«Μεσαίος χώρος», το αταξικό κόμμα της τραμπάλας

Της Τζώρτζιας Ρασβίτσου*
 
Τόσα σπρωξίματα, τσιμπιές, δαγκώματα, αλλά και προσπάθειες λυκοφιλίας και συνεργασίας, που στόχο έχουν να προσεταιριστούν το μεγάλο μέρος της κοινωνίας αυτής που ονομάζουν «μεσαίο χώρο». Άστοχα, μάλιστα, το ονομάζουν και «Κέντρο».
Είναι ο «μεσαίος χώρος», πολιτικό «Κέντρο»;... Κάποιοι επιχειρηματολογούν ότι ο χώρος αυτός τους ανήκει παραδοσιακά. Υπάρχει κληρονομική μεταβίβαση μέρους της κοινωνίας σε κάποια ιστορικά κόμματα;... Ή μήπως αυτό που ονομάζουν σήμερα «μεσαίο χώρο» έχει ταξικό χαρακτήρα;...

Όταν ο Κ. Σημίτης, το 'στριψε λίγο δεξιά, ο Κ. Καραμανλής το 'στριψε κι εκείνος λίγο αριστερά, κι έτσι αμφότεροι, αλλά και ξεχωριστά ο καθένας, αποφάσισαν ν' αφήσουν πίσω ένα μέρος των ιδεολογιών τους και ν' ασπαστούν τη μετριοπάθεια συγκλίνοντας ο ένας προς τον άλλον. Κάτι τέτοιο είχε αποτέλεσμα το μπέρδεμα του εκλογικού σώματος, αφού η σύγκλιση αυτή εξαφάνισε μεγάλο μέρος των μεταξύ τους διαφορών. Κι από τη μια εξαφανίστηκαν η πόλωση και τα πάθη, ενώ από την άλλη μειώθηκαν οι προσδοκίες των πολιτών. Οι ιδεολογικές θέσεις συνέχισαν ν' αμβλύνονται, μάλλον εσκεμμένα, σε μια προσπάθεια διεύρυνσης ακροατηρίου και ψηφοθηρίας.

Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την αναποτελεσματικότητα των προηγούμενων κυβερνήσεων και τις εξωτερικές παρεμβάσεις στην άσκηση πολιτικής της χώρας, είχε αποτέλεσμα την κατάργηση της διακριτής πολιτικής ταυτότητας σημαντικού μέρους της κοινωνίας και τη διεύρυνση αυτού που σήμερα ονομάζουν «μεσαίο χώρο»: τους μετριοπαθείς, που κρατούν αποστάσεις από τα άκρα, ενώ συγχρόνως επιθυμούν τα καλά στοιχεία του κρατισμού και τα όποια καλά του νεοφιλελευθερισμού, τους απογοητευμένους - αναποφάσιστους. Πολλοί από αυτούς, πριν πάνε να ψηφίσουν, ξεστομίζουν το θλιβερό λαϊκό απόφθεγμα: «Όλοι τα ίδια σ... είναι!».

Αυτός ο «μεσαίος χώρος» κατάντησε να κινείται σαν τραμπάλα, πότε προς τ' αριστερά και πότε προς τα δεξιά, χωρίς ταξικά ή ιδεολογικά κίνητρα, αλλά από μία πρακτική προσωπική αντίληψη ικανότητας προσώπων κι εμπιστοσύνης σ' αυτά. Όμως, δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι ο χώρος αυτός αποτελείται σήμερα από ένα μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας και είναι αυτός που κρίνει τελικά το κάθε εκλογικό αποτέλεσμα. Γι' αυτό και διεκδικείται σαν νύφη πολύφερνη από την «Κεντροαριστερά», την «Κεντροδεξιά» και ό,τι άλλο ρέει προς το «Κέντρο».

Η σημερινή όμως κρίση είναι πολύπλευρη, δεν είναι μόνο οικονομική, είναι και πολιτική και το ζητούμενο σε μια δημοκρατία είναι η εκπροσώπηση του κάθε πολίτη σύμφωνα με τις ανάγκες και τα πιστεύω του.
Μπορεί η πολιτική αυτή κρίση να ξεπεραστεί με την απαξίωση των ιδεολογιών; Μήπως θα ήταν προτιμότερος ο επαναπροσδιορισμός τους με διακριτότητα για τους πολίτες, ώστε να εκπροσωπούνται συνειδητά στο κοινοβούλιο για τις θέσεις που ο καθένας επιλέγει κι όχι μέσα από μια θολή σύγκλιση ιδεών, που γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι η συνεφαρμογή τους είναι πρακτικά αδύνατη;
Άλλως, ιδεολογικά μη διακριτό «Κέντρο» θυμίζει καταβόθρα ή δίνη ή ανεμοστρόβιλο, που το κέντρο τους είναι... κενό.
 
* Η Τζώρτζια Ρασβίτσου είναι συμβολαιογράφος

αρχικη δημοσίευση εφημερίδα ΑΥΓΗ