάλι. Γιατί δηλαδή να θεωρείται κάτι τέτοιο απαγορευτικό;»
Υποψιάζεσαι ποιος μπορεί να την έκανε;
«Είχα ενδείξεις, αλλά όχι αποδείξεις. Ακόμη έχω υποψίες, αλλά δεν έχω τα στοιχεία εκείνα με τα οποία θα μπορώ να πω με σιγουριά “εκείνος με κατήγγειλε”.»
Συναισθήματα
Πώς ένιωσες όταν σε συνέλαβαν;
«Αισθάνθηκα σαν εγκληματίας του κοινού ποινικού δικαίου, ότι έκανα κάτι κακό, ότι έβλαψα κάποιον, ενώ στην πραγματικότητα δε συνέβη ποτέ κάτι τέτοιο.
Οι ώρες που ακολούθησαν αμέσως μετά τη σύλληψη, ήταν ακόμη χειρότερες. Με έβγαζαν φωτογραφίες προφίλ και ανφάς, πήραν τα δακτυλικά μου αποτυπώματα. Όλη αυτή η διαδικασία ήταν για μένα ψυχοφθόρα και δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ποιο ήταν το έγκλημα που διέπραξα.»
Τι σκεφτόσουν μέσα στο κελί;
«Για περισσότερες από 12 ώρες έμεινα μαζί με το Μανώλη Γιαννακέλο μέσα σε αυτό το “κρύο” κελί. Οι στιγμές σιωπής που ακολούθησαν, με έκαναν να αναλογιστώ ότι θα πρέπει να αρχίσω να γίνομαι πιο σκληρός με ορισμένους ανθρώπους.
Προσωπικά ποτέ δεν ασχολήθηκα με το τι λέει ο ένας και ο άλλος για μένα, είχα τη δουλειά μου να ασχοληθώ, γνωρίζω καλά τον εαυτό μου και έχω ανθρώπους γύρω μου που με στηρίζουν και με αγαπάνε. Αυτό μού ήταν αρκετό, γι’ αυτό δεν ήθελα ν’ ανταπαντώ σε πικρόχολα σχόλια.
Όμως μέσα στο κελί με “επισκέφτηκαν” η οργή και ο θυμός, ένιωσα πως έπρεπε πια να αρχίσω να παίρνω τα μέτρα μου για να μην επαναληφθούν ανάλογα περιστατικά. Εκεί, πίσω από τα κάγκελα, αποφάσισα να μην αφήσω κανέναν ατιμώρητο.»
Καινοτομία και νομοθεσία
Θεωρείς ότι αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά όσον αφορά στους νόμους, δε θα αντιμετώπιζες τέτοιου είδους προβλήματα;
«Ξέρω ότι η επιχειρηματικότητα είναι δύσκολο να αναπτυχθεί στη χώρα μας, λόγω της γραφειοκρατίας, το ίδιο συμβαίνει και με την εφαρμογή και ανάπτυξη καινοτόμων ιδεών. Αν μπορούσα να αποκτήσω το δικό μου τηλεοπτικό σταθμό για να κάνω το πείραμα, δε θα γινόταν ό,τι έγινε. Γι’ αυτό αναγκάστηκα να εκπέμψω από άλλο τηλεοπτικό σταθμό, μέσα στο επιτρεπόμενο, όπως αποδείχθηκε στο δικαστήριο, πλαίσιο. Δεν ξέρω, πρέπει να γίνουν κάποιες τροποποιήσεις στους νόμους για να μπορούν να λειτουργούν και να πειραματίζονται οι επιστήμονες.»
Τι έγινε στο δικαστήριο;
«Το πρωί της Τρίτης 19 Φεβρουαρίου πήγα στο δικαστήριο. Εκεί βρίσκονταν περισσότερα από 30 άτομα που ήθελαν να εκφράσουν τη συμπαράσταση στο πρόσωπό μου. Το συγκινητικό ήταν ότι αρκετούς από αυτούς δεν τους ήξερα καν και γνωριστήκαμε εκεί έξω από την αίθουσα του δικαστηρίου. Δεν περίμενα ποτέ ότι σε αυτήν τη στιγμή της ζωής μου θα με στήριζαν άτομα που ποτέ άλλοτε δεν είχαμε κάνει παρέα. Το γεγονός αυτό μού αναπτέρωσε το ηθικό.»
