Την ημέρα που χιλιάδες επισκέπτες πήγαιναν στον Ταξιάρχη Μανταμάδου το Lesvosnews.net σας παρουσίασε τη συγκινητική ιστορία με το Μυρσινέλ' από την Αγιάσο.
Λίγες ημέρες μετά στο Lesvosnews.net λάβαμε την παρακάτω κατάθεση ψυχής - μαρτυρία από συγγενικό πρόσωπο της Μυρσινούλας. Αξίζει να διαβάσετε όσα αναφέρει:
ΜΙΑ ΚΑΛΟΓΡΙΑ ΕΚΤΟΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΟΥ
Δεν το συνηθίζω να καυχιέμαι τον εαυτό μου καθώς και συγγενικά μου πρόσωπα, αλλά σε τούτη την περίπτωση θα κάνω μία εξαίρεση. Η συγχωρεμένη κυρά- Μυρσίνη απ’ την Αγιάσο, «το Μυρσινέλ΄» που πήγαινε με τα πόδια στον Ταξιάρχη του Μανταμάδου, κουβαλώντας ένα μεγάλο (γκαζο)ντενεκέ γεμάτο με λάδι, καθώς και ξύλα για να μαγειρευτεί το κισκέτς, ήταν θεία της μητέρας μου, αδερφή της γιαγιάς μου. Δεν είχε δική της οικογένεια και από νεαρή ηλικία αφιερώθηκε στο να πηγαίνει σε εκκλησίες και σε εξωκκλήσια της Λέσβου. Πήγαινε στην Εκκλησία της Παναγίας της Αγιάσου σβήνοντας κεριά, ειδικά στο μεγάλο πανηγύρι της Παναγίας τον Δεκαπενταύγουστο. Πήγαινε επίσης με τα πόδια στο Μανταμάδο από τα χωράφια, ξεκινώντας από την Αγιάσο, προς το Μανταμάδο.
Ο αείμνηστος πάτερ-Κομνηνός Βράνης το 2021 της έκανε ένα γραπτό αφιέρωμα, ως μνημόσυνο. Ο Θεός ας τον αναπαύσει, καλός ιερεύς και καλός άνθρωπος ήταν…. Η Μυρσίνη βοηθούσε κι εκεί στο μεγάλο Πανηγύρι του Ταξιάρχη που γίνεται κάθε χρόνο την Κυριακή των Μυροφόρων, δύο Κυριακές μετά το Πάσχα, μία Κυριακή μετά του Θωμά. Πήγαινε, όπως είπαμε, με τα πόδια, κουβαλώντας το μεγάλο ντενεκέ με λάδι, το οποίο ζητούσε από χωριανούς και χωριανές της. Έλεγε ότι το δοχείο αυτό ήταν ελαφρό σαν πούπουλο, γιατί ο Αρχάγγελος το σήκωνε! Έπειτα κουβαλούσε στη ράχη της ξύλα και κλαδιά, δεμένα με σχοινί, για να βράσει το φαγητό (κισκέτς). Δεν πήγαινε στο Μανταμάδο μόνο την ημερομηνία του Πανηγυριού του Ταξιάρχη, αλλά και αρκετές φορές μέσα στο έτος.
Και σε ποια εκκλησία, και σε ποιο εκκλησάκι δεν είχε πάει με τα πόδια; Πήγε στον Άγιο Θυμιανό στη Θερμή, ακόμα και στους Αγίους Ακινδύνους στα Μιστεγνά, ακόμα και στον Άγιο Ανδρέα στην Ερεσό, περπατώντας δύο ημέρες και δύο νύχτες! Κι όμως, το άσχημο τέλος της ο Ταξιάρχης το πρόβλεψε! Παρουσιάστηκε στον ύπνο της! Περιττό να πούμε πως τα τελευταία χρόνια της ζωής της δεν έβλεπε καλά και δεν άκουγε καλά, καθότι πλησίαζε τα 80. Το συνήθιζε κι ερχόταν κι έμενε στο σπίτι μου, το πατρικό 1-2 ημέρες. Με τη μαμά μου ήταν πολύ αγαπημένες, καθώς και με όλη την οικογένειά μου, κι έτσι μας επισκεπτόταν τακτικά.
Έλεγε στη μαμά μου, ότι στο δρόμο για τον Μανταμάδο, όπου πήγαινε πεζή, έπεσε κάτω σ’ ένα χαντάκι και χτύπησε λίγο. Είδε όμως μετά από αυτό έναν Μιχάλη στον ύπνο της και την προειδοποίησε ότι αν πάθαινε ξανά κακό, δεν θα την βοηθούσε. Μάλιστα, τη μάλωσε που δεν έμπαινε μέσα στο λεωφορείο για να πάει στον Ταξιάρχη, τονίζοντάς της ότι γέρασε πια εκείνη και δεν ήθελε να το καταλάβει!
Είχε δει ακόμη ένα όνειρο και το διηγήθηκε στη μαμά μου. Είδε, λέει, μια όμορφη γυναίκα, με το μαντήλι και της είπε: -«Μυρσινέλ’, εγώ δε θα σε ρίξω στο κρεβάτι κατάκοιτη, όταν θα γεράσεις, αλλά θα πεθάνεις όρθια!»
Το’ λεγε τ’ όνειρο και το συμβάν με το χαντάκι στη μητέρα μου και γελούσε. Η μαμά μου τη συμβούλεψε να μη γελάει, γιατί το όνειρο που είδε ήταν προφητικό και καλά θα έκανε να πήγαινε με το λεωφορείο, γιατί ο Ταξιάρχης όντως την προειδοποίησε…. Η γυναίκα αυτή αφιέρωσε όλη της τη ζωή στην Εκκλησία του Χριστού. Ό,τι είχε, το μοίραζε σε γνωστούς, συγγενείς, φίλες και φίλους. Άμα της έδινε κανείς, π.χ. δύο ψωμιά, έδινε το ένα και μετά, της έδιναν πάλι άλλα ψωμιά!
Οπόταν πάω στην Παναγία της Αγιάσου ή στον Ταξιάρχη του Μανταμάδου, θαρρώ πως θα τη δω να σβήνει κεριά. Έχει μείνει στη μνήμη μου αυτή η εικόνα, και όχι μόνο στη δική μου, εννοείται.
Τι να πει κανείς; Γραμμένα είναι αυτά που είναι να συμβούν στον καθένα μας; Ανθρωποκαμώματα; Απροσεξίες; Ό,τι και να’ ταν, πάντως, η καημένη, μπορεί να μην έμεινε κατάκοιτη στα βαθιά της γεράματα, αλλά είχε άδοξο, άγριο κι άσχημο τέλος! Κρίμα ήταν η καημένη. Ο πατέρας μου, αστειευόμενος, την πείραζε όταν ερχόταν στο σπίτι μας «καλόγρια» την έλεγε και είχε δίκιο.
Ήταν όντως μία καλόγρια, χωρίς μαντήλι και χωρίς ράσο. Μία καλόγρια εκτός Μοναστηριού. Σκοτώθηκε την 30/08/2010. Θεός σχωρέσ’ την. Ο Ταξιάρχης, «ο Αράπης», « ο Μαύρος», όπως τον αποκαλούσε, την πήρε για πάντα κοντά Του και θα την έχει αιώνια στον Παράδεισο!
Αιωνία η μνήμη της, και των γονιών και όλων των συγγενών μου που έφυγαν από τον μάταιο τούτο κόσμο!
ΜΠΡΙΜΠΟΥ-ΣΤΑΥΡΑΚΗ Ι. ΕΥΣΤΡΑΤΙΑ
