Προβολή ταινίας στο Αρχοντικό Γεωργιάδη:Το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι

Χώρα: Ιταλία-Γαλλία Έτος: 1972 Διάρκεια: 127’

 

 

Ο Μπερνάντο Μπερτολούτσι σκηνοθετεί τη δραματική ταινία ορόσημο «Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι».Η ταινία θα ξεσηκώσει χιονοστιβάδα καταγγελιών, κατασχέσεων, μηνύσεων, απαγορεύσεων και ο σκηνοθέτης της θα κινδυνεύσει να "καεί στην πυρά" μαζί της ενώ θα χάσει τα πολιτικά του δικαιώματα για 5 χρόνια.

 

Συγκλονισμένος από την αυτοκτονία της γυναίκας του, ο μεσήλικας Πολ περιπλανιέται στο Παρίσι και μια μέρα συναντά τυχαία σ' ένα άδειο διαμέρισμα τη νεαρή Ζαν. Οι δυο άγνωστοι, ενώνονται ερωτικά με άγριο πάθος, χωρίς καν να μάθουν ο ένας το όνομα του άλλου. Χωρίζοντας, αποφασίζουν να συναντιούνται στο διαμέρισμα για να κάνουν έρωτα, χωρίς να αποκαλύψουν τα ονόματά τους και να ξέρουν τίποτα ο ένας για τη ζωή του άλλου. Ετσι, κάνοντας διπλή ζωή, συνεχίζουν να συνευρίσκονται στο άδειο διαμέρισμα, όπου επιδίδονται σε παράδοξα σεξουαλικά παιχνίδια. Σιγά σιγά μέσα από τον ακραίο ερωτισμό η σχέση τους φθίνει, ενώ ο Πολ, παραβιάζοντας τους κανόνες του παιχνιδιού θέλει να μάθει για τη ζωή της Ζαν. Αφού χορεύουν το τελευταίο τους ταγκό, ο Πολ την ακολουθεί στο σπίτι της μητέρας της... Παίζουν: Μάρλον Μπράντο, Μαρία Σνάιντερ, Ζαν-Πιερ Λεόντ, Μάσιμο Τζιρότι, Μαρία Μίκ.

 

Το "Tελευταίο Ταγκό στο Παρίσι" έχει χαρακτηριστεί ως "η πιο αμφιλεγόμενη ταινία στο είδος της" (Λέοναρντ Μάλτιν). Με 2 υποψηφιότητες για Όσκαρ - Καλύτερης Σκηνοθεσίας (Μπερνάντο Μπερτολούτσι) και Α? Ανδρικού Ρόλου (Μάρλον Μπράντο) - και σεξουαλική ένταση που ξεχειλίζει σε κάθε πλάνο, αυτό το κλασικό αριστούργημα σόκαρε μια oλόκληρη γενιά και άλλαξε την μορφή της τέχνης του ερωτικού κινηματογράφου.

 

Ο Πολ, ένας μεσήλικας άντρας θρηνεί για τον χαμό της συζύγου του και περιφέρεται άσκοπα σε μια πόλη που μιλάει άλλη γλώσσα απ ό,τι αυτός. Ο Μάρλον Μπράντο, υποβάλλεται σε ένα αδίστακτο ξεγύμνωμα, μια άνευ προηγουμένου αποδόμηση της περσόνας του; Οποιο και να είναι το όνομά του, το αρσενικό που βλέπουμε μπροστά μας θα καταδυθεί στην κόλαση της ύπαρξής του σαν άλλος Ορφέας(Η ταινία είναι μια ελεύθερη και σύχρονη μεταφορά αυτού του μύθου). Μόνο που η Ευρυδίκη έχει χαθεί για πάντα, και το μόνο που ξεπροβάλλει στη θέση της είναι ένα ανώνυμο θηλυκό που του δίνεται χωρίς ενδοιασμούς. Συνεπώς, πέρα από τη θύελλα πουριτανισμού και τις κάθε λογής υστερίες που το συνόδεψαν την εποχή της δημιουργίας του, το «Τελευταίο Τανγκό» μπορεί να είναι μια ταινία με ατέλειωτο, εξοντωτικό, κάθιδρο σεξ, αλλά δεν είναι ακριβώς μια ταινία για το σεξ. Ας πούμε ότι πρόκειται για μια σπαρακτική σύγκρουση της σοφίας του μυαλού και του κορμιού, που ξεκινά από έναν θάνατο και συνεχίζεται μέχρις εσχάτων, μέχρι ένα τανγκό και λίγο παραπέρα.

