Ένα γαλάζιο ελληνικό καλοκαίρι.

Καλοκαίρι.  Η μέρα του. Η νύχτα του. Ο ήλιος του. Τα φεγγάρια του. Οι θάλασσές του. Γαλάζιες. Πράσινες. Μπλε. Όλα είναι φως.

Τα βράδια μας. Η μουσική μας. Στα κάστρα μας. Χιλιάδες.Τα νέα παιδιά. Τα παιδιά μας. Κι εμείς. Ακούσματα παλιά. Και νέα. Δεν χάνεται η ψυχή μας. Ερχεται από τα χρόνια εκείνα και ενώνεται με τη νιότη του σήμερα. Μιά γέφυρα που ενώνει τις γενιές είναι τα τραγούδια μας. Κουβαλάνε μέσα τους την ψυχή των ποιητών μας. Παλιών και νέων, γνωστών και άγνωστων. Οι συνθέτες μας. Τα δημοτικά μας τραγούδια. Ηπειρώτικα, ικαριώτικα, κρητικά. Τα πιάνουν από το χέρι, σαν να ‘ναι μικρά παιδιά που ξεχάστηκαν και τα φέρνουν από χθες στο σήμερα. Οι σύγχρονοι ερμηνευτές, με τις μαγικές φωνές τους. Τραγούδι, χορός, έκσταση. Μας ανεβάζουν  στον ουρανό. Δίπλα στους θεούς. Τους ανθρώπινους θεούς μας.
Η πατρίδα μας συνεχίζεται. Χθες, σήμερα, πάντα. Μέσα απ’ τη γλώσσα μας. Τη γλώσσα της μουσικής μας. Κι εκείνες ειναι οι στιγμές, που  δεν φοβόμαστε τίποτα. Νιώθουμε δυνατοί. Δεν κινδυνεύουμε από τίποτα κι από κανέναν. Το μπουζούκι, το λαούτο, τα κλαρίνα, τα νταούλια. Είναι ένα χέρι που μας κρατεί. Είναι ταυτότητα.

Και τις φουρτούνες και τα ναυάγια, τα τραγουδήσαμε και τα χορέψαμε.  Κι είμαστε δω. Και βολοδέρνουμε και τραγουδάμε. Μια μεθυσμένη από έκσταση  πλατεία. Όλοι ένα. Η απόλυτη ταύτιση. Δεν υπάρχουν   γενιές δεν υπάρχουν ηλικίες. Υπάρχουν τα τραγούδια μας.

Αυτή ειναι η καλοκαιρινή ελληνική μυσταγωγία. Στο κάστρο μιά πόλης. Στις πλατείες των χωριών. Στα πανηγύρια. Στο βουνό. Στη θάλασσα. Η μουσική μας δονεί. Ένα τραγούδι που συγκλονίζει. Το καλοκαίρι της ζωής μας.

Αντιλογος