Δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι, δεν υπάρχουν λαθραίοι Μαθητές
Της Τζώρτζιας Ρασβίτσου*
Μια πικρή ιστορία για ένα όμορφο νησί: «Κάποτε σ’ενα νησί ο Κανένας του Οδυσσέα έστησε έναν σταυρό, όχι θέλοντας ν’αγιάσει τα νερά που κολυμπούσε, μα χρησιμοποιώντας μιά θρησκεία, για να ξεχωρίσει τους ανθρώπους σε εκείνους που έχουν δικαιώματα και σ’εκείνους που δεν έχουν. Σ’εκείνους που φτάνουν και σ’εκείνους που περισσεύουν. Κάποιοι ψυλλιασμένοι πολίτες αντιλήφθηκαν από την πρώτη στιγμή ότι ο σταυρός μπήκε εκεί όχι για να ευλογηθούν οι κάτοικοι του νησιού, αλλά για να σφαχτούν. Και είχαν δίκιο, καθώς ήξεραν ότι ο Κανένας του Οδυσσέα είχε μεγάλο όφελος και συμφέρον να γκρεμιστεί ο σταυρός. Και αφού περίμενε κάμποσες μέρες και κανείς δεν τον είχε γκρεμίσει, πήγε και τον κατέβασε ο ίδιος. Προσέξτε εδώ: δεν τον γκρέμισε, άνθρωπος του Θεού ήταν ο Κανένας, μόνο τον έκοψε προσεκτικά από τη βάση και τον έγυρε κάτω. Μπορεί να έγινε κι έτσι, αφού ο Κανένας, ως Κανένας κάνει ό,τι θέλει και λογαριασμό δεν δίνει σε …κανένα. Και τότε άρχισε το «γλέντι»: Ο Κανένας του Οδυσσέα, είχε παίξει μαστόρικα με το θρησκευτικό συναίσθημα του λαού, με την αμορφωσιά του και τις φοβίες του. Έβαλε τον λαό μπροστά, που (σταυρός να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι) χωρίς να γνωρίζει ούτε ποιός έβαλε τον σταυρό, ούτε ποιός τον έβγαλε, άρχισε να φαγώνεται και να θέλει να γεμίσει την πόλη σταυρούς, στην αγορά, στα πεζοδρόμια, στην προκυμαία, στα μπαλκόνια, για να επιδείξει πόσο χριστιανός είναι. Μάλιστα κάποιοι σήκωναν το χέρι τους δείχνοντας κατά τον βορρά, εκεί που ζούσαν οι αλλόθρησκοι και έσκουζαν γεμάτοι χριστιανικό μίσος: «Αυτοί το έκαναν!» Ο Κανένας από πίσω έτριβε τα χέρια του από χαρά. Γιατί χαιρόταν; Γιατί «Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται.» Ποιός είναι ο Λύκος; Μα, εκείνος που τρώει τα «πρόβατα»! Ποιός είναι ο Κανένας; Ένας μπαγαπόντης βασιλιάς που πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος.
Η ιστορία όμως δεν σταματά εδώ. Γιατί το μίσος είναι σαν το νερό, ξεφεύγει και διαχέεται παντού. Ακόμα και μέσα στα σχολεία. Οι καθηγητές λοιπόν της Ένωσης Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης του ίδιου όμορφου νησιού, για να είμαστε σωστοί η πλειοψηφία της ΔΑΚΕ, θεώρησαν σωστό και πρέπον και απόλυτα διδακτικό να μιλούν απαξιωτικά για ανθρώπους που έρχονται στο νησί χωρίς να έχουν επάνω τους το σωστό χαρτί. Σήμερα αποφάσισαν να τους λένε «λαθρομετανάστες», αύριο ίσως αποφασίσουν να τους λένε «κατσαρίδες» ή «σκουπίδια». Ίσως μια άλλη φορά «λαμβάνοντας υπ’όψιν τις συνθήκες που επικρατούν στο όμορφο νησί», ν’ αποφασίσουν να λένε τους Ρομά «γύφτους» και τους ομοφυλόφιλους «πουστάρες». Όταν το πρωτοδιάβασα μου ήρθαν στο μυαλό «τα μπάσταρδα του Ρήνου», έτσι αποκαλούσαν στη Γερμανία του Γ΄Ράιχ τους Αφρο-Γερμανούς, τους οποίους (όσους δεν έκαναν σαπούνι) υπέβαλαν σε στείρωση.
Η απόφαση της ΕΛΜΕ Λέσβου αποτελεί μια ακραία πράξη, μία πολιτική τοποθέτηση που καθρεφτίζει τους ακροδεξιούς πολιτικούς κύκλους του νησιού. Και μπορεί βέβαια ο καθένας να έχει τις απόψεις του, ακόμα κι αν αυτές είναι ακραίες, και να τις μοιράζεται με τους φίλους του, την οικογένειά του, όμως στα σχολεία δεν χωρούν ακραίες απόψεις, δεν χωρούν απαξιωτικές εκφράσεις, δεν έχει θέση ο ρατσισμός. Οι λειτουργοί της εκπαίδευσης, όπως ο κάθε ελεύθερος πολίτης, έχουν δικαίωμα έξω από τα σχολεία να υπερασπίζονται τα όποια πιστεύω τους, μέσα όμως στα σχολεία έχουν υποχρέωση να μην μεταφέρουν τις ακρότητες και την τοξικότητα που έχουν στο μυαλό τους, ούτε τις πολιτικές τους αντιπαραθέσεις. Οι καθηγητές που μπαίνουν σε τάξεις, γαλουχούν συνειδήσεις, διαπαιδαγωγούν, δίνουν το παράδειγμα στους μαθητές τους, προωθούν τις ανθρωπιστικές αξίες. Η απόφαση αυτή της ΕΛΜΕ Λέσβου αποτελεί μία πολιτική κατρακύλα, ντροπιάζει έναν ολόκληρο κλάδο και προκαλεί αγανάκτηση στους γονείς και στους προοδευτικούς πολίτες του νησιού.
Δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι, δεν υπάρχουν λαθραίοι μαθητές.
* Η Τζώρτζια Ρασβίτσου είναι συμβολαιογράφος
