Λήμνος: «Οταν γυρίζει από το σχολείο, είναι άλλο παιδί»

Η σχολική χρονιά για το Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Καλλιθέας Λήμνου ξεκίνησε κανονικά φέτος, στις 11 Σεπτεμβρίου. Οχι γιατί υπήρχε προσωπικό. Η προϊσταμένη, κ. Μάνια Κατεβαινίδου, αποφάσισε να το ανοίξει. Στις 13 Οκτωβρίου, ήρθε και η δεύτερη δασκάλα, όπως προβλέπεται. Οσο για ειδικότητες και βοηθητικό προσωπικό; Αγνωστο αν και πότε θα εμφανιστούν...

«Εχω μία κόρη, 8 χρόνων, τη Μαρία. Πάει πρώτη. Δεν περπατάει, ούτε μιλάει, δεν αυτοεξυπηρετείται. Οταν γυρίζει από το σχολείο, είναι άλλο παιδί! Χαρούμενη. Ωστόσο, αν και είναι απαραίτητη η υποστήριξη από φυσιοθεραπευτή και λογοθεραπευτή, επειδή στη Λήμνο βρίσκεις μόνο ιδιωτικά, αδυνατούμε οικονομικά. Περιμένουμε από το σχολείο αλλά, δύο χρόνια τώρα, δεν έχει εμφανιστεί κανείς. Ευτυχώς, η κ. Μάνια, η προϊσταμένη του σχολείου αναλαμβάνει τη φροντίδα του παιδιού με ενθουσιασμό, αλλά πόσα να καταφέρει;» θα πει η κ. Φωτεινή Χατζηδημητρίου.

Οξύμωρο

«Δεν είναι η πρώτη φορά που ξεκινάω το σχολείο μόνη μου. Με ενοχλούσε η σκέψη να είναι κλεισμένα τα παιδιά στο σπίτι. Εχουμε τέσσερις μαθητές, φέτος: τρία αγόρια και τη Μαρία. Το καθένα με τις ιδιαιτερότητές του, την προσωπικότητά του» θα πει η κ. Μάνια Κατεβαινίδου, η οποία αν και προϊσταμένη του σχολείου από το 2002, επιλέγει να μιλήσει με τη διττή ιδιότητά της ως γραμματέας σε δύο συλλόγους: Δασκάλων και Νηπιαγωγών Λήμνου και Αγ. Ευστρατίου, αλλά και Γονέων, Κηδεμόνων και Φίλων ΑΜΕΑ Λήμνου «Ορίζοντες». «Οχι μόνο στη Λήμνο, παντού στην Ελλάδα σημειώνεται καθυστέρηση στην κάλυψη των θέσεων – το 2011 ανοίξαμε 17 Νοεμβρίου! Τέλος Φεβρουαρίου πέρσι ήρθε βοηθητικό προσωπικό, ενώ είχαμε δύο παιδιά με εγκεφαλική παράλυση, χωρίς καμία δυνατότητα αυτοεξυπηρέτησης. Ημασταν δύο δασκάλες: τουαλέτα, τάισμα, μπες-βγες στα ταξί αγκαλιά...». Κενές είναι δύο οργανικές θέσεις «μία θέση εργοθεραπευτή και μία κοινωνικού λειτουργού, που δεν καλύπτονται σχεδόν ποτέ. Πάγιο αίτημά μας, να έρθει και λογοθεραπευτής – τρία χρόνια τώρα, δεν στέλνουν, ενώ είναι απαραίτητο ειδικό βοηθητικό προσωπικό. Επειδή δεν υπάρχουν άλλοι δύο φορείς στο νησί, τα Εργαστήρια Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης (ΕΕΕΕΚ) για τη β/θμια και το Κέντρο Διαφοροδιάγνωσης, Διάγνωσης και Υποστήριξης (ΚΕΔΔΥ), όταν έρχεται κάποια ειδικότητα από τις προαναφερθείσες, τη μοιραζόμαστε. Συμβαίνει δε το εξής οξύμωρο: από τη μια το σχολείο μας να είναι πλήρως εξοπλισμένο – μέχρι εκτυπωτές με σύστημα Μπρέιγ για τυφλά παιδιά έχουμε! - και από την άλλη, να μην είμαστε σε θέση να προσφέρουμε λογοθεραπεία, εργοθεραπεία ή φυσιοθεραπεία. Πώς θα μας φέρουν οι γονείς τα παιδιά τους; Καθόλου τυχαίο που στρέφονται στα ιδιωτικά θεραπευτήρια», καταλήγει.

Ιδιαίτερη προτίμηση δείχνουν οι οικογένειες που έχουν παιδιά με αναπηρία στον θεσμό της «παράλληλης στήριξης», σύμφωνα με τον οποίο, προσφέρεται η δυνατότητα να ζητήσουν έναν εκπαιδευτικό που θα βρίσκεται στο πλευρό των παιδιών σε κανονική τάξη, στο κανονικό σχολείο. «Πολλοί το επιλέγουν, αφενός γιατί το ειδικό σχολείο δεν παρέχει τις ανάλογες ειδικότητες, αφετέρου για να μη στιγματιστεί. Απαραίτητη προϋπόθεση η έκθεση του ΚΕΔΔΥ, που να δικαιολογεί το αίτημα των γονέων. Κι εδώ, μπαίνει ένα άλλο θέμα: είμαστε μικρός τόπος, υπάρχουν γνωριμίες... καταλαβαίνετε... Οταν μάλιστα στο ΚΕΔΔΥ δεν υπάρχει καμία ειδικότητα, μόνο μία προϊσταμένη... Αντε να έρθει μία ψυχολόγος, μία κοινωνική λειτουργός, έτσι βγαίνουν εδώ οι γνωματεύσεις» επισημαίνει η κ. Κατεβαινίδου, η οποία σπεύδει να διευκρινίσει ότι υποστηρίζει μεν τη συμπερίληψη των παιδιών με αναπηρία μέσα στα κανονικά σχολεία, όμως «όπως λειτουργούν τα σχολεία, αυτή είναι αδύνατη. Η κατάσταση εξαντλείται στο να πάρουν το ΕΣΠΑ και να κάνουν "άλματα", παραλείποντας τα "βηματάκια" προς τη σωστή εκπαίδευσή τους. Από την άλλη, ένα ειδικό σχολείο που λειτουργεί σωστά, με όλο το προσωπικό και υποστηρικτικό περιβάλλον, που δίνει έμφαση στην κοινωνικοποίηση των παιδιών, στην ενσωμάτωσή τους σε ομάδες, στην καλλιέργεια των ικανοτήτων τους, είναι ό,τι καλύτερο για τα ίδια και τις οικογένειές τους».

Δεν χωρά αμφιβολία ότι ο χώρος της ειδικής αγωγής πάσχει. Αν και γνωρίζει την κατάσταση, ωστόσο, η αγαπημένη των παιδιών του ειδικού δημοτικού, δεν επιλέγει την εύκολη λύση. Το αντίθετο. «Κρατάμε το σχολείο ανοιχτό με νύχια και με δόντια. Προσπαθούμε να μη μένουν τα παιδιά στο σπίτι», το βασικό ζητούμενο για την ίδια.

πηγη: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