 

Πριν από τον τελευταίο χορό, ωστόσο, θα έχουν μεσολαβήσει αλλεπάλληλοι μικροί θάνατοι και επικήδειοι. Εξω από τις συνεδρίες λαγνείας του άδειου διαμερίσματος, η γυναίκα θα προσποιηθεί ότι «ζει τη ζωή της» μπροστά από την κάμερα του δεύτερου, νεότερου εραστή της (ενός Ζαν-Πιερ Λεό - καρικατούρας των οπαδών του σινεμά βεριτέ). Και κάπου ανάμεσα στις εθιστικές, μεθυστικές συνευρέσεις και τα επικίνδυνα παιχνίδια ρόλων, ο Μπερτολούτσι οργανώνει ένα όργιο αλήθειας που κυριολεκτικά σκοτώνει. Και προσκαλεί πρώτο και καλύτερο τον εαυτό του, για να ανακαλύψει το εξής τρομακτικό και διόλου λυτρωτικό: η επιστροφή στη μήτρα (σύμβολό της, το προστατευμένο από κάθε εισβολή διαμέρισμα) είναι αδύνατη, η δε προδοσία αναπόφευκτη - ίσως επειδή κάθε παιχνίδι πάθους πρέπει να την περιέχει.

 

Η τραγική έκβαση του «Τελευταίου Τανγκό» αποκτά ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον, εάν σκεφτούμε ότι η ταινία χρωστά τη γέννησή της σε μια επίμονη φαντασίωση του Μπερτολούτσι: μια τυχαία συνάντηση με μια γυναίκα που οδηγεί σε μια αμιγώς σεξουαλική σχέση, χωρίς ποτέ εκείνος να μάθει το όνομά της. Οπλίζοντας, λοιπόν, το γυναικείο χέρι όταν ο Πολ απαιτεί κάτι παραπάνω, ο σκηνοθέτης στην ουσία σκοτώνει τον εαυτό του για να προστατεύσει τις φαντασιώσεις του. Οξύμωρο; Οχι, σπαρακτικά αληθινό. Σε ένα κινηματογραφικό σύμπαν που αποχαιρετά τη νουβέλ βαγκ και χαιρετίζει το αμερικάνικο σινεμά των 70s, η κάμερα του Μπερτολούτσι θα καταγράψει το δίπολο θεοποίηση-αποκαθήλωση των απανταχού παθών και από κει θα παρακολουθήσει καθετί που ανήκει στον «παλιό κόσμο» να ψυχορραγεί θεαματικά. Ακόμα κι αν πρόκειται για την πομπώδη αυτοπεποίθηση του δημιουργού ότι μπορεί να ανακαλύψει την αλήθεια σε ένα γυναικείο πρόσωπο . Ή απλώς πρόκειται για τον ίδιο τον λαβωμένο ανδρισμό του σκηνοθέτη;

 

Ένα φιλμ-«τανγκό» του έρωτα και της σαρκικής πρόκλησης. Μια ταινία μοντέρνα και αμφιλεγόμενη, που τάραξε τα νερά της 7ης τέχνης και άλλαξε την οπτική των κινηματογραφιστών περί αισθησιασμού και ερωτισμού. Ένα φιλμ πάνω στην αποξένωση των ανθρώπων.