«Έγκλημα» στην αγορά της Μυτιλήνης

Γράφει ο Αντίλογος.

Βρισκόμουν στην αγορά, στην περιοχή του Hondos Center και ψώνιζα από ένα μαγαζί.

Ξαφνικά άκουσα έντονες ομιλίες απ’τον δρόμο και βγήκα έξω να δω τι γίνεται. Ένα μικρό αυτοκίνητο μάλλον νοικιασμένο , βρισκόταν έξω απ’το Hondos Center.

Η ώρα ήταν περίπου έντεκα το πρωί κι η αγορά ήταν ανοικτή, έτσι το αυτοκίνητο, κινούνταν ανάμεσα απ’τον κόσμο, πράγμα που όλοι ξέρουμε ότι απαγορεύεται. Οδηγός του αυτοκινήτου ήταν ενας νεαρός το πολύ τριάντα χρονών. Το αυτοκίνητο ήταν ακινητοποιημένο. Μπροστά απ’το αυτοκίνητο βρισκόταν ένας κύριος, γύρω στα εξήνταπέντε . Ήταν πολύ οργισμένος με τον νεαρό και τις παραβάσεις του. Τα μάτια του πετούσαν σπίθες.

 Κάτι τέτοιο είχα να το δω απ’ τα χρονια του δημοτικού σχολείου. Υπήρχε μιά δασκάλα που όταν νευρίαζε με τους μικρούς μαθητές, τα μάτια της πετούσαν σπίθες, ενώ το χέρι της προσγειωνόταν βίαια στο πρόσωπο του άτυχου μαθητή. Όταν σκέφτομαι αυτή την δασκάλα αναρωτιέμαι, πώς είναι δυνατό να έγινε δασκάλα, αφού έβγαζε τέτοια οργή-στα όρια του μίσους για παιδιά έξι έως δώδεκα ετών.

Ο οργισμένος κύριος στεκόταν ακίνητος μπροστά στο αυτοκίνητο. Κάποιος που προσπαθούσε να εκτονώσει την κατάσταση, του έλεγε ότι «ο οδηγός δεν είναι απ’την Μυτιλήνη, δεν ήξερε τον δρόμο και στο κάτω – κάτω λάθος έκανε κι όχι έγκλημα». Ο οδηγός ελαφρά σοκαρισμένος έλεγε ότι είναι από την Αθήνα και δεν γνώριζε τις διαδρομές. Ο οργισμένος κύριος ισχυριζόταν ότι τον είχε ενημερώσει νωρίτερα, αλλά αυτός συνέχισε την πορεία του. Τον πιστεύω. Όμως δεν ξέρω τι άκουσε ο νεαρός και τι κατάλαβε. Κάπου εκεί τελείωσε το περιστατικό, εκτονωθηκε η κατάσταση και γύρισα στο μαγαζί που ψώνιζα.

Συνειρμικά μου ήρθε στο μυαλό, το τι επάγγελμα μπορεί να έκανε ο οργισμένος κύριος κι αυτό προέκυπτε από το στήσιμο και την παρουσία του. Όταν μπήκα στο μαγαζί, μιά άλλη πελάτισσα, που τον ήξερε, επιβεβαίωσε το επάγγελμα που είχα φαντασθεί. * 

Πάντα προσπαθώ να ερμηνεύσω και να καταλάβω τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Ο οδηγός είχε παραβιάσει τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας.  Ήταν «ένοχος». Όμως δεν μπορούσα να κατανοήσω την έντονη οργή του ανθρώπου απέναντι του. Ίσως ο νεαρός με το ελαφρύ γενάκι να τον παρέπεμπε σε κάτι που τον ενοχλούσε. Απ’την άλλη, το νεαρό της ηλικίας του, η έλλειψη οποιασδήποτε αυθάδειας, μ’εκαναν να τον συμπαθήσω. Ψυχολογικά ήμουν μαζί του. Το «έγκλημα» του δεν άξιζε τέτοια οργισμένη αντιμετώπιση. Ήταν υπερβολική.

 Πάρα πολλές φορές στην διάρκεια του βίου μας κάνουμε μικρά «εγκλήματα», είτε κατά λάθος, είτε γιατί έτσι έγινε, είτε γιατί δεν το καταλάβαμε και δεν τα θεωρήσαμε «εγκλήματα». Αυτό που ζητάμε απ’τους άλλους ειναι να τα αντιμετωπίζουν με κατανόηση και επιείκεια. Και μεις βέβαια όταν συναντάμε τα "εγκλήματα" των άλλων με κατανόηση και επιείκεια οφείλουμε να τα αντιμετωπίζουμε. Έτσι μπορούμε να ζούμε αρμονικά. Οι ασφυκτικοί, απαράβατοι κανόνες κι η «στρατικοποίηση » της κοινωνίας μας δεν είναι λύση. Κάποιοι βέβαια ειδικά τον τελευταίο καιρό κυκλοφορούν με τα ζωνάρια λυμένα.

Ποτέ δεν ξέχασα τα μάτια της δασκάλας του δημοτικού μου σχολείου, που όταν νευριαζαν πετούσαν σπίθες. Τα συνάντησα ξανά πολλά χρόνια μετά, στην αγορά της Μυτιλήνης.

Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που οι δικές τους αλήθειες, οι εμπειρίες κι ο τρόπος σκέψης τους, μπορούν να κάνουν τα μάτια τους να πετούν σπίθες από οργή ξεσπωντας στους γύρω τους. Έστω κι αν έχουν απέναντι τους μικρούς μαθητές ή έναν νεαρό οδηγό αυτοκινήτου που μπέρδεψε τον δρόμο σε μιά άγνωστη ξένη γι αυτόν πόλη.

 *Ο κύριος ήταν συνταξιούχος στρατιωτικός.