Ούτε νύχτα...
Διάβασα κάπου ότι ο Τσίπρας θα καταλήξει να έχει συμπεριφορά δικτάτορα. Ο συντάκτης, γνωστός συγγραφέας, δικαιολογούσε την εκτίμησή του στο γεγονός ότι ο Ελληνας πρωθυπουργός έπαψε να έχει πια λαϊκό έρεισμα. Θα έλεγα ότι -διαισθητικά- συμφωνώ.
Αυτή την εντύπωση αποκομίζω βλέποντας το πρόσωπό του να έχει αλλάξει εντυπωσιακά, το άλλοτε λιγοστό χιούμορ του να έχει εξαφανιστεί και κρίνοντας βέβαια τις σπασμωδικές κινήσεις του στο θέμα του παραιτηθέντος Σακελλαρίδη.
Δεν μπορεί πλέον να ελέγξει το παιγνίδι (τη συνοχή της κυβέρνησης). Δεν έχει όμως σημασία η διαίσθηση του καθενός.
Εκείνο που όντως έχει πολιτική σημασία είναι η απομάκρυνση της κυβέρνησης από την κοινωνία.
Στην κοινωνία κρίνονται όλα και η κοινωνία (θα έπρεπε να) τα κρίνει όλα. Αυτή η κοινωνία που όλοι ξέρουμε με τις αντιφάσεις της: το βόλεμά της, την αλληλεγγύη της, την οκνηρία της, τα μικροσυμφέροντά της, την απάθειά της, το μεγαλείο των ανωνύμων, την κοντή της μνήμη και τέλος (πάντα θα υπάρχουν εξαιρέσεις) με την αδράνειά της.
Ισχυρίζονται πολλοί ότι η κοινωνία δεν μπορεί να κάνει τίποτα από μόνη, ως μη έχουσα θεσμικό ρόλο στο πολιτικό σύστημα και στην άσκηση εξουσίας, και ως εκ τούτου στηρίζεται μόνο στους αντιπροσώπους του κόμματος που επιλέγει και λοιπά.
Αρα -συνεχίζουν- μόνη μας ελπίδα είναι να στηρίξουμε την κυβερνώσα Αριστερά.
Θα ’πρεπε να κοκκινίζουν όσοι εξακολουθούν να αποκαλούν τούτο το κυβερνητικό συνονθύλευμα ακροδεξιών και αυτοαποκαλούμενων αριστερών κυβερνώσα Αριστερά.
Ας επιλέξουν κάτι πιο προσιτό, είτε για να μη γελάει ο κόσμος είτε για να μην εξευτελίζεται άλλο η πολύπαθη Αριστερά.
Οργίζονται και εξίστανται πολλοί βλέποντας την αντιπολίτευση να κάνει κριτική στην κυβέρνηση και να την καταγγέλλει ανοιχτά και περιπαικτικά.
Γιατί -λένε, δικαίως- αυτή έκανε τα ίδια και χειρότερα όταν ήταν αντιπολίτευση και είναι άκρως υποκριτική και γελοία η κριτική.
Αλλά γιατί κολλάνε στο τι λέει η αντιπολίτευση;
Γιατί δεν εστιάζουν (ας ξεχάσουμε εντελώς τα κόμματα της αντιπολίτευσης) στο τι κάνει η κυβέρνηση για την πάσχουσα κοινωνία;
Είναι δυνατόν η Αριστερά να υπογράφει φαρδιά-πλατιά την έξωση ανθρώπων από το σπίτι τους;
Τι σόι Αριστερά είναι τούτη; Αλλά άμα συνθηκολογείς, άμα υποτάσσεσαι, ξεχνάς μετά πολλά από όσα ιδεολογικά σε συγκροτούσαν και καθόριζαν την ηθική σου στάση, αρχίζεις να μην πολυθυμάσαι τι σημαίνει Αριστερά, χάνεις τ’ αυγά και τα καλάθια.
Τότε εμφανίζεται ο κίνδυνος (πάντα ελλοχεύει στις ανθρώπινες σχέσεις και ιδεολογίες) να γελοιοποιηθείς, να εξευτελιστείς, να γίνεις βορά στη χλεύη της κοινωνίας.
Αρνούμαι να πιστέψω, παρά τις ενδείξεις που συνηγορούν σ’ αυτό, ότι ο Ελληνας πρωθυπουργός θα καταλήξει να έχει συμπεριφορά δικτατόρων.
Ομολογώ ότι ταράχτηκα όταν διάβασα την πολύ σκληρή αυτή διατύπωση, όμως με προβλημάτισε.
Επειδή, δε, υπάρχουν ανάλογα ιστορικά παραδείγματα, το μούδιασμα επικρατεί και επεκτείνεται στο σώμα και το πνεύμα. Τα γεγονότα βοούν, όπως και το εγγύς μέλλον.
Εδώ που τα λέμε, τούτο το μόρφωμα που κυβερνά ουδέποτε είχε πλατύ λαϊκό έρεισμα.
Ξέχασαν ίσως ότι έφτασαν στη συγκυβέρνηση συγκυριακά⦁ λόγω της σήψης, της διαφθοράς, του βουλιάγματος σε σκάνδαλα και της ανεπάρκειας των προηγούμενων κυβερνήσεων.
Οταν είσαι κοινωνικά ανερεισίνωτος, πού πας ξυπόλητος στ’ αγκάθια;
Μεγαληγορώντας μάλιστα και με πόζα; Αρνούμαι επίσης προβλέψεις και προφητείες, πολύ φοβάμαι όμως ότι ούτε νύχτα δεν θα καταφέρουν να φύγουν οι κυβερνώντες, τόσο ελάχιστη, ώς ανύπαρκτη, είναι η αύρα αισιοδοξίας (sic) που εκπέμπουν.
ΥΓ.1: Σιωπηλά οι κοινωνίες έχουν αναγάγει το σπίτι σε κάτι ιερό.
ΥΓ.2: Πού θα πάνε όλοι τούτοι οι ξεσπιτωμένοι;
ΥΓ.3: Τίποτα.
Γιώργος Σταματόπουλος / Η Εφημερίδα των Συντακτών
