Η φρίκη ενός καμένου μυαλού

Γράφει η Τζώρτζια Ρασβίτσου *

Τη φρίκη της φωτιάς διαδέχτηκε η φρίκη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Μια φρίκη διαχρονική, που μας καίει  το μυαλό. Η τραγωδία έγινε αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης, αποδεικνύοντας ακόμα μια φορά  πόσο ανθρωπάκια είμαστε. Φρικιαστική πολιτική, από φρικιαστικούς ανθρώπους. Ακόμα κι ο «τρελλός του χωριού» (μητρ. Αμβρόσιος) δεν έχασε ευκαιρία να απευθύνει το καθιερωμένο του ανάθεμα.
Σκάσε τραγόπαπα!
Σκάσε κι εσύ ζωντόβολο που λές στον τραγόπαπα «σκάσε»!
Σκάσε και βοήθα!
Κλείνω τον υπολογιστή και πάω να κρυφτώ. Θέλω να τυφλωθώ, να κουφαθώ. Δεν θέλω ν’ακούω ούτε βρισιές, ούτε κατάρες, ούτε δικαιολογίες, ούτε αναλύσεις, ούτε «ενός λεπτού σιγή» πριν την έναρξη μιάς συναυλίας, δεν θέλω να βλέπω ούτε μαύρες κορδελίτσες, ούτε κεράκια, ούτε λαμπάδες, ούτε Emoji που κλαίνε. Θέλω να πατήσω ένα κουμπί στο πληκτρολόγιο και να τους φέρω όλους πίσω.
Η φρίκη της φωτιάς, έβαλε φωτιά στα μυαλά μας και στα πληκτρολόγιά μας. Άνοιξαν οι οχετοί της πολιτικής. Κανένας από μας δεν μπορεί να νιώσει τη θλίψη του χαροκαμένου. Λίγη ντροπή όμως…
Γυρνώντας αηδιασμένη στο σπίτι, είδα τα 20 του χρόνια να κάθονται αμίλητα στην κουνιστή πολυθρόνα και να κοιτούν τον τοίχο. Είχε το χέρι του δεμένο:
«Τι έπαθε το χέρι σου;»
«Τίποτα. Έδωσα αίμα.»
Σ’ευχαριστώ που υπάρχεις, τόσο απλά, κι εσύ και όσοι κάνουν μόκο αυτές τις ώρες και σηκώνουν τα μανίκια. Αυτοί σηκώνουν στον ώμο τους το βάρος αυτού του κόσμου. Κι έτσι αμίλητοι ξέρουν να βάζουν την πέτρα πάνω στην πέτρα και να τον ξαναχτίζουν.

* Η Τζώρτζια Ρασβίτσου Συμβολαιογράφος στη Λέσβο και αρθρογραφεί στο Lesvosnews.net