Καλοκαίρι. Η μέρα του. Η νύχτα του. Ο ήλιος του. Τα φεγγάρια του. Οι θάλασσές του. Γαλάζιες. Πράσινες. Μπλε. Όλα είναι φως. Τα βράδια μας. Η μουσική μας. Στα κάστρα μας. Χιλιάδες.Τα νέα παιδιά. Τα παιδιά μας. Κι εμείς. Ακούσματα παλιά. Και νέα. Δεν χάνεται η ψυχή μας. Ερχεται από τα χρόνια εκείνα...
Η γάτα μου η Καυγατζού. Την λέω έτσι γιατί μια φορά πλακώθηκε με κάτι κάργιες πάνω σε μιά κουκουναριά. Ευτυχώς, το επεισόδιο έληξε αναίμακτα. Γενικά δεν πολυμαλώνει μπροστά μας, αλλά όταν μέσα στη νύχτα ακούμε ουρλιαχτά γάτας, λέμε: «Πάλι η Ψίψι πλακώνεται». Η γάτα μου είναι κόρη του γιου μου...
Ένα καλό νέο. Ένα πολύ καλό νέο. Οι Ηριάννα κι ο Περικλής από σήμερα θα είναι ελεύθεροι. Δεν τους γνωρίζουμε, όμως έχουν γίνει δικοί μας άνθρωποι. Χαιρόμαστε πρώτα απ όλα που είναι αθώοι. Που δεν είναι μπλεγμένοι σε αυτόν τον λαβύρινθο της τρομοκρατίας, που σε παγιδεύει και δεν οδηγεί πουθενά...
