Τι γίνεται στη Μυτιλήνη;
Τις τελευταίες μέρες τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν και πάλι στη Μυτιλήνη, και πάλι για τους λάθος λόγους. Συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας προσφύγων, υποσχέσεις για πλωτά φράγματα και βέβαια, τάγματα εφόδου.
Δεν ξέρω αν η εποχή θυμίζει Βαϊμάρη, Μεσοπόλεμο, μετεμφυλιακή Ελλάδα, Χούντα ή ό,τι άλλο γράφεται αυτές τις μέρες. Γνωρίζω όμως ότι η κατάσταση στα νησιά στα οποία έχουν εγκλωβιστεί οι πρόσφυγες είναι χειρότερη από ποτέ. Σε αυτό έχουν συντελέσει πολλοί παράγοντες και δεν έχει νόημα να τους απαριθμήσουμε ξανά. Ίσως όμως, έχει νόημα να εστιάσουμε σε ορισμένες στιγμές οι οποίες συνέβαλαν ώστε να παραδοθεί η Μυτιλήνη στα χέρια των ταγμάτων εφόδου.
Όπως έχει αναφερθεί ο νέος νόμος για το Άσυλο έχει ήδη προκαλέσει πολλά προβλήματα. Ένα από αυτά είναι το γεγονός ότι καθυστερεί τη διαδικασία για όσους βρίσκονται ήδη στα νησιά από το 2019 και την επιταχύνει για όσους μπήκαν το 2020. Λογικό είναι να υπάρχουν έντονες αντιδράσεις από αυτούς που βλέπουν να χάνεται η σειρά τους, να πηγαίνουν στράφι μήνες αναμονής και η εξέταση της υπόθεσής τους να παραπέμπεται στο μέλλον.
Επιπλέον, η κατάσταση στο ΚΥΤ της Μόριας είναι χειρότερη από ποτέ, αφού πλέον στοιβάζονται εκεί περισσότεροι από 20.000 άνθρωποι και ο αριθμός μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Σκεφτείτε, ότι λέγαμε πως η Μόρια είναι συνώνυμο της κόλασης όταν εκεί παρέμεναν 7-8.000. Φανταστείτε πως είναι τώρα. Ή μάλλον ρίξτε μια ματιά στις εικόνες που κυκλοφορούν.
Οι πρόσφυγες, λοιπόν, διαμαρτύρονται. Γράφεται για εξέγερση στη Μόρια και στη Μυτιλήνη. Η αλήθεια δεν είναι αυτή. Καμία εξέγερση δεν έγινε. Μια ειρηνική συγκέντρωση έκαναν η οποία πνίγηκε στα δακρυγόνα και την αστυνομική βία χωρίς αιτία και αφορμή. Στη συγκέντρωση συμμετείχαν και παιδιά, μανάδες με τα βρέφη τους και ηλικιωμένοι, οι οποίοι προφανώς και δεν είχαν σκοπό να εξεγερθούν, να ασκήσουν βία ή να… αφοπλίσουν τους αστυνομικούς. Η συγκέντρωση ξεκίνησε ως διαμαρτυρία για την αδικία την οποία βιώνουν εξαιτίας του νέου νόμου οι επί καιρώ διαμένοντες εδώ καθώς και αντίδραση για τις συνθήκες διαβίωσης. Το αίτημά τους ήταν να μπορούν να φύγουν από το νησί, κάτι που, για όποιον ακόμα δεν γνωρίζει, απαγορεύεται από το 2016, όταν και τέθηκαν σε εφαρμογή οι διατάξεις της Δήλωσης ΕΕ-Τουρκίας.
Και ενώ έχεις τους πρόσφυγες να διαμαρτύρονται ζητώντας να τους επιτραπεί να φύγουν από το νησί, η τοπική κοινωνία όχι μόνο δεν στέκεται αρωγός στο δίκαιο αίτημά τους, αλλά συμβάλλει στην αναπαραγωγή ρατσισμού, ξενοφοβίας και φασιστικού μίσους σε βάρος των προσφύγων. Και εδώ είναι που τα πράγματα σοβαρεύουν περισσότερο.
Κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων των προσφύγων, αυτά που ακούγονται από απλούς κατοίκους του νησιού είναι χειρότερα κι από τα χειρότερα που ξεστόμισαν ποτέ οι Χρυσαυγίτες. Σε συζητήσεις δεξιά κι αριστερά ακούς μια πλειοδοσία απανθρωπιάς, έναν άτυπο διαγωνισμό του ποιος θα βρει το πιο ακραίο βασανιστήριο για την εξόντωση των προσφύγων. «Να τους πυροβολάμε στο κεφάλι», «να τους αφήνουμε να πνιγούν», «να τους καταβρέχει η πυροσβεστική με καυτό νερό» είναι μόνο μερικά από αυτά. Τίποτα πια δεν φαντάζει ακραίο. Το ρατσιστικό μίσος, το φασιστικό δηλητήριο έχει από καιρό μπει στο αίμα της κοινωνίας. Όταν δε, παρακολουθείς από τηλεοράσεως να ακούγονται σχεδόν τα ίδια από καθώς πρέπει εκπροσώπους της τάξης, της ηθικής, της αριστείας και της χριστιανικής αγάπης, έρχεται η πρώτη νομιμοποίηση των απόψεων αυτών. Όταν πριν από δύο εβδομάδες το νησί σχεδόν σύσσωμο συμμετείχε σε απεργία κατά παραγγελία της Περιφέρειας και των τοπικών φορέων, έρχεται η δεύτερη νομιμοποίηση.
Και αφού πλέον έχουν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις, έχει δημιουργηθεί ο χώρος να δράσουν ανενόχλητα τα τάγματα εφόδου, σαν έτοιμα από καιρό, δείχνοντας υπόπτως ταχύτατα αντανακλαστικά. Εκτός από τους πρόσφυγες, στοχοποιούνται πλέον ανοιχτά και όποιοι είναι στο πλευρό τους με όποιον τρόπο καθώς και εργαζόμενοι σε ΜΚΟ ή άλλες υπηρεσίες που ασχολούνται με τη διαχείριση του προσφυγικού. Φασίστες μπουκάρουν σε σπίτια, καίνε αυτοκίνητα, προπηλακίζουν εργαζόμενους, απειλούν όποιον βρίσκουν διαθέσιμο, στήνουν σημεία ελέγχου στους δρόμους. Και όλα αυτά, όχι πια με την ανοχή, αλλά με την συμμετοχή των κυρ-Παντελήδων του νησιού οι οποίοι δεν χάνουν την ευκαιρία να φτύσουν, να βρίσουν ή να ξεσπάσουν πάνω σε κάποιον πρόσφυγα. Δεν είναι η πρώτη φορά. Παρόμοια περιστατικά είχαν συμβεί και τον Απρίλιο του 2018 στη Μυτιλήνη. Και δεν θα είναι η τελευταία φορά που θα συμβούν. Μάλιστα, τώρα το λεξιλόγιο του μίσους έχει εμπλουτιστεί: «όχι στην ισλαμοποίηση του νησιού», «έξω οι λαθροέποικοι», «θέλουμε πίσω τα νησιά μας» κτλ. Όλα αυτά την ώρα που όλο και περισσότεροι τοίχοι στο νησί φιλοξενούν συνθήματα όπως «fuck Islam» κτλ.
Η κατάσταση πια είναι αποπνικτική. Μακάρι να μπορούσα να κλείσω αυτό το κείμενο με μια ευχή, μια πρόταση, μια επίκληση ή κάτι άλλο. Να υπενθυμίσω ας πούμε ότι πρέπει να δίνουμε το χέρι σε όποιον σηκώνεται ή να συνοψίσω ότι απαιτείται κοινός αγώνας ελλήνων και προσφύγων ενάντια στις πολιτικές της ΕΕ που κρατούν εγκλωβισμένους τους πρόσφυγες στα νησιά και ευθύνονται για αυτή την κατάσταση. Όμως όχι, δεν θα το κάνω γιατί αυτό το κείμενο έχει στόχο να εκπέμψει SOS για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί τα προηγούμενα χρόνια και πλέον έχει φτάσει σε ανεξέλεγκτο σημείο. Το φίδι δεν σταμάτησε να γεννάει αυγά…
