Έξω απ’του Κατσιναβάκη... 40 χρόνια μετά για ένα στυλό Parker

Συνάντηση με τον φίλο μου τον Γιώργο, έξω απ’του Κατσιναβάκη.

Γράφει ο Αντίλογος.

Με τον Γιώργο ήμασταν συμμαθητές απ’ την πρώτη δημοτικού. Ήταν φίλος μου όπως λίγο- πολύ, τα πιό πολλά αγόρια της τάξης. Όταν φτάσαμε στις μεγάλες τάξεις του δημοτικού, πέμπτη και έκτη, η μανία μας ήταν να παίζουμε ποδόσφαιρο. Αρχίζαμε το ματς στο πρώτο διάλειμμα και τελειώναμε στο τελευταίο. Πάντα το μάτς ήταν Ολυμπιακός, εναντίον Παναθηναϊκού.

Ο Γιώργος ήταν Παναθηναϊκός και γω Ολυμπιακός. Μετά πήγαμε στο ίδιο γυμνάσιο και συνήθως βρισκόμασταν και στο ίδιο τμήμα. Δεν γίναμε ποτέ κολλητοί φίλοι, όμως τον συμπαθούσα πολύ. Ήταν ένα καλό παιδί. Φοιτούσαμε στην δευτέρα γυμνασίου. Μου είχαν κάνει δώρο ένα στυλό  Πάρκερ (Parker), το φθηνότερο της συλλογής. Απ’ότι θυμάμαι ήταν πράσινο κι ασημένιο. Μιά μέρα βρισκόμασταν στην τάξη. Είχε χτυπήσει το κουδούνι . Περιμέναμε τον καθηγητή να μπεί και χαβριάζαμε. Κρατούσα το στυλό Πάρκερ στα χέρια μου. Ξαφνικά ο Γιώργος που στεκόταν όρθιος πάνω απ’ το θρανίο μου, στα πλαίσια του κακού χαμού που γινόταν , άρπαξε το καινούριο στυλό και χωρίς λόγο το πέταξε κάτω. Γιά κακή μας τύχη έσπασε. Νευρίασα. “Να μου αγοράσεις ένα καινούριο” του είπα. Πέρασε μιά εβδομάδα κι ο Γιώργος μου έφερε ένα καινούριο στυλό Πάρκερ.

Από τότε πέρασαν πάνω από σαράντα χρόνια. Με τον Γιώργο χωρίσαμε εντελώς. Τραβήξαμε άλλους δρόμους, άλλες διαδρομές. Συναντιόμαστε τυχαία. Δυό φορές τον χρόνο; Μπορεί και πιο αραιά. Πάντα έχουμε μιά κουβέντα να πούμε. Δεν ξέρουμε πολλά ο ένας γιά τον άλλον. Μας ενώνει μόνο το παρελθόν. Ποτέ δεν ξέχασα το περιστατικό με το στυλό. Το είχα βάρος στην συνείδηση μου. Είχα μετανοιώσει “πικρά”, που είχα επιβάλει στον Γιώργο να μου φέρει ένα καινούριο. Άσχετα αν το έσπασε χωρίς λόγο και αιτία. Ήταν μιά κακιά στιγμή. Συμβαίνει. Ποτέ δεν ήταν κάτι ιδιαίτερα σημαντικό γιά μένα, ένα στυλό Πάρκερ. Πριν απ’ αυτό το σπασμένο, είχα σπάσει μόνος μου, ή χάσει δυό-τρία παρόμοια. Σκεφτόμουν τον Γιώργο ν’ ανακοινώνει στον πατέρα του την ζημιά που έκανε, για να του δώσει τα χρήματα, ή απ’ τα λεφτά του κουμπαρά του, να βγάζει ένα σεβαστό ποσό για να επανορθώσει. Είχα τύψεις. Δεν μίλησα ποτέ στον Γιώργο γι αυτό το παλιό περιστατικό.

Χτές το πρωί ήμουν απέναντι απ’ του Κατσιναβάκη. Να κι ο  Γιώργος.  Όπως  πάντα είχαμε δυό κουβέντες να πούμε:
“Καλημέρα,τι γίνεται, πώς πάει”, μου λέει.
“Καλημέρα τι να γίνει ρε Γιώργο, όλα κανονικά. Σχεδόν υπό έλεγχο. ”
“Κοντεύεις να πάρεις σύνταξη; Εγώ θέλω δυό -τρία χρόνια”.
“Εγώ αργώ ακόμα, Εσύ άλλωστε δούλεψες πολύ πιό σκληρά και δούλεψες από μικρός.»
“Να δούμε έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα τι σύνταξη θα πάρουμε;”
Κόμπιασα. Ώσπου το είπα:
“Θυμάσαι Γιώργο που έκανες  μιά  βλακεία στο γυμνάσιο και μου έσπασες ένα στυλό Πάρκερ;”
“Πάντα βλακείες έκανα.”
“Και σ’ έβαλα να μου φέρεις ένα καινούριο;”

  Ο Γιώργος δεν θυμόταν τίποτα.
“Ξέρεις  Γιώργο ακόμα νοιώθω  πολύ  άσχημα γι αυτό που  έκανα.”
“Έλα μωρέ σιγά, τι είναι αυτά που λες τώρα. Ξέχνα το.»
Χαιρετηθήκαμε και χωρίσαμε.

Μιά μικρή ανεπαίσθητη αμυχή, που είχα μέσα μου και μ’ενοχλούσε, άρχισε να εξαφανίζεται. Είμαστε γεμάτοι τέτοιες μικρές ενοχές. Κάποιες απ’ αυτές  αν μπορούμε  να τις ξορκίσουμε, είναι καλό να το κάνουμε. Νοιώθουμε καλύτερα. Άλλες αφορούν και ανθρώπους που έχουν φύγει, οπότε μένουν μιά ανεξίτηλη άσβηστη γρατζουνιά.

Τον Γιώργο, όπως  συνήθως, θα τον δω και θα τον ξαναδώ. Θα μιλήσουμε. Μας ενώνει το  παρελθόν, ένα σπασμένο στυλό  και τα φοβερά  ματς Ολυμπιακού - Παναθηναικου στην αυλή του σχολείου μας.