Η υπόθεση είναι αηδιαστική, είναι εμετός, είναι βόρβορος.
Η υπόθεση του εγκλήματος των Τεμπών εξελίσσεται σε κάτι πολύ απωθητικό, δύσοσμο και απεχθές. Όχι ότι δεν ήταν από την αρχή κάπως έτσι. Όμως αυτό το σήριαλ – χωρίς τέλος – με συνεχείς προσπάθειες ανατροπών – στημένων ή μη –προκαλεί έντονη αποστροφή.
ΕΟΔΑΣΑΑΜ, Ευρωπαϊκός Οργανισμός Σιδηροδρόμων, Πανεπιστήμιο Γάνδης, Παπαδημητρίου, Λακαφώσης, παραπλανητικά υπονοούμενα, πυρόσφαιρα, ξυλόλιο, έλαια σιλικόνης, πορίσματα, αναιρέσεις πορισμάτων. Όλα αυτά για τον κόσμο είναι μπερδεμένα και ακατανόητα. Δημιουργούν μια βεβαιότητα μεθόδευσης και συγκάλυψης. Μια βεβαιότητα ενός επικοινωνιακού βρώμικου παιχνιδιού, που σκοπό του έχει την σπορά αμφιβολιών και την εξομοίωση όλων. Ένοχοι και θύματα να γίνουν το ίδιο ένοχοι.
Η κυβέρνηση από την αρχή μέχρι και τώρα ακολουθεί την ίδια πορεία. Προσπάθεια ελέγχου της κατάστασης, υποβάθμισης και απόκρυψης των γεγονότων, μπαζώματος της αλήθειας, προσπάθεια αλλοίωσης των στοιχείων και δημιουργίας σύγχυσης ως προς τι και ποιος φταίει.
Όλα αυτά, μπορεί στην αρχή να είχαν ως αποτέλεσμα το αφύσικο 41% -των εκλογών του Μαΐου του 2023 – όμως σήμερα τους γυρίζουν μπούμερανγκ. Ακόμα και ψήγματα αλήθειας να έχει το αφήγημα της κυβέρνησης, πλέον κανένας δεν τους πιστεύει. Είναι η κλασική περίπτωση του μύθου του βοσκού με τον λύκο. Τα σωρευμένα ψέματα τους, τους έχουν καταστήσει προκλητικούς, απωθητικούς και κυρίως απολύτως αναξιόπιστους.
Οι συγκλονιστικές συγκεντρώσεις της 28ης Φεβρουαρίου κάτι εξέφραζαν. Δεν έγιναν τυχαία. Δεν ήταν συμπωματικές. Ήταν η σωρευμένη οργή, η αγανάκτηση, η αίσθηση του μη περαιτέρω. Όμως παρόλα αυτά η κυβέρνηση συνεχίζει απτόητη τα επικοινωνιακά της τερτίπια. Πότε με το καλό και τη δήθεν αυτοκριτική, πότε με επιθετικότητα και τσαμπουκά. Και με συνεχή προσπάθεια να υπονομεύσει τα υπάρχοντα στοιχεία, να τα αναιρέσει αν μπορεί και να δημιουργήσει σύγχυση στους πολίτες.
Αυτό που δεν έχουν αντιληφθεί στην κυβέρνηση, είναι ότι όλες αυτές οι μεθοδεύσεις ενισχύουν το κλίμα της αμφισβήτησης και δημιουργούν ένα αντικυβερνητικό – αντισυστημικό κύμα τιμωρητικής διάθεσης. Τιμωρητική διάθεση σημαίνει ότι μπορεί να ψηφίσω – από αντίδραση – κάτι που δεν φαίνεται πολιτικά λογικό. Κάτι που μπορεί να μην είναι μια αυτονόητη, εμφανής εναλλακτική λύση.
