Στύψη 2013 και … το νερό νεράκι!
Γράφει η Έλλη Μιλτ. Τσαΐρη
Αν και διαμένω μόνιμα στην Αθήνα, παρακολουθώ από κοντά τα προβλήματα των συγχωριανών μου και θεωρώ καθήκον μου να γράφω την άποψή μου γι΄ αυτά.
Οι αλλαγές που επήλθαν στην τοπική αυτοδιοίκηση με την συγχώνευση των κοινοτήτων και δήμων του νησιού μας, δυστυχώς οδήγησαν τα χωριά που βρίσκονται μακριά από την πρωτεύουσα στο μαρασμό και την εγκατάλειψη. Τα προβλήματα που προκύπτουν είναι αρκετά και πολλές φορές ζωτικής σημασίας. Οι κάτοικοι και οι τοπικοί σύλλογοι αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και δράσεις που στοχεύουν στην επίλυση τέτοιων προβλημάτων αλλά τις περισσότερες φορές βρίσκονται αντιμέτωποι με την αδιαφορία ή τη δυσπραγία των τοπικών αρχών. Όταν όμως τίθεται θέμα απειλής της υγείας των κατοίκων μιας περιοχής, τότε θαρρώ πως πρέπει όλοι μας ο καθένας με τον τρόπο του, να φωνάξουμε και να διεκδικήσουμε τίποτα περισσότερο από τις αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης ενός συνόλου του πληθυσμού. Πολύ περισσότερο δε, αν το σύνολο του πληθυσμού που καλούμαστε να υπερασπιστούμε είναι οι δικοί μας άνθρωποι, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, οι συγχωριανοί μας.
Γράφω, λοιπόν σήμερα, με αφορμή δυο φωτογραφίες που αναρτήθηκαν στο facebook λίγες μέρες πριν, από κάτοικο της Στύψης Λέσβου. Οι φωτογραφίες αφορούν στο μείζον πρόβλημα της ύδρευσης που αντιμετωπίζει η Στύψη, αρκετά χρόνια τώρα. Σύμφωνα με τη δημοσίευση (εφημερίδα «Η ΣΤΥΨΗ», φύλλο 58) ενός άρθρου-χρονικού που αφορούσε στην αποκατάσταση της ύδρευσης στη Στύψη, οι προσπάθειες για την επιδιόρθωση των προβλημάτων ύδρευσης στο χωριό ξεκίνησαν από το φθινόπωρο του 2012, όταν ήταν ήδη ενημερωμένες οι τοπικές αρχές και ο κ. Φωκίων Γελαγώτης πρόεδρος της δημοτικής κοινότητας Στύψης. Σε γενική συνέλευση που έλαβε χώρα την 2α Οκτωβρίου 2012 ο κ. Γελαγώτης δεσμεύτηκε να μεριμνήσει ώστε συνεργεία υδραυλικών να εργαστούν για την επιδιόρθωση των βλαβών στο δίκτυο ύδρευσης της Στύψης. Πράγματι, λίγες μέρες αργότερα συνεργείο υδραυλικών κατέφθασε στη Στύψη και με τη βοήθεια μιας ομάδας κατοίκων εργάστηκαν ώστε να επιλυθεί μεγάλο μέρος του προβλήματος και εν τέλει να αποκατασταθεί η ύδρευση στο χωριό. Εκείνο που παρέμενε ως πρόβλημα ήταν οι προσωρινές σωλήνες που αντικατέστησαν τις παλιές. Δεν αποτέλεσαν την οριστική και μόνιμη λύση του προβλήματος, καθώς σύμφωνα με τα συνεργεία των υδραυλικών οι σωλήνες αυτές επρόκειτο να αντικατασταθούν με άλλες καλύτερες ποιοτικά, έτσι ώστε το νερό που θα έφτανε μέσω αυτών στα σπίτια να ήταν απολύτως καθαρό. Η αντικατάσταση των σωλήνων αυτών δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Το νερό ήταν εξ αρχής θολό και τώρα πλέον δεν μπορεί καν να θεωρηθεί πόσιμο.
Αναρωτιέμαι αν ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να ζήσει κάτω από αυτές τις συνθήκες που θυμίζουν κάθε άλλο παρά μια χώρα δημοκρατική και πολιτισμένη, μια χώρα του 21ου αιώνα. Ας κρίνουν οι ιθύνοντες κι ας μεριμνήσουν άμεσα για μόνιμες λύσεις συμφέρουσες όχι για τη δική τους πολιτική υπόσταση αλλά για την αξιοπρέπεια και την υγεία μιας ολόκληρης κοινωνίας.
