Αποδοχή της δυαδικότητας
Αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά τους ανθρώπους, θα δει ότι κάποιοι είναι η απόρριψη προσωποποιημένη που έχει πόδια και βαδίζει, άλλοι είναι η θλίψη που σέρνεται σαν καταχνιά, άλλοι το παράπονο που σαν βάτραχος κοάζει ενοχλητικά και άλλοι σαν υπερκινητικό σκυλί που δεν επικεντρώνεται πουθενά. Οι περισσότεροι έχουν μια ιστορία να διηγηθούν για κάτι που τους πληγώνει, για κάτι που τους ενοχλεί στη δουλειά, στις σχέσεις τους, στο κράτος, στην ανθρωπότητα ολόκληρη ή για κάτι που ζωντανεύουν με τον νου τους συνεχώς στο παρόν, παρόλο που μπορεί να συνέβη πολλά χρόνια πριν.
Αναρωτιούνται διαρκώς «γιατί συνέβη αυτό σε μένα» και δεσμεύονται τόσο πολύ σ’ αυτό το επαναλαμβανόμενο «γιατί», που αδυνατούν να απολαύσουν την ομορφιά της ζωής. Μεμψιμοιρούν για όσα έζησαν στην παιδική ηλικία τους και δεν αγκαλιάζουν, δεν υποστηρίζουν το παιδί αυτό που ακόμη κουβαλούν μέσα τους και το αφήνουν να κλαίει γοερά. Δεν αντιλαμβάνονται πως τα δυσάρεστα συναισθήματα είναι ένα εργαλείο, όπως τα φανάρια και οι πινακίδες των δρόμων, που υποδεικνύουν στον οδηγό να ελαττώσει ταχύτητα, να σταματήσει, να στρίψει, να είναι προσεκτικός ή να συνεχίσει την πορεία του για να φτάσει ασφαλής στον προορισμό του.
Ο εσωτερικός πόνος και ο φόβος για το άγνωστο ξεκινάνε από τη στιγμή που γεννιόμαστε και ερχόμαστε σ’ αυτόν τον κόσμο. Αν και δεν θυμόμαστε την εμπειρία της γέννησης, βλέπουμε ότι όλα τα μωρά κλαίνε και φαίνονται να υποφέρουν. Πρόκειται για ραγδαία αλλαγή, οι αισθήσεις εκπέμπουν σήμα συναγερμού διότι από μια μονάδα που ήμασταν με τη μητέρα όσο βρισκόμασταν στη θαλπωρή της μήτρας της, ξαφνικά βιώνουμε την εγκατάλειψη και τον διαχωρισμό σε δύο διαφορετικά σώματα. Καθώς μεγαλώνουμε αντιλαμβανόμαστε τον διαχωρισμό σε όλα γύρω μας, υπάρχει η μέρα και η νύχτα, η γη και ο ουρανός, το αρσενικό και το θηλυκό, το ηθικό και το ανήθικο, εγώ και οι άλλοι.
Βιώνουμε συνεχώς αντίθετες καταστάσεις, άλλες φορές θεωρούμε τη ζωή γλυκιά κι άλλες φορές πικρή, εκστασιαζόμαστε όταν είμαστε ερωτευμένοι και νιώθουμε οδύνη με τον χωρισμό, αισθανόμαστε ευφορία όταν γεννιούνται τα παιδιά μας και ανείπωτη θλίψη όταν πεθαίνουν οι γονείς μας. Αυτές οι δύο αρχές που διέπουν το σύμπαν, που συνήθως αποκαλούμε ως καλό και κακό, συνιστούν την έννοια της δυαδικότητας.
Στην κινέζικη φιλοσοφία είναι το γνωστό Γιν-Γιανκγ, το οποίο περιγράφει την αλληλοεξάρτηση, την αλληλοσύνδεση και την αλληλοσυμπλήρωση φαινομενικά αντίθετων ενεργειών. Είναι ένα δυναμικό και όχι στατικό σύστημα, με τα επιμέρους κομμάτια να ρέουν το ένα μέσα στο άλλο, να σχηματίζουν έναν κύκλο, δηλαδή την ολότητα, το τέλειο, το Ένα. Σύμφωνα με το Τάο, δεν μπορεί να υπάρχει το καλό χωρίς το κακό, όπως δεν υπάρχει το φως χωρίς το σκότος. Κάτι ανάλογο υποστηρίζει η σύγχρονη κβαντομηχανική, η οποία μας λέει πως όλα είναι ένα, όλα είναι μια μορφή ενέργειας, η οποία εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους στην αντιληπτική ικανότητά μας. Συνεπώς, δεν μπορεί να υφίσταται στην πραγματικότητα ο διαχωρισμός ανάμεσα σε έναν υπέρτατο θεό και έναν χαμερπή διάβολο που δημιουργεί συνεχώς προβλήματα στον ύψιστο αλλά και στους ανθρώπους. Αν ίσχυε αυτό, τότε θα ήταν ένας πολύ μικρός, αδύναμος θεός που αποστατούν και του επιτίθενται τα δημιουργήματά του, δεν θα ήταν παντογνώστης και πανίσχυρος όπως τον αποκαλούν οι θρησκείες!