Κάπως έτσι γιγαντώνεται η Πλεύση Ελευθερίας και η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Μονοπρόσωπο κόμμα, με αιχμηρό λόγο, περίπου μονοθεματικό γύρω από τα Τέμπη. Όμως εκφράζει την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου. Δημοσκοπικά στο 13,5% και στη δεύτερη θέση. Σήμερα. Ποιος ξέρει που θα φτάσει αύριο; Αυτές οι καταστάσεις είναι ανατροφοδοτούμενες και αποκτούν στην πορεία τη δική τους δυναμική. Σε μια περίοδο πολιτικής κρίσης – όπως είναι η σημερινή – τα κόμματα που βγαίνουν επιθετικά απέναντι σε αυτή την κρίση, καρπώνονται τους καρπούς του θυμού και της γενικευμένης απόρριψης.
Η αριστερά πολύδιασπασμένη και αυτουπονομευμένη, με την αξιοπιστία της στο ναδίρ, χωρίς ελκυστικά πρόσωπα στην ηγεσία της, αδυνατεί να αποτελέσει εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η Νέα Αριστερά αλλά και το ΠΑΣΟΚ, είναι κόμματα βαρετά και προβλέψιμα, χωρίς να μπορούν να μιλήσουν τη γλώσσα της εποχής. Χωρίς να μπορούν να πουν κάτι που η κοινωνία θα το προσέξει. Αυτό δημιουργεί το τεράστιο κενό που εκμεταλλεύεται η Πλεύση Ελευθερίας.
Εάν σήμερα μπορούσε να εμφανιστεί ένα κόμμα των Τεμπών, πιθανώς θα σάρωνε. Και θα το ψήφιζαν άνθρωποι όλου του πολιτικού φάσματος. Όπως όλου του πολιτικού φάσματος ήταν και ο κόσμος που διαδήλωσε στις συγκεντρώσεις της 28ης Φεβρουαρίου. Και ίσως ένα τέτοιο κόμμα να μην ήταν τόσο απολίτικο όσο εκ πρώτης όψεως φαίνεται. Το αίτημα για δικαιοσύνη είναι ένα προοδευτικό σύνθημα που ενώνει τις λαϊκές μάζες. Αριστερές και δεξιές. Μπορεί να γίνει το θεμέλιο που πάνω του θα χτίσει, μια αντινεοφιλελεύθερη μελλοντική κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση δημοκρατικής ανόρθωσης.
Στις 3-6 Απριλίου έγινε στη Μυτιλήνη η 2η συνάντηση μουσικών σχολείων. Σχολεία από την Αθήνα, τον Πειραιά, τη Μυτιλήνη, τη δυτική Λέσβο, τη Βουδαπέστη, το Αγρίνιο, τη Χίο, τη Λάρισα, τη Δράμα, την Κομοτηνή. Στο δημοτικό θέατρο, στο θέατρο ΦΟΜ, στο cine Αρίων, στο Αρχαιολογικό Μουσείο, στο Τσαρσί Χαμάμ και σε διάφορα εμβληματικά σημεία της πόλης: Στον πολυχώρο Σαπλιτζά, στο Γενί Τζαμί, στο Υστερορωμαϊκό Οικοδόμημα, στα Λαδάδικα και στην πλατεία Σαπφούς. Πανδαισία μουσικής, πολιτιστική ανάταση. Η πόλη γέμισε μαγικούς ήχους και αισιοδοξία. Η μουσική ενώθηκε με τον κόσμο, στις καφετέριες, στα μαγαζιά, στην αγορά. Μια φωτεινή ματιά στο μέλλον που έρχεται.
Η δυσοσμία του εγκλήματος των Τεμπών συνυπάρχει με την Ελλάδα της μουσικής, της νεότητας και της αισιοδοξίας. Την Ελλάδα που εξακολουθεί να ονειρεύεται. ΄
Ίσως ήρθε η στιγμή που θα προχωρήσουμε μπροστά και θα αφήσουμε πίσω την Ελλάδα της σήψης και της παρακμής.
Την Ελλάδα που μας πληγώνει και νοιώθουμε ότι δεν μας αξίζει…