Πιστεύεις ότι η δημοσιότητα που πήρε το όλο θέμα, βοήθησε στην έκβαση της υπόθεσης;
«Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα ποτέ να έπαιρνε τέτοιου είδους έκταση το θέμα αυτό. Γράφτηκε σε εφημερίδες και μεταδόθηκε από τηλεοπτικούς σταθμούς… Υπήρξε την παραμονή της δίκης κι ένα σχόλιο στην εκπομπή “Ράδιο Αρβύλα” από τον Αντώνη Κανάκη, που είναι φίλος μου. Ακόμη, στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης δέχτηκα εκατοντάδες σχόλια, το περιεχόμενο των οποίων είχε να κάνει με την ηθική και ψυχολογική υποστήριξη.
Βέβαια σε καμμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι η δημοσιότητα αυτή βοήθησε, ίσως να ήταν θετική ως προς την προώθηση του λογισμικού, αλλά όχι όσον αφορά την απόφαση του δικαστηρίου. Ο δικαστής από την ώρα που μπήκα στην αίθουσα, με έβλεπε ως παράνομο, καθώς όπως έλεγε: “Κύριε Βαλασέλλη, εκπέμπατε παράνομα.” Όταν άρχισα να μιλώ και να εξηγώ, τότε αντιλήφθηκε για το τι ακριβώς συνέβαινε και του τι είδους πειράματα έκανα στον κτήριο του Προφήτη Ηλία.»
Όταν βγήκε η απόφαση, τι αισθάνθηκες;
«Ήταν σα να βρισκόμουν μέσα σε μία καταιγίδα με χαλάζι χωρίς να έχω κάτι για να με προστατέψει και ξαφνικά, κάνοντας ένα βήμα, είδα μπροστά μου το ουράνιο τόξο. Δεν υπάρχουν λέξεις που να μπορούν να περιγράψουν τα συναισθήματα που κυριάρχησαν στην ψυχή μου εκείνες τις ώρες.»
Τι είναι εκείνο που θα σου μείνει αξέχαστο από την ιστορία αυτή;
«Ίσως να φανεί αστείο, αλλά νομίζω το ότι ήταν από τις ελάχιστες φορές που σε ελληνικό δικαστήριο, και συγκεκριμένα σε εκείνο της Μυτιλήνης, ακούστηκαν περίεργες λέξεις και εκφράσεις, όπως “χάι ντεφινίσιον”, “εμ πεγκ τέσσερα”, “φέισμπουκ”. Δεν ξέρω, μου φαίνεται πολύ αστείο για τα δικά μας δεδομένα.»
Και το χειροκρότημα
Τι έχεις να πεις για το χειροκρότημα που ακούστηκε όταν εσύ και ο Μανώλης Γιαννακέλος αθωωθήκατε;
«Νομίζω ότι είναι από τις στιγμές εκείνες της ζωής μου που θα μου μείνουν αξέχαστες. Η ένταση, η δύναμη, η διάρκεια, ο ήχος από τις παλάμες που έρχονταν σε επαφή μεταφέροντας μια ζεστασιά τόσο οικεία, με έκαναν τόσο χαρούμενο κι ευτυχισμένο και με συγκίνησαν ταυτόχρονα.»
Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που έκανες αμέσως μετά;
«Πήγα στο σπίτι μου και έφαγα. Νομίζω ότι ήταν από τις μοναδικές φορές που ευχαριστήθηκα τόσο πολύ το φαγητό. Αμέσως μετά, έπεσα για ύπνο και ξύπνησα μετά από 20 ώρες. Ήταν η πρώτη φορά μετά την περιπέτεια που έζησα, που κοιμήθηκα νηφάλιος και για τόσο πολλές ώρες.»
Σε ποιον θέλεις να πεις “ευχαριστώ”;
«Φυσικά σε όλους τους φίλους μου που μοιράστηκαν το πρόβλημά μου, αλλά και τον κόσμο που με στήριξε.»
Τώρα που τέλειωσε το συγκεκριμένο ζήτημα, ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
«Όλη αυτή η ιστορία μού δημιούργησε ακόμη περισσότερη όρεξη για δουλειά και αυτό θα κάνω, θα αφοσιωθώ σε κάτι που αγαπώ, ενώ επί τη ευκαιρία ψάχνω και μια γυναίκα για να κάνω τη δική μου οικογένεια!»
