Κριτική από Ζουμπουλάκη Γιάννη / Το ΒΗΜΑ
Μια ταινία που χωρίς να αποτελεί κάτι το συνταρακτικό μπορεί πολύ εύκολα να σε σκλαβώσει - γι' αυτό και τη συνιστώ με το χέρι στην καρδιά - είναι γαλλική (μια από τις πολλές γαλλικές που βλέπουμε εφέτος το καλοκαίρι) λέγεται «Ο σεφ και ο σεφ του» («Comme un chef», Γαλλία, 2012) και στηρίζεται όχι τόσο στη σκηνοθεσία του Ντανιέλ Κοέν όσο στην επιβλητική παρουσία του πρωταγωνιστή της.
Ένας αρκετά τροφαντός αλλά πάντα γοητευτικός Ζαν Ρενό υποδύεται τον εξπέρ της γαλλικής κουζίνας, έναν διάσημο σεφ ο οποίος έχει δύο αγάπες: τη δουλειά του και την κόρη του. Και με τις δύο όμως έχει θέματα. Στη δουλειά θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον ιδιοκτήτη του εστιατορίου του (Μισέλ Μπουασελιέρ) που θέλει να τον παραγκωνίσει γιατί τον θεωρεί ξεπερασμένο. Με τη δε κόρη έχει να αντιμετωπίσει την γκρίνια γιατί, παρ' ότι καλόκαρδος και στοργικός, η αλήθεια είναι ότι την έχει παραμελήσει. Το «κλειδί» για τη λύση των προβλημάτων του φαίνεται ότι είναι ένας νεότερος σεφ (Μικαέλ Γιουν), φανατικός οπαδός όλων των συνταγών του πρώτου, γεμάτος ιδέες, ενέργεια αλλά και αντίδραση. Ως σεφ δεν μπορεί να στεριώσει πουθενά διότι επιμένει να κάνει το δικό του προτείνοντας σε νταλικέρηδες πιάτα γκουρμέ την ώρα που το μόνο που θέλουν είναι... τηγανητές πατάτες. Πάνω στη σχέση ανάμεσα στους δύο σεφ, τον βετεράνο και τον «γιο» του, χτίζεται η ταινία. Οι δύο σεφ έχουν ανταγωνισμό αλλά το κοινό πάθος τους, η αγάπη για τη σωστή κουζίνα, δίνει ψυχή στην ταινία που με τις γαστρονομικές ορολογίες και τους περίπλοκους συνδυασμούς φαγητών όχι μόνο θα σας κάνει να γελάσετε αλλά θα σας ανοίξει και την όρεξη.
Αίθουσα 2 cine ΑΡΙΩΝ Μυτιλήνη Σμύρνης 9, τηλ 2251 044456