Η σιωπή απέναντι

Αφιερωμένο στον κύριο Ιμπραήμ, πρώην δικαστή, που το 1984 δούλευε ως ξεναγός στ’Αϊβαλί και στους συντρόφους που  τολμούν να γράφουν τ’ όνομά τους.

Γράφει η Τζώρτζια Ρασβίτσου *

Τα έργα και οι ημέρες του Ερντογάν πριν το πραξικόπημα μας ήταν γνωστά: Εισβολές σε γραφεία εφημερίδων, διώξεις πανεπιστημιακών, φίμωση δημοσιογράφων,  ενεργούμενη δικαιοσύνη, βίαιη καταστολή διαδηλώσεων της νεολαίας, λογοκρισία, απαγόρευση συγκατοίκησης ανύπαντρων ζευγαριών, φωτιές στα γραφεία κόμματος της αντιπολίτευσης, αλλά και διαπραγμάτευση με εκβιασμούς, συνεργασία με διακινητές προσφύγων, συγκάλυψη διαφθοράς  οικείων.

Οπότε και οι ενέργειές του μετά το πραξικόπημα (π.χ. προσωρινή άρση ισχύς της ευρωπαϊκής σύμβασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων) θεωρούνται αναμενόμενες και δεν μας προξενούν καμία έκπληξη.

Η σκέψη μας σήμερα, βρίσκεται στους Τούρκους  φίλους  που μέσα από τα διάσπαρτα κινήματα αμφισβητούσαν χρόνια τώρα, όχι μόνο την πολιτική του Ερντογάν, αλλά ολόκληρο το τουρκικό πολιτικό κατεστημένο, σ’εκείνους που  είχαν την τόλμη να βάλουν την υπογραφή τους υπερασπιζόμενοι  ανθρώπινα δικαιώματα και δικαιοσύνη, διεκδικώντας ελευθερία έκφρασης και μια ποιοτική ζωή μακριά από τον φονταμενταλισμό του Ισλάμ. Στο υπό παρακολούθηση τμήμα της διανόησης της χώρας, στα «ύποπτα» ιδεολογικά κινήματα.  Στους πανεπιστημιακούς «προδότες του έθνους», που σύρονταν στα αστυνομικά τμήματα επειδή τόλμησαν να καταδικάσουν την πολιτική του Ερντογάν στις κουρδικές περιοχές. Δυστυχώς οι παραπάνω αποτελούν μειοψηφία του τουρκικού πληθυσμού κι ενώ εμείς τους θεωρούμε προοδευτικούς, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι το «προοδευτικό» στην Τουρκία έχει άλλη διάσταση απ’ό,τι στην Ευρώπη, με κύρια αναφορά στο κοσμικό κράτος.

Έτσι, ο παραγκωνισμός των «προοδευτικών», οι οποίοι είναι βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα θ’αντιδράσουν, δεν πρέπει να συγχέεται με τον αφοπλισμό των ιδεών των ελάχιστων εκείνων, που ασφυκτιούσαν και δυστυχώς θα συνεχίσουν ν’ ασφυκτιούν σε μια Τουρκία που παραδοσιακά τους στερεί τον αντίλογο, θέτει όρια στη σκέψη και την έκφραση, που στραγγαλίζει εν τη γενέσει του κάθε τι ανατρεπτικό. Ο «λαϊκός ηγέτης» της Τουρκίας βρήκε σήμερα την ευκαιρία που ζητούσε να  κλείσει τους λογαριασμούς μαζί τους, καθώς και τα στόματά τους. Η σκέψη μας σ’εκείνους που δεν ακολουθούν δικτάτορες, που χρόνια αγωνίζονται για την ελευθερία, στα λιγοστά λουλούδια που άνθισαν «πάνω σε καμένη  γη».

*