Άρα, μέσα από τον μύθο του σατανά πρέπει να δούμε την αλήθεια που αναδύεται: Η δυαδικότητα κυριαρχεί στο σύμπαν, στην καθημερινότητα και στον εσώτερο κόσμο μας. Με κάθε σκέψη και κάθε δράση μας, εκδηλώνουμε αναπόφευκτα καλό και κακό. Άλλες φορές επιβάλλεται η διάνοια και άλλες φορές ξυπνά το ζώο μέσα μας. Αυτή η σκοτεινή πτυχή του εαυτού μάς τρομάζει, προσποιούμαστε ότι δεν τη βλέπουμε, την καταχωνιάζουμε βαθύτερα ή προσπαθούμε να την αποτινάξουμε με μετάνοιες και προσευχές ζητώντας έλεος από έναν θεό που αδιαφορεί, γιατί είναι πολύ απασχολημένος με τον πόλεμο που του έχει κηρύξει ο σατανάς.
Η σκοτεινή πλευρά μας είναι τρομακτική διότι νιώθουμε υπόδουλοι σ’ αυτήν, διότι γίνεται αντιληπτή σαν μια απόκοσμη ενέργεια που μας επιβάλλεται και νιώθουμε ανήμποροι να αντιδράσουμε. Όμως πρόκειται για μια δύναμη που αναπηδά από το υποσυνείδητο και τη βιολογική δομή μας. Δεν υπάρχει λόγος να νιώθουμε φόβο, ενοχές ή ρυπαρότητα. Ειδάλλως θα επέλθει καταστροφική έκρηξη, όπως συμβαίνει με ένα μανιασμένο ηφαίστειο που κατακαίει τα πάντα γύρω του. Είναι κάτι που γνώριζαν όλοι οι αρχαίοι λαοί και είχαν μυστήρια και τελετουργίες ώστε αυτός που μυείται να εισέρχεται σταδιακά σ’ αυτόν τον απόκρυφο κόσμο, που μπορεί να είναι επικίνδυνος για όποιον δεν είναι έτοιμος να μπει εκεί. Αυτό επισημαίνεται ξεκάθαρα στη μυθολογία, όταν η Σεμέλη απαίτησε να δει τον Δία με τη θεϊκή του μορφή. Εκείνος για να ικανοποιήσει την επιθυμία της εμφανίστηκε με κεραυνούς και εκτυφλωτικό φως, που σκότωσαν τη Σεμέλη.
Επομένως, πρέπει να ρίξουμε σιγά σιγά φως στο άδυτο του εαυτού μας, να αποκτήσουμε επίγνωση για κάθε μικρή και μεγάλη σκιά που περιφέρονται εκεί, να τις αποδεχτούμε, να κατανοήσουμε ότι πρόκειται για τη δική μας ύπαρξη, τη δική μας εμπειρία σ’ αυτόν τον κόσμο. Κι όσο το αποδεχόμαστε αυτό, όλο και πιο βαθιά μπορούμε να εισερχόμαστε στο άδυτό μας, όλο και πιο αδιάφορες θα μας φαίνονται αυτές οι σκιές και όλο πιο λαμπερή θα γίνεται η φωτεινή πλευρά μας. Δεν είναι κάτι εύκολο, χρειάζεται συνεχής προσπάθεια, στην ουσία είναι μια σπειροειδής πορεία που θα συνεχίζεται ως την τελευταία ανάσα μας, δηλαδή ως τότε που θα εγκαταλείψουμε τον δυαδικό κόσμο ως μονάδα πάλι, όπως ήμασταν όταν ήρθαμε.
Σκοτεινές πτυχές έχουν και οι άλλοι γύρω μας. Όταν αλληλεπιδρούμε μαζί τους θα πρέπει να θυμόμαστε ότι αγωνίζονται κι εκείνοι να ρίξουν φως στις σκιές τους. Η πεποίθηση πως κάποιος μπορεί να απαλλαγεί από αυτές, μόνο απογοήτευση θα φέρει. Η αποδοχή αποτελεί επιλογή ώστε να έχουμε ειρήνη στον νου. Όσο πολεμάμε με αυτό που δεν αποδεχόμαστε, τραυματιζόμαστε περισσότερο και χάνουμε πολύτιμο χρόνο. Η αποδοχή είναι μια δεξιότητα, δεν σημαίνει ηττοπάθεια, αδυναμία, μοιρολατρία ή μετριότητα. Δεν σημαίνει ότι αυτό που αποδεχόμαστε μας καθηλώνει αλλά ότι μας υποκινεί σε ένα διαφορετικό, πιο αποτελεσματικό είδος δράσης για να έχουμε ευζωία.
Εν κατακλείδι, η ζωή είναι απρόβλεπτη, όλα αλλάζουν, άνθρωποι εμφανίζονται και χάνονται, πράγματα δημιουργούνται και καταστρέφονται, γεγονότα έρχονται που ποτέ δεν πιστεύαμε πως θα ζήσουμε αλλά η αέναη αρχή της δυαδικότητας μας βεβαιώνει πως σε κάθε «κακό» ενυπάρχει πάντα κάτι «καλό». Αυτό λένε και οι στίχοι ενός γνωστού τραγουδιού: «Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει, να το θυμάσαι μικρή μου καρδιά…».
* Η Χαρά Ζήκα είναι Χημικός, Δρ. Φαρμακευτικής, συγγραφέας του βιβλίου «Έρωτας, Χημεία & Σεξ»-Εκδόσεις Ιανός και δημοσιογράφος. Ζει τη Μυτιλήνη και αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη στο Lesvosnews.net στη στήλη "Η αλχημεία του έρωτα"
