"Να κρατάς με νύχια και με δόντια ψηλά την σημαία της ανθρώπινης Λέσβου"

Γράφει ο Προκόπης Σινάνης 

Σπύρο,

Νόμιζα πως όταν θα έρθει η ώρα του αποχαιρετισμού θα ήμουν έτοιμος, γνωρίζοντας της άνιση μάχη που έδινες όλα αυτά τα χρόνια. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν είσαι έτοιμος , πολλώ δε μάλλον όταν αποχαιρετάς τον δεύτερο πατέρα σου.

Μας έφερε κοντά πριν πολλά χρόνια, η έγνοια που είχες για τον τόπο.

Το πώς θα πάει δυό βήματα παρακάτω και κάνα μέτρο πιο ψηλά.

Κι από θαυμαστής, βρέθηκα κοντά σου ως ένας από τους στενούς σου συνεργάτες χωρίς βέβαια να πάψω ούτε στιγμή να σε θαυμάζω σαν πολιτικό αλλά κυρίως σαν άνθρωπο.

Σήμερα λοιπόν που στάθηκα μπροστά σου για τελευταία φορά, προσπάθησα να κάνω ένα απολογισμό.

Θα σου φανεί παράξενο, μα δεν θυμάμαι τίποτα! Μα τίποτα απολύτως! Ούτε εκλογικές νίκες, ούτε έργα, ούτε οράματα…

Η σκέψη μου είναι γεμάτη από την μορφή ενός ανθρώπου, που μόνος, όρθιος, ατρόμητος, με το μέτωπο ψηλά και το χέρι στην ανάταση, έπραξε κατά συνείδηση! Μηδαμινή σημασία έχει το περιεχόμενο της επιλογής. Το κατά συνείδηση μετράει!

Πολλοί σου λέγανε τότε «Σπύρο πρόσεχε, θα έχεις επιπτώσεις!» Κι εσύ χαμογελούσες. Γιατί πράττοντας κατά συνείδηση, μπορούσες την άλλη μέρα να κοιτάξεις τα παιδιά και την γυναίκα σου στα μάτια. Μπορούσες να περπατήσεις μόνος στα σοκάκια της Μυτιλήνης, χωρίς να φοβάσαι ότι κάποιος θα σου έλεγε «κι εσύ ρε Σπύρο;»

Κι όταν κάθισα για λίγο μετά στο στέκι που συχνάζαμε τα Σάββατα, μου ήρθε η εικόνα ενός αγωνιστή, που πάλευε ασταμάτητα να μην αφήσει μισοπεθαμένους ναυαγούς και ορφανά γαντζωμένα ακόμη από τη νεκρή μάνα, στο έλεος της παγωνιάς και της πείνας. Η εικόνα ενός ανθρώπου που αγωνίζονταν να τα βγάλει πέρα, με μόνη βοήθεια τους καθημερινούς ανθρώπους του μόχθου, τους ψαράδες και όσους δεν άντεχαν να βλέπουν αυτή την καταστροφή με σταυρωμένα τα χέρια.

Θυμάσαι; Ήταν τότε που η κεντρική εξουσία αδυνατούσε να βοηθήσει, τότε που κραταιές χώρες είχαν γονατίσει, τότε που οι περίφημες Βρυξέλλες κράδαιναν διεθνείς συμφωνίες που γράφτηκαν σε λαμπερά γραφεία, όταν οι ακτές και τα παράλια της Μεσογείου είχαν μετατραπεί σε ένα απέραντο νεκροταφείο. Στο νεκροταφείο του σύγχρονου πολιτισμού μας.

Κι όμως! Μερικοί διέκριναν μια μοναδική ευκαιρία. Έφταιγες. Έφταιγες γι αυτό, έφταιγες για κείνο, έφταιγες για τ’ άλλο. Έφταιγες με δυο λόγια για ολόκληρο το μεταναστευτικό!

Κι εσύ εκεί. Να το παλεύεις. Να κρατάς με νύχια και με δόντια ψηλά την σημαία της ανθρώπινης Λέσβου. Να μη λες ν' αφήσεις την κακιά σκουριά του ποιητή να πιάσει πάνω στο άγαλμα της Μικρασιάτισσας Μάνας, εκεί που πριν εκατό χρόνια οι δικοί μας πρόγονοι , ακουμπούσαν τις ελπίδες τους.

Σπύρο μου αυτά είδα και έζησα κοντά σου.

Το τελευταίο όμως που θέλω να σου πω για να πάρεις μαζί στο αιώνιο ταξίδι, το σπουδαιότερο έργο που αφήνεις πίσω σου, είναι πως ο Μίμης και ο Νίκος, όταν τους ρωτούν «τον Γαληνό τι τον έχεις;» θα απαντούν με περηφάνια «Είναι ο πατέρας μου…»

Καλό ταξίδι..