Σ' αυτή τη γιορτή της δημοκρατίας, κάποιος ξέχασε να φέρει τα γλυκά

 

Εν τη απουσία προεκλογικών προγραμμάτων οι πολιτικοί αρχηγοί (και υπαρχηγοί) αναλώθηκαν σε αλληλοκατηγορίες, απορίες του ποιος έδειχνε πιο κοντός στην κάμερα -αντί να ανησυχούν για το ποιος μοιάζει πιο κοντός στα μάτια μας- ειρωνικά γέλια και χαμόγελα κάτω απ' τα μουστάκια -κι αυτό πάει και για όσους έχουν και για όσους δεν έχουν- ότι στο τέλος όλα με κάποιο μαγικό τρόπο θα πάνε κατ' ευχήν. Όπως λέει κι ο λαός όμως, αύριο κλαίνε.

 

Όση «ελπίδα» και σχετική αναπτέρωση ηθικού είχαν δώσει σε κάποιους οι προηγούμενες εκλογές τόση πίκρα και -υποψιάζομαι- αποχή θα φέρουν αυτές. Ο κόσμος, ειδικά οι νέοι άνθρωποι, δεν βρίσκουν κανένα λόγο να ψηφίσουν, κι αυτό ίσως είναι όντως το στοίχημα αυτών, και των -κάθε- επόμενων εκλογών. Και ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει, εδώ που τα λέμε; Άκουσαν κάποιο σχέδιο για την επόμενη μέρα; Έμαθαν κάτι καινούριο για τις δουλειές που θα ήθελαν να είχαν αλλά δεν έχουν; Για την κοινωνία που θα ήθελαν να υπάρχει από Δευτέρα; Αρκεστήκαμε σε «κύριους χαρούμενους», «μπροστάντζες», προσωπικές επιθέσεις δηλαδή, και τη μάχη του «παλιού» με το «νέο», ή για την ακρίβεια, με το «λιγότερο παλιό». Γιατί ας μην κοροϊδευόμαστε, «νέο» σημαίνει καινούρια πρόσωπα, άφθαρτα ίσως, που να μην προέρχονται από τον κομματικό σωλήνα ίσως. Ίσως...

 

Όλα αυτά βέβαια σε ένα κομματικό σκηνικό όπου οι ψηφοφόροι για χρόνια εθίστηκαν με «παραισθησιογόνες» ατάκες που όσο πιο πίσω ανατρέξεις, τόσο πιο σπαρταριστές είναι. Ποιος ξεχνά το trend που δημιούργησε το «Λεφτά υπάρχουν», τον κ. Σαμαρά που «επί δύο χρόνια, μήνα-μήνα, εβδομάδα-εβδομάδα, μέρα-μέρα, σελίδα-σελίδα, λεπτό με λεπτό έσκιζε τα μνημόνια», και πολύ προσφάτως τον τέως Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα που «θα έκλεινε συμφωνία σε 48 ώρες την ίδια ώρα που οι αγορές θα χόρευαν στο άκουσμα της λύρας μας» και θα μαγεύονταν ως άλλη κόμπρα στο πνευστό του φακίρη.

 

Όπως είχε πει κι ο φίλος μου ο Θοδωρής (από τις προηγούμενες εκλογές κιόλας), έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που όποιο κόμμα και να ψηφίσεις υπάρχει ένα ατράνταχτο επιχείρημα που μπορεί να σου αντιταχθεί για να μην το ψηφίσεις. Οπότε έτσι περιορίζονται και οι αλληλοκατηγορίες. Από την άλλη, όποιο κόμμα κι αν ψηφίσεις η ευθύνη παραμένει ακέραιη, δικαιολογίες δεν υπάρχουν ότι δήθεν «δεν ξέραμε» και ο «παραισθησιογόνος» εθισμός των προηγούμενων ετών δεν είναι αρκετός για να μάς βοηθήσει να κοιμηθούμε το βράδυ. Όσο για τους ρομαντικούς, πώς το χε πει ο Πουλικάκος την τελευταία φορά που είχε βγει στην τηλεόραση; «Τόση αθωότητα στις μέρες μας;».

 

 

πηγή: www.huffingtonpost.gr