Ακενοτούμπο ή Αντετοκούμπο; Πλατεία Σαπφούς, ή ρατσισμός του σαλονιού;

Γράφει ο Αντίλογος.

Άδωνης  Γεωργιάδης: «Ο Ακενοτούμπο, που παίζει στο ΝΒΑ, ως Έλληνας δεν παίζει;»
Και αφού τον διόρθωσε ο δημοσιογράφος, σε σχέση με το όνομα, συνεχισε: «Ο Αντετοκούμπο Έλληνας δεν λένε  ότι είναι; Ιθαγένεια ελληνική έχει, κάπου στην Αφρική γεννήθηκε. Πως τον λένε; Ο Έλληνας τον λένε και καλώς τον αποκαλούν έτσι.» Ο δημοσιογράφος τον διόρθωσε ότι ο Αντετοκούμπο  γεννήθηκε στην Αθήνα.

Μια μέρα μετά:

Άδωνης Γεωργιαδης: «Ο Αντετοκούμπο την πήρε την ιθαγένεια απ’ την κυβέρνηση Σαμαρά, τον σεβόμαστε τον τιμούμε, τον αγαπάω...»

Ο ρατσισμός δεν είναι πάντοτε άγριος κι επιθετικός. Όπως ήταν τα γεγονότα της πλατείας Σαπφούς. Μπορεί να είναι ανεπαίσθητος και βελούδινος με μιά ειρωνεία που εξίσου πληγώνει. Ένας ρατσισμός με καλούς τρόπους. Η βία μπορεί να είναι απαλή και εκλεπτυσμένη. Το μήνυμα όμως εκπέμπεται,και έχει τους δικούς του αποδέκτες.

Στήν Αθήνα υπάρχει ένα μοναδικό είδος χαμαιλέοντα. Ένας χαμαιλέοντας, που αλλά λέει σήμερα και άλλα αύριο.
Ένας τύπος  που γλύφει με ευκολία εκεί που φτύνει και έχει μια μοναδική ικανότητα προσωπικής επιβίωσης και ανέλιξης. Αδιαφορώντας  αν όλα αυτά γίνονται με διαδικασία τσαρλατανισμού, σούργελου  και  ξεφτίλας.
Άλλωστε του χαμαιλέοντα μας,  δεν του λείπουν οι πιστοί οπαδοί, που τον τσαρλατανισμό, το σούργελο και την ξεφτίλα, τα θεωρούν ικανότητα, αποτελεσματικότητα  και ένα παράθυρο στο μέλλον.
 
Περιμένω με ανυπομονησία τη στιγμή, που μετά από μιά μεγάλη μελλοντική επιτυχία της εθνικής ομάδας μπάσκετ, ο χαμαιλέοντας θα τρέξει να αγκαλιάσει και να φωτογραφηθεί, με τον μαύρο  Έλληνα Ακενοτούμπο, που γεννήθηκε στην  Αθήνα, ζει στις ΗΠΑ και πάντα τιμά την πατρίδα του.