Η Μυτιλήνη προσπέρασε τους κουρασμένους χαιρετισμούς...
Γράφει ο Γρηγόρης Δεϊλόγκος
Σήμερα, 28 Φεβρουαρίου 2025, στην πλατεία Σαπφούς και στην προκυμαία της Μυτιλήνης γράφτηκε μια ιστορική στιγμή. Όλοι όσοι βρέθηκαν εκεί ήταν για να τιμήσουν τη μνήμη των θυμάτων της τραγωδίας των Τεμπών, να διεκδικήσουν δικαιοσύνη και να εκφράσουν την οργή τους για όσα ακολούθησαν το τραγικό δυστύχημα του 2023. Υπήρχαν άνθρωποι που πρώτη φορά βρέθηκαν σε συγκέντρωση στην πλατεία της Μυτιλήνης

Αυτή η αυθόρμητη έκφραση του λαϊκού αισθήματος στη Μυτιλήνη και σε όλη την Ελλάδα είναι τεράστιας σημασίας. Δυστυχώς όμως στη Μυτιλήνη κατέληξε για αρκετή ώρα να μοιάζει με μια τελετουργία χαιρετισμών, που πολλές φορές έφεραν έντονο κομματικό πρόσημο και κουραστική επαναληψιμότητα. Για πάνω από μια ώρα κυριολεκτικά, οι παρευρισκόμενοι παρακολουθούσαμε έναν καταιγισμό χαιρετισμών από διάφορους φορείς, σωματεία και οργανώσεις. Λόγια που, αν και καλοπροαίρετα σε κάποιες περιπτώσεις, ακούγονται ξανά και ξανά σε κάθε αντίστοιχη συγκέντρωση, σαν κακογραμμένη κασέτα που παίζει σε επανάληψη.
Πόσο νόημα έχουν αυτοί οι χαιρετισμοί, όταν αντί να ενώνουν, συχνά φέρνουν στην επιφάνεια τις διαχωριστικές γραμμές που επιβάλλει το κομματικό παιχνίδι; Σε μια μέρα σαν τη σημερινή, όπου ο πόνος και η οργή για τα Τέμπη ενώνουν τον κόσμο πέρα από ιδεολογίες, οι κομματικές σημαίες και οι τυπικές ομιλίες μοιάζουν παράταιρες, αν όχι προσβλητικές. Κουρασμένοι χαιρετισμοί... που κάνεις δεν έδινε σημασία! Οι παρατεταμένοι χαιρετισμοί δεν κατάφεραν να κλέψουν την ουσία, να αποδυναμώσουν την ζωντάνια της συλλογικής διαμαρτυρίας. Απλά κούρασαν.
Εξαίρεση από τα παραπάνω αποτελεί η επιστολή του συλλόγου συγγενών θυμάτων των Τεμπών. Επιστολή που ήταν και η ουσία της συγκέντρωσης.

Ας καταλάβουν όλοι ότι η συγκέντρωση στη Μυτιλήνη δεν ανήκει σε κανέναν φορέα, σε καμία οργάνωση, σε κανένα κόμμα. Ανήκει στον λαό της Λέσβου, στους ανθρώπους που βγήκαν στους δρόμους για να φωνάξουν "Δεν ξεχνάμε". Δεν είναι χώρος για να μετρήσουν οι πολιτικές δυνάμεις τα μικρόφωνά τους ή να αναδείξουν τις ατζέντες τους. Είναι μια στιγμή που η φωνή του καθενός πρέπει να ακουστεί, χωρίς μεσολαβητές και χωρίς σκηνοθέτες.
Αξίζει να αναφερθούμε στο θεατρικό δρώμενο που προηγήθηκε της συγκέντρωσης. Μια φωτεινή στιγμή που συγκίνησε! Μια καλλιτεχνική παρέμβαση από τον Βαγγέλη Φραγκουλάκη και ομάδα ερασιτεχνών γεμάτη ευαισθησία και συμβολισμό, που κατάφερε να αποτυπώσει τον πόνο και την ελπίδα με τρόπο που τα λόγια συχνά αδυνατούν. Δυστυχώς, η απουσία εξέδρας στέρησε από τους περισσότερους τη δυνατότητα να το παρακολουθήσουν όπως θα άξιζε αυτό το μοναδικό θεατρικό δρώμενο. Οι τυχεροί που βρέθηκαν κοντά είχαν την τύχη να δουν από κοντά μια στιγμή αληθινής τέχνης, που έδωσε φωνή στα συναισθήματα όλων μας. Ήταν μια υπενθύμιση ότι η δημιουργικότητα μπορεί να πει περισσότερα από χίλιες ομιλίες, αρκεί να της δοθεί ο χώρος και η ορατότητα που χρειάζεται.

Εν κατακλείδι ο λαός έχει φωνή και μπορεί να ακουστεί όταν υπάρχει λόγος.
Γιατί η Μυτιλήνη, όπως και κάθε γωνιά της Ελλάδας, αξίζει συγκεντρώσεις που να ανήκουν πραγματικά στον λαό της.