Οι φίλοι του καλοκαιριού

Γράφει η Τζώρτζια Ρασβίτσου *

Απέναντι από το γραφείο μου κρέμεται μιά ζωγραφιά  από την παραλία της Λουτρόπολης Θερμής. Ένα καΐκι με τη φελούκα του. Επίτηδες την έβαλα εκεί, ώστε κάθε φορά που σηκώνω  κεφάλι από το χαρτομάνι, το μάτι μου να  πέφτει  πάνω στη γη των παιδικών μου Καλοκαιριών. Άγνωστος ο καλλιτέχνης, πολύτιμη όμως η ζωγραφιά. Γιατί κάθε φορά που την κοιτάζω, όλο και κάποιος εμφανίζεται πάνω της να μου κουνά το χέρι. Και ειδικά τούτη την εποχή,  έχουν μαζευτεί πάνω της όλοι οι παιδικοί φίλοι του Καλοκαιριού.

Δεν θα πω τα ονόματά τους, γιατί είναι πάρα πολλοί,  ούτε θα αναφερθώ σε παιδικές μνήμες, που έτσι κι αλλιώς μόνο εκείνοι κι εγώ μπορούμε να τις νιώσουμε.

Οι παιδικοί μας φίλοι του καλοκαιριού ανήκουν σε μια άλλη ράτσα φίλων. Είναι όλοι τους ηλιοκαμένοι, αχτένιστοι, έχουν πεταχτά γόνατα, φορούν κοντά σορτσάκια και τσόκαρα,  κυκλοφορούν μόνο με ποδήλατο κι έρχονται πάντα γελαστοί να σου πουν μια «βλακεία».  Άλλα ενδιαφέροντα έχουν οι φίλοι αυτοί.  Άλλα λόγια. Άλλες σκέψεις. Άλλα παιχνίδια: Κάνουν βουτιές απ’τα καϊκια. Παίρνουν φόρα και πέφτουν με τα ποδήλατα στη θάλασσα. Ψαρεύουν. Σκαρφαλώνουν στις τζιτζιφιές.  Τα βράδια τραγουδούν στον μόλο κι όταν κουραστούν ξαπλώνουν και κοιτάζουν τ’αστέρια. Είναι πιο ελεύθεροι οι φίλοι αυτοί. Γελούν πιο εύκολα. Κι είναι περίεργο, πώς μετά από τόσα χρόνια θυμάσαι το γέλιο του καθενός και τη μέρα των γενεθλίων όσων γεννήθηκαν κατακαλόκαιρο.

Και τους αγαπάς πιο πολύ τους φίλους αυτούς, γιατί ακόμα κι αν τους βλέπεις σπάνια ή  έχεις να τους δεις από τότε, νιώθεις πως σε ξέρουν σαν κάλπικη δεκάρα. Τους αγαπάς ακόμα πιο πολύ, γιατί είναι αυτοί που σου χάρισαν πολύτιμες αναμνήσεις, για να απαγκιάζεις όταν χτυπάει ο βοριάς.

Οι φίλοι του Καλοκαιριού, εποχικοί σαν  ζουμερά-τραγανά-γλυκά-καρπούζια, σαν  γεμάτα-κόκκινα-φεγγάρια, μπορεί να χάθηκαν μαζί με την πατρίδα των παιδικών μας διακοπών, όμως ο καθένας, κάτω από ένα βραχάκι, σε μια σπηλιά, σε μιά ξέρα, σ’εναν μισογκρεμισμένο μύλο, έχει κρύψει ένα μικρό κομμάτι του εαυτού του. Για μια ώρα ανάγκης. Για να το αναζητήσει, αν κάποτε «χαθεί».

* Η Τζώρτζια Ρασβίτσου Συμβολαιογράφος