Η σιωπή της Αριστεράς στη Λέσβο για τον θάνατο του Δημήτρη Βουνάτσου: Μικροπρέπεια

Σήμερα, 7 Απριλίου 2025, η Λέσβος και ολόκληρη η Ελλάδα αποχαιρέτησαν τον Δημήτρη Βουνάτσο, έναν άνθρωπο που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου μας. Ο πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, νομάρχης, δήμαρχος και ακούραστος αγωνιστής για τα δίκαια της Λέσβου πέθανε σε ηλικία 82 ετών, μετά από μάχη στην εντατική του Νοσοκομείου Μυτιλήνης. Η είδηση του θανάτου του προκάλεσε κύμα συγκίνησης, με ανακοινώσεις από πολιτικούς, κόμματα και φορείς να εκφράζουν τη θλίψη τους και να τιμούν τη μνήμη του. Κι όμως, μέσα σε αυτό το κλίμα, ξεχωρίζει μια εκκωφαντική σιωπή: αυτή των κομμάτων της Αριστεράς.

Ο Δημήτρης Βουνάτσος δεν ήταν απλώς ένας πολιτικός. Ήταν γιος του Φωκίωνα Βουνάτσου, στελέχους της Εθνικής Αντίστασης, και κληρονόμος μιας παράδοσης αγώνα και προσφοράς. Από τα φοιτητικά του χρόνια στη Νομική, όπου πρωτοστάτησε στον συνδικαλισμό, μέχρι τις θητείες του ως βουλευτής, νομάρχης και δήμαρχος, υπηρέτησε με πάθος τον τόπο του και τις αξίες της δημοκρατίας. Παρά την ταύτισή του με το ΠΑΣΟΚ, η πορεία του ξεπερνούσε κομματικές ταμπέλες – ήταν ένας άνθρωπος του λαού, πατριώτης και σοσιαλιστής με την ευρεία έννοια του όρου.

Και ενώ η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και δεκάδες πολιτικά πρόσωπα έσπευσαν να αποτίσουν φόρο τιμής, τα κόμματα της Αριστεράς – ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και οι εκπρόσωποί τους καθώς και μικρότερα κόμματα της Αριστεράς – επέλεξαν τη σιωπή. Μια σιωπή που δεν μπορεί παρά να ερμηνευθεί ως μικροπρέπεια, αν όχι ως αδιαφορία. Πώς γίνεται να μένουν άφωνοι απέναντι σε έναν άνθρωπο που αφιέρωσε τη ζωή του στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη, σε έναν πολιτικό που στάθηκε δίπλα στους πολίτες σε καιρούς δύσκολους; Είναι η κομματική ταυτότητα του Βουνάτσου στο ΠΑΣΟΚ αρκετή για να δικαιολογήσει αυτή την απουσία;

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Η Αριστερά στην Ελλάδα έχει συχνά κατηγορήσει το ΠΑΣΟΚ για συμβιβασμούς, για απομάκρυνση από τις ριζοσπαστικές της ρίζες. Όμως, ο Δημήτρης Βουνάτσος δεν ήταν από εκείνους που ξεπούλησαν τα ιδανικά τους. Ήταν μάχιμος δικηγόρος, πρωτοπόρος στον φοιτητικό αγώνα, υπηρέτης της αυτοδιοίκησης με έργα που μιλούν από μόνα τους. Αν η Αριστερά δεν μπορεί να αναγνωρίσει την αξία ενός τέτοιου ανθρώπου πέρα από κομματικές γραμμές, τότε τι μήνυμα στέλνει στον κόσμο που υποτίθεται ότι υπερασπίζεται;

Η σιωπή αυτή δεν είναι απλώς μια παράλειψη. Είναι μια στάση που αποκαλύπτει έλλειψη μεγαλοψυχίας, μια μικροπρέπεια που δεν ταιριάζει σε δυνάμεις που αυτοπροβάλλονται ως υπερασπιστές της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς. Όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος σαν τον Βουνάτσο, η πολιτική οφείλει να υπερβαίνει τις διαχωριστικές γραμμές και να αποδίδει τον σεβασμό που του αξίζει. Η Αριστερά, που τόσο συχνά μιλά για ενότητα και κοινό αγώνα, σήμερα απέτυχε σε αυτό το τεστ.

Κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, κύριοι του ΚΚΕ, πού είναι οι φωνές σας; Πού είναι οι ανακοινώσεις σας για έναν άνθρωπο που, αν μη τι άλλο, μοιράστηκε μαζί σας την πίστη σε έναν πιο δίκαιο κόσμο; Η σιωπή σας δεν είναι ουδετερότητα – είναι απουσία. Και σε μια μέρα σαν τη σημερινή, αυτή η απουσία δεν συγχωρείται. Ο Δημήτρης Βουνάτσος άξιζε καλύτερα. Και ο λαός της Λέσβου, που τον τίμησε και τον θρηνεί, το ξέρει καλά. Εσείς, φαίνεται, όχι.

 Ανδρέας Κωνσταντίνου