Σκέψεις για μια ιστορία ζαμαφουτισμού στη Μυτιλήνη

Υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι.
(Μιά ιστορία ζαμαφουτισμού).

Γράφει ο Αντίλογος

Ήρθε στο γραφείο μου. Ήθελε να πάρει κάποιο πιστοποιητικό. Έφερε τα έντυπα που του ζήτησα. Διότι ως γνωστόν γιά να βγεί ένα χαρτί, πρέπει να υπάρχουν κι άλλα χαρτιά από πίσω. Πέρασα στο σύστημα τα στοιχεία που έφερε, όμως είχε βγάλει μιά διαφορετική βεβαίωση από αυτή που απαιτούνταν. Δέν πειράζει του λέω θα τηλεφωνήσουμε, να μας στείλουν την σωστή βεβαίωση.

Πήρα τηλέφωνο. Το σήκωσε κάποιος υπάλληλος. Συνεννοήθηκαμε. Θα μου έστελνε την νέα βεβαίωση που ζήτησα, στο φαξ.

Μέχρι να ‘ρθεί το φαξ πιάσαμε κουβέντα Εκφράζαμε την αγωνία μας γιά το αν θα σπάσει ή δεν θα σπάσει ο δήμος, γιά τα όσκαρ που θα πάρει ή δεν θα πάρει ο Λάνθιμος και για τον επικείμενο χιονιά την Ωκεανίδα. Θα επισκεφθεί την Λέσβο ή όχι;

Πέρασε αρκετή ώρα. Βεβαίωση στο φαξ δεν ήρθε. «Θα τηλεφωνήσω, να το επισπεύσει να μην περιμένεις ». Τηλεφώνησα στο ίδιο νούμερο. Μου απάντησε απ’το τηλεφωνικό κέντρο μία κοπέλα.« Περιμένω ένα χαρτί από τον κύριο… Πριν λίγο μίλησα μαζί του.». «Μα δεν είναι εδώ, έχει άδεια».

«Αφού του μίλησα. Δεν μου είπε γιά άδεια. Συμφώνησε να μου στείλει ένα έγγραφο που του ζήτησα».

«Α ναι, πέρασε πριν λίγο, γιά ένα λεπτό και έφυγε.» Προφανώς το επίμαχο αυτό λεπτό, μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Έκτοτε αγνοείται η τύχη του υπαλλήλου και της βεβαίωσης που περίμενα.

 Θα προσπαθήσω να φανταστώ τι μπορεί να συνέβη: Ίσως έπαθε παροδική σφαιρική αμνησία: Κάποιος που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχε συμπτώματα, μπορεί ν’αρχίσει να ρωτά: « Που βρίσκομαι ; Γιατί είμαι εδώ; Τί είναι το φαξ; Τι πρέπει να στείλω»; Τα συμπτώματα συνήθως διαρκούν λίγες ώρες και μετά επανέρχεσαι. Φαξ όμως δεν στέλνεις! Ίσως έπαθε αμνησιακή αφασία. Αν και ο όρος αυτός τελευταία επιστημονικως αμφισβητείται. Πιθανώς να βιώνει έναν απο τους τέσσερις τύπους της πλήξης: Την «ανία της αδιαφορίας», την «ανία του ζυγίσματος», την «ανία της αναζήτησης» ή την «ανία της αντίδρασης».Υπάρχει καί ένας πέμπτος τύπος ανίας που αφορά κυρίως εφήβους. Αυτοί τον οδήγησαν σε μιά ακατανίκητη βαρεμάρα, ένα κενό, μιά απάθεια χωρίς αρχή και τέλος. Άρα δεν υπήρχε περίπτωση να στείλει το φάξ.

Άς είναι καλά ο άνθρωπος. Δεν έπασχε απ’τα παραπάνω. Απλώς σκεφθηκε: « Άδεια δεν έχω; Άρα δεν δουλεύω. Έστω και τρία λεπτά. Κορόιδο είμαι; Άστους να περιμένουν». Και έφυγε χωρίς να μας ενημερώσει, να μην αναμένουμε ματαίως. Ένας απόλυτα ασυνεπής άνθρωπος.

Η αρμονική μας συμβίωση εξαρτάται πάνω απ’ όλα απ’ τους χαρακτήρες μας. Συνυπάρχουμε με όλα τα είδη των ανθρωπίνων χαρακτήρων. Κι ανάλογα τους αποδεχόμαστε ή όχι. Και βέβαια το ίδιο ισχύει και για τον δικό μας χαρακτήρα. Αυτό που σκέφτομαι είναι, ότι πολλές φορές απορρίπτουμε τους ανθρώπους χωρίς να τους γνωρίζουμε. Βάσει του χρώματος, της γλώσσας και της φυλής τους. Μου φαίνεται ότι είναι πολύ επιφανειακό. Αυτό που χαρακτηρίζει τους ανθρωπους δεν βρίσκεται πάνω τους, αλλά μέσα τους. Η ευγένεια, η συνέπεια, η καλοσύνη, η μοχθηρία, ο ζαμανφουτισμός, η αλητεία και όλες οι ιδιότητες που προσδιορίζουν έναν άνθρωπο, δεν βρίσκονται ούτε πάνω στο δέρμα του, ούτε πάνω στα ρούχα του.

Τελικά η σωστή βεβαίωση έφτασε στο φαξ. Κάποιος άλλος εργαζόμενος, όχι υπεύθυνος γι αυτό, έστειλε αυτό που ζητήσαμε. Υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι. Παντού και πάντα. Ας το θυμόμαστε αυτό.