Η Κλέλια Ρένεσ γράφει για το ελληνικό καλοκαίρι του χθες και του σήμερα
Το καλοκαιρι που αγαπω. Εχει την πλατεια του χωριου, τα παππουδια με τον μεζε και το ταβλι και την εφημεριδα ,την κυρα-Λενα που δεν ξυπνησε καλα κ φωναζει σε ολους, τα παιδια μπουρδουκλωμενα στα σοκακια να ψαχνουν το επομενο θυμα του ενθουσιασμου τους, τον εργατη που θα κανει το διάλειμμα για μια μπυρα με το τρανζιστορ, τον ψαρα που θα γυρισει απ το καικι να μας πει τα νεα απ την ψαρια του, να μας πει κ προς τα που να παμε για μπανιο να μην μας παρει κ μας σηκωσει, τον σερβιτορο που αναμεσα στις παραγγελειες παιζει παρτιδα ταβλι, τους φιλους που μολις τελειωσει η βάρδιά τους θα κλεισουν ραντεβου στην παραλια με μπυρες να σβησουν την «καψα», τα ζευγαρακια στα θεοσκοτεινα να κλεινουν τον κοσμο τους σε θυσαυροκουτακια, την Μαρινα που σφουγγαριζει καθε μερα το πεζοδρομιο γιατι αλλιως θα την βρει η γρουσουζια, το απογευμα η μαχη για να βρεις αλμυρίκι για την βουτια σου, ο παντα επικαιρος «ξερος» μεσα στη θαλασσα που μετα βουλωνουν τ αφτια σου στανταρ, διπλα τα εφηβακια με διαγωνισμό βουτιας απ τα βραχια, το καφενειο της Στελλας που καθε σαββατο κ κυριακη εχει κεφτεδες κοκκινιστους κ τρεχεις να προλλαβεις, τον ερωτευμενο Μαριο που περναει απ τα σοκακια κ της βαζει τραγουδια απ τ αμαξι του να τ ακουσει κ του πετανε ολοι γιαουρτια, το ταπερακι το σωστο με το κεφτεδακι την ντοματα το τυρακι, κλασικα καρπουζι στην αυλη κ βεβαιως ντους με το λαστιχο.!
Τι να μας πουν τα ματια τα σκυφτα, τα εξαντλημενα απ τα 12αωρα εξαντλητικης δουλειας, οταν σε υποδεχονται στα 5αστερα , για να υπηρετήσουν εσενα τους βγαινει η ψυχη.
Τι να την κανω την παραλια οταν ειναι χωρισμενη σε «φτωχους κ πλουσιους» , κ δεν επιτρεπεται κ η πετσετα κατω!
Τι να το κανω το πανεμορφο νησι με το ονειρεμενο σκηνικο κ τα κατασπρα σοκακια οταν δεν μπορω να βρω πουθενα ενα καφενειο να μιλησω σ εναν ντοπιο , να φαω ενα σπιτικο φαι, να μαθω μια ιστορια του τοπου, να μπω μεσα στην καρδια του;
Τι να το κανω το all inclusive οταν ξερω ποσο πενιχρά αμοιβονται οι εργαζομενοι;
Τι να τον κανω τον παραδεισο οταν ο ιδιος διωχνει το μελλον του; Τους δασκαλους, τους γιατρους, τις νεες οικογενειες, τις υποδομες μια κοινοτητας, τις κανει περα γιατι απο μαιο μπαινει το δολαριο οποτε αδιαστε μας τη γωνια. Πως θα παραμεινουν οι ψυχες των τοπων ζωντανες οταν σιγα σιγα γινομαστε ενα τεραστιο ξενοδοχειο;
Ποσο τουριστες γιναμε μεσα στον ιδιο μας τον τοπο. ;! Ποσο συρρικνώνονται οι προορισμοι της καρδιας μου. Ποσο θα το πληρωσουμε αδρα που ξεπουλησαμε την ψυχη των τοπων μας γιατι μονο αυτον τον δρομο μας δειξανε κ μεις αυτον πηραμε. ;!!
Πιστευω στις παρεες. Πιστευω οτι καποια στιγμη θα ξαναγυρισουμε εκει. Με το καλο, ή με το ζορι..
