Προβολή ταινίας στο Αρχοντικό Γεωργιάδη:Κοτόπουλο με δαμάσκηνα

Πρωταγωνιστούν: Ματιέ Αμαλρίκ, Εντουάρ Μπαέρ, Μαρία Ντε Μεντέιρος, Ερίκ Καραβάκα, Κιάρα Μαστρογιάνι, Ιζαμπέλα Ροσελίνι.

 

Στην Τεχεράνη του 1958 ο ταλαντούχος μουσικός Νασέρ-Αλί, αδυνατώντας να αντικαταστήσει το σπασμένο του βιολί, αποφασίζει να πεθάνει. Ενώ μένει κλινήρης και χωρίς φαγητό στο δωμάτιό του, ανακαλεί το παρελθόν και όλα όσα τον οδήγησαν μέχρις εδώ.

 

 

Μια υπέροχη, ρομαντική, ευγενική αλλά και γεμάτη συναίσθημα ταινία, που υμνεί τη δύναμη της μουσικής αλλά και τους ίδιους τους μουσικούς που αποφασίζουν να στερηθούν τις μικρές καθημερινές χαρές του κοινωνικού και οικογενειακού βίου, προκειμένου να φτάσουν όσο το δυνατόν ψηλότερα την τέχνη τους. Η ταινία των Σατραπί - Παρονό αποκαλύπτει και φέρνει σε αντιπαράθεση τις χαρές και τη λυτρωτική δύναμη της τέχνης απέναντι στη μονοτονία, τη μιζέρια, αλλά και την αναγκαία προσαρμογή της καθημερινότητας. Ρεσιτάλ ερμηνείας από τον Ματιέ Αμαλρίκ στον ρόλο του ονειροπόλου και ταγμένου στη μουσική Νασσέρ.

 

Βρισκόμαστε στην Τεχεράνη της δεκαετίας του ’50. Ο Νασσέρ Αλί Καν, ένας από τους πιο αξιόλογους αλλά και αφιερωμένους στην τέχνη τους βιολιστές, βλέπει τη ζωή του να αλλάζει δραματικά όταν σε μια αψιμαχία με τη γυναίκα του το αγαπημένο του βιολί γίνεται κομμάτια. Το «έγκλημα» διαπράττει η σύζυγός του, η οποία απογοητευμένη από την άρνηση του Νασσέρ να ασχοληθεί με τα οικογενειακά του καθήκοντα καταστρέφει το βιολί του. Από εκείνη τη στιγμή ο ονειροπαρμένος και εντελώς δοσμένος στη μουσική Νασσέρ αισθάνεται ότι δεν αξίζει πια να ζει και αποφασίζει να πεθάνει. Ξαπλώνει στο κρεβάτι, αφήνεται στις αναμνήσεις τού παρελθόντος και σιγά - σιγά αποχωρεί. Αυτό είναι εν πυκνώ το σενάριο της πράγματι πολύ γλυκιάς, τρυφερής και βαθιά ανθρώπινης ταινίας, που βασίζεται σε εικονογραφημένο μυθιστόρημα της Μαρζάν Σατραπί.

Να θυμίσουμε πως η Σατραπί βρίσκεται πίσω και από την πασίγνωστη και πανέμορφη ταινία «Περσέπολις», που βασίζεται επίσης σε βιβλίο της. Η ταλαντούχα συγγραφέας και σκηνοθέτιδα συνεργάζεται με τον Παρονό, το όνομα του οποίου είναι περισσότερο συνδεδεμένο με τα κόμικ από ό,τι με το σινεμά. Κι όμως οι δυο τους δείχνουν να εναρμονίζονται περίφημα, καθώς και το «Περσέπολις» αλλά και η εν λόγω καινούργια ταινία τους είναι το ίδιο απολαυστικές. Οι δυο συγγραφείς κατέχουν μάλλον τα μυστικά της αλχημείας και μπορούν να μεταμορφώσουν τα κείμενά τους σε υπέροχες, σχεδόν μαγικές κινηματογραφικές εικόνες. Άλλωστε συνειδητά το «Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα» εμπεριέχει και στοιχεία κόμικ αισθητικής.

Η ταινία υμνεί τη μαγεία της μουσικής, εστιάζοντας όμως στον λεπτό, σχεδόν αέρινο αλλά και βαθιά αισθαντικό ήχο του βιολιού. Όμως, για να αναδυθεί αυτός ακριβώς ο ήχος πρέπει ο μουσικός να είναι ικανός να τον παράγει. Αυτό έκανε σε όλη του τη ζωή ο Νασσέρ, που θυσίασε τα πάντα – ακόμη και την αγάπη του για τα παιδιά του –, προκειμένου να αφοσιωθεί στην υψηλή τέχνη του. Λογικό είναι ένας τέτοιος άνθρωπος να μην μπορεί να προσαρμοστεί στην πεζή, πρακτική και μονότονη καθημερινότητα. Ο Νασσέρ είναι στην κυριολεξία ταγμένος στη μουσική και τίποτα δεν μπορεί να τον αποσπάσει από αυτήν. Εσωστρεφής, ευγενικός, ιδεαλιστής και αυθεντικά ρομαντικός, αναπνέει για να παράγει μουσική, την ίδια στιγμή που δείχνει πολύ φανερά πως δεν μπορεί να σηκώσει τα παραδοσιακά οικογενειακά βάρη. Με το δίκιο της λοιπόν η «στεγνή», αυταρχική και απαιτητική γυναίκα του οργίζεται και συνεχώς τσακώνεται μαζί του. Κι ας της έχει πει από την πρώτη στιγμή που παντρεύτηκαν πως έχει να κάνει περισσότερο με έναν καλλιτέχνη και όχι με έναν σύζυγο με την παραδοσιακή έννοια. Εκείνη δεν το βάζει κάτω και προσπαθεί να τον αλλάξει. Να τον προσγειώσει. Όταν αντιλαμβάνεται πως δεν μπορεί να το καταφέρει, αποφασίζει να τον πληγώσει θανάσιμα. Του σπάει το βιολί, που σημαίνει πως του στερεί την ίδια του τη ζωή. Αφού δεν μπορεί να ζήσει ως σύζυγος δεν θα ζήσει ούτε ως καλλιτέχνης… Ξαπλωμένος τώρα ο Νασσέρ στο κρεβάτι και περιμένοντας τον θάνατο αναπολεί τα σημαντικότερα γεγονότα που σφράγισαν τη ζωή του. Ένα από αυτά, ίσως το σημαντικότερο, ο αδιέξοδος έρωτάς του για την πανέμορφη Ιράν.

Σ’ αυτά τα γεγονότα εστιάζουν οι δυο σκηνοθέτες και μας χαρίζουν μια από τις ρομαντικότερες και πιο τρυφερές ταινίες της χρονιάς. Το δράμα συνυπάρχει με την κωμωδία και οι χαρακτήρες μεταδίδουν μια οικειότητα και ένα γνήσιο συναισθηματισμό που σπανίως πια απολαμβάνουμε από τις ταινίες. Η τεχνική είναι άψογη και η αισθητική «σκέτο ποίημα». Η μουσική και η τέχνη γενικότερα απέναντι στην αφυδατωμένη κοινωνική πραγματικότητα είναι ο πυρήνας αυτού του μικρού (από άποψη παραγωγής) κινηματογραφικού διαμαντιού, στο οποίο κυριαρχεί ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Ματιέ Αμαλρίκ στον ρόλο του «απροσάρμοστου» και διαρκώς «φευγάτου» μέσα από τη μουσική Νασσέρ.