Γιάννης Μουζάλας: Η βουβή εθνική αποτυχία
Χρόνος ανάγνωσης :
2'Τι ήταν για τον ΣΥΡΙΖΑ η προσφυγική κρίση; Ηταν αντίβαρο στη λιτότητα. Μοχλός για να θέσει σε κίνηση την «πολιτική» διαπραγμάτευση του μνημονίου.
Ηταν ασύμμετρη απειλή κατά των δανειστών – που κινδύνευαν να τους πλημμυρίσουμε με τζιχαντιστές. Ευκαιρία να επαναβεβαιώσει η χώρα τη γεωπολιτική μοναδικότητά της.
Ηταν στίβος ανθρωπισμού. Πεδίο για να δικαιωθούν οι άσημοι ακτιβιστές και πάρκο ανθρώπινης δυστυχίας για να φωτογραφηθούν οι διάσημοι.
Ηταν ακόμη και μέσο τουριστικής προβολής του φιλόξενου και φιλεύσπλαχνου εθνικού χαρακτήρα.
Ηταν όλα αυτά, εκτός από επιχειρησιακό πρόβλημα. Αυτή την αφ’ υψηλού αντιμετώπιση του προσφυγικού αντανακλούσε εξαρχής και ο τρόπος που πολιτευόταν ο αρμόδιος υπουργός.
Ακτιβιστής ο ίδιος, προτού τον στρατολογήσει ως ειδήμονα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Γιάννης Μουζάλας διάλεγε εξαρχής την οπτική γωνία του παρατηρητή, που ακτινογραφεί, αντί να λύνει το πρόβλημα.
Εφταιγαν η έλλειψη πόρων, η έλλειψη προσωπικού, η απροθυμία της Ευρώπης... Εφταιγαν η τοπική αυτοδιοίκηση, οι «αλληλέγγυοι», οι ΜΚΟ... Στη θέση του υπουργού, η κυβέρνηση είχε έναν πολύ καταρτισμένο σχολιαστή που βραχυκυκλωνόταν πολιτικά και από την εισπήδηση του υπουργού Αμυνας στο χαρτοφυλάκιό του.
Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που καταγράφει η έρευνα του Guardian: η πιο ακριβή ανθρωπιστική κρίση, με το 70% των 800 εκατομμυρίων δολαρίων που δαπανήθηκαν για την αντιