Παιδιά και Νυχτερινή Ενούρηση
Γράφει η Μαρία Βερβέρη * Η ενούρηση αποτελεί μια από τις συχνότερες διαταραχές της παιδικής ηλικίας που προβληματίζει τους γονείς και ανησυχεί το παιδί. Σύμφωνα με το Αμερικάνικο σύστημα ταξινόμησης DSM-IV η νυχτερινή ενούρηση ορίζεται ως η «μη ηθελημένη απώλεια ούρων κατά τη διάρκεια του νυκτερινού ύπνου, τουλάχιστον 2 φορές την εβδομάδα, σε παιδιά πάνω από 5 ετών όταν δεν προκαλείται από προβλήματα του κεντρικού νευρικού συστήματος ή από συνέπειες προκύπτουσες από τη χρήση ουσιών όπως διουρητικά.»
Η ενούρηση διακρίνεται σε πρωτοπαθή δηλαδή όταν τα παιδιά δεν έχουν κατακτήσει τον έλεγχο των σφιγκτήρων και δευτεροπαθή, όταν τα παιδιά είχαν επιτύχει τον έλεγχο των σφιγκτήρων για τουλάχιστον 1 έτος αλλά ξανάρχισαν να «βρέχονται».
Η τυπική σειρά σταδίων που πρέπει να περάσει το παιδί για να θεωρηθεί ότι έχει κατακτήσει με επιτυχία τον έλεγχο της ουροδόχου κύστης είναι η εξής: Πρώτον το παιδί πρέπει να μάθει να αντιλαμβάνεται την πίεση που ασκεί το γέμισμα στην ουροδόχο κύστη. Δεύτερον, πρέπει να μάθει να ερμηνεύει αυτό το ερέθισμα. Τρίτον, να ειδοποιεί τους γονείς ότι θέλει να πάει στην τουαλέτα. Και τέλος, να αμείβεται και να επιβραβεύεται για το κατόρθωμα του με ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά.
Αρχικά είναι σημαντικό να αποκλειστούν όλοι οι οργανικοί παράγοντες (π.χ. μέγεθος της ουροδόχου κύστης, λοίμωξη, διαβήτης, υπερθυροειδισμός κλπ) για την ενούρηση με μια επίσκεψη στον παιδίατρο. Εφόσον, αποκλειστούν οι οργανικοί παράγοντες, τότε τα αίτια της νυχτερινής ενούρησης μπορεί να είναι ψυχογενή. Τα αισθήματα ζήλιας προς ένα αδερφό προκαλούν ενούρηση για την προσέλκυση της προσοχής του γονέα. Επίσης το άγχος, η ανασφάλεια και η συναισθηματική ανωριμότητα μπορούν να γίνουν αιτία ενούρησης. Επιπλέον πολλά παιδιά με νυχτερινή ενούρηση έχουν πολλές φοβίες όπως τα ζώα, οι δυνατοί ήχοι και είναι κοινωνικά απομονωμένα. Τα προβλήματα επικοινωνίας των γονέων και οι εντάσεις στο οικογενειακό περιβάλλον ενδεχομένως προκαλούν ενούρηση.
Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς για να βοηθήσουν:
Οι γονείς δεν πρέπει να είναι τιμωρητικοί και αυστηροί απέναντι στο παιδί γιατί μπορεί να παρατείνουν το άγχος του και να το τραυματίσουν δημιουργώντας του αισθήματα ντροπής. Σίγουρα μην τα μαλώσετε και να μην τα απειλήσετε με τιμωρία. Να μην εξαναγκάσετε και να μην πιέσετε τα παιδιά γιατί αρκετό άγχος έχουν από μόνα τους. Αντίθετα, φροντίστε να εξηγήσετε στο παιδί ότι δεν φταίει αυτό και ότι γρήγορα θα αποκτήσει τον έλεγχο. Προσπαθήστε να διερευνήσετε τη συναισθηματική κατάσταση του παιδιού, (θυμός, ζήλια, άγχος).
Οι γονείς επίσης μπορούν να κάνουν μία συμφωνία με το παιδί και να το επιβραβεύουν κάθε φορά που μένει στεγνό. Έτσι το παιδί θα μάθει σιγά σιγά να ελέγχει τον σφιγκτήρα του καθώς θα υπάρχει κάποιο κίνητρο. Στη συνέχεια η εξωτερική ενίσχυση γίνεται και εσωτερική καθώς το παιδί αισθάνεται ικανοποίηση που τα έχει καταφέρει. Ωστόσο, οι γονείς θα πρέπει να έχουν στο μυαλό τους ότι, όπως συμβαίνει με την απόκτηση κάθε άλλης καινούργιας δεξιότητας και η κατάκτηση αυτή επιτυγχάνεται σταδιακά, μέσα σε κάποιο ορισμένο χρονικό διάστημα και όχι μέσα σε μια νύχτα, και έτσι οι υποτροπές μπορεί να είναι συχνές.
* Η Μαρία Βερβέρη είναι Ψυχολόγος – Παιδοψυχολόγος (MSc Ψυχολογία Παιδιών και Εφήβων, University of Leiden, Ολλανδία) και εργάζεται στο ιδιωτικό της γραφείο, Καβέτσου 17, Μυτιλήνη (τηλ. 2251048933, 6945447016). Για περισσότερες πληροφορίες, επισκεφτείτε το http://mariaververi.blogspot.gr
Η Μαρία Βερβέρη αρθρογραφεί κάθε δεύτερη Δευτέρα στο Lesvosnews.net
