«Να σε κάψω Γιάννη – να σ ’αλείψω λάδι»
Γράφει ο Γιάννης Παληός : Κάποιοι ακτιβιστές, λέει, μαζεύουν υπογραφές για απονεμηθεί το “Νόμπελ Ειρήνης” στους Έλληνες νησιώτες για τη βοήθειά τους στους πρόσφυγες...
Το νέο προβλήθηκε από τα αστικά, κανάλια, το διαδίκτυο και πήρε διαστάσεις, όχι τυχαία. Κάτι τέτοια άλλοθι για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους είναι πολύτιμα άλλωστε. Πρώτα βομβαρδίζουν, και ύστερα ντύνονται «ανθρωπιστές». Σπεύδουν να κλέψουν λίγο από την αίγλη της γνήσιας λαϊκής αλληλεγγύης, που δυστυχώς όμως γι’ αυτούς πάει χέρι – χέρι με το μίσος απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Τι σχέση μπορεί να έχουν η αλληλεγγύη και η αυταπάρνηση που δείχνει ο λαός στα νησιά μας, για τους βασανισμένους και κυνηγημένους συνάνθρωπους μας, που είναι θύματα ακριβώς της ιμπεριαλιστικής πολίτικης; Τι σχέση έχει η γνήσια λαϊκή αλληλεγγύη που οργανώθηκε από εργατικά Σωματεία, Συλλόγους, εργατικά κέντρα, λαϊκές επιτροπές και φορείς, με όσους έχουν ήδη«τιμηθεί» με το εν λόγω βραβείο;
Τι να το κάνει ο λαός των νησιών μας, ένα τέτοιο βραβείο που :
Το 1973 απονεμήθηκε στον Χένρι Κίσινγκερ, που ως σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας επί προεδρίας Ρίτσαρντ Νίξον υπό την καθοδήγησή του η Αμερικανική κυβέρνηση στήριξε αποφασιστικά διάφορα στρατιωτικά πραξικοπήματα στην Ινδονησία, στη Χιλή στην Αργεντινή και στην Κύπρο. υπεραμύνθηκε των βομβαρδισμών της Καμπότζης και καθοδήγησε το πραξικόπημα της ελληνικής Χούντας και την πολύνεκρη Τουρκική εισβολή στην Κύπρο τον Ιούλιο και Αύγουστο του 1974.
Το 2009 πχ απονεμήθηκε στον Μπάρακ Ομπάμα «για τις εξαιρετικές προσπάθειές του να ενδυναμώσει τη διεθνή διπλωματία και τη συνεργασία μεταξύ των λαών»
Το 2012 που απονεμήθηκε στην ΕΕ «για τη συνεισφορά επί έξη και πλέον δεκαετίες στην προαγωγή της ειρήνης και της συμφιλίωσης, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ευρώπη»;
Το προκλητικό συνοδευτικό κείμενο όπου εξηγείται γιατί η ψήφος είναι σημαντική αναφέρει :
«Οι κάτοικοι των ελληνικών νησιών στο Αιγαίο (και πολλοί άλλοι που φθάνουν εκεί από όλο τον κόσμο, μέλη ΜΚΟ και Έλληνες της διασποράς) κάνουν κάθε τι δυνατό για να βοηθήσουν τους εκτοπισμένους Σύριους πρόσφυγες και να αισθανθούν πιο άνετα, παρά το γεγονός ότι και οι ίδιοι έχουν ελάχιστα να προσφέρουν λόγω της οικονομικής κρίσης που έχει χτυπήσει τη χώρα εδώ και χρόνια. Δείχνουν και εφαρμόζουν στην πράξη τις χριστιανικές αρχές αλλά και το φιλότιμο, την αγάπη, το σεβασμό και τη φιλοξενία σε αυτούς τους ανθρώπους που τους είναι παντελώς άγνωστοι. Οι πράξεις και οι θυσίες τους δεν περνούν απαρατήρητες καθώς συμβάλλουν σημαντικά στην επίτευξη παγκόσμιας ειρήνης και της επίτευξης σταθερότητας, ενώ αποτελούν παραδείγματα αγάπης για όλο τον υπόλοιπο κόσμο που θα μπορούσαν να μάθουν από αυτές τις πράξεις»!!!...
Βεβαίως το αίσθημα της «αγάπης» ή της «χριστιανικής στάσης» μπορεί κάποιος συνάνθρωπός μας να το αισθάνεται. Εδώ όμως γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης, χρησιμοποιείται για να αμβλύνει το έγκλημα στη Συρία και αλλού, που διεξάγεται καθαρά ως συνέχεια της πολιτικής του καπιταλισμού, ως συνέχιση των ανταγωνισμών των μονοπωλίων της ΕΕ, των ΗΠΑ, της Ρωσίας, σε συνθήκες κρίσης. Τα γνήσια αυτά αισθήματα τα επικαλούνται ως φύλλο συκής των ευθυνών της ελληνικής κυβέρνησης, που παραδίδει τα ελληνικά εδάφη για τις πολεμικές εφορμήσεις, επιδιώκοντας μερίδιο από τη λεία, αυξάνοντας τους κινδύνους και για τον ίδιο τον ελληνικό λαό.
Κουβέντα λοιπόν για το μάρμαρο. Για να κρυφτούν όλα αυτά, αφήνεται η εντύπωση ότι από μόνη της η αυθόρμητη λαϊκή αλληλεγγύη αρκεί και είναι «παράδειγμα», που οδηγεί στην «παγκόσμια ειρήνη» χωρίς την κατάργηση του συστήματος που γεννά νομοτελειακά τον πόλεμο! Για να κρυφτεί η ανάγκη να ενταθεί η λαϊκή πάλη ενάντια στον πραγματικό υπαίτιο. Γι’ αυτό γίνεται και ειδική μνεία στις ΜΚΟ, που άλλωστε είναι γνωστός ο ρόλος τους ως φορείς ενσωμάτωσης του κινήματος, που λειτουργούν «ως κολυμβήθρα του σιλωάμ» για τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα. Γι’ αυτό δεν λέγεται κουβέντα «για το φόνο», που λογίζεται σχεδόν ως φυσικό φαινόμενο και όλο το βάρος πέφτει στο να αισθάνονται τα θύματα «πιο άνετα».
Εδώ πράγματι κολάι γάντι αυτό που λέει ο λαός μας: «Να σε κάψω Γιάννη – να σ’ αλείψω λάδι». Ο ελληνικός λαός, οι κάτοικοι των νησιών μας, οι λαοί της περιοχής έχουν μόνο ένα δρόμο: Να βρίσκονται σε απόλυτη ετοιμότητα, ώστε μέσα από την οργάνωσή τους, την πάλη σε κάθε χώρα χωριστά, την ανάπτυξη της διεθνιστικής αλληλεγγύης, να ανατρέψουν αυτή την πολιτική, που φέρνει την κρίση και μαζί της και τις ένοπλες συγκρούσεις ως φυσικό αποτέλεσμα, δημιουργώντας στρατιές προσφύγων και πνιγμένων στο Αιγαίο και αλλού.
αναρτήθηκε στο politischios.gr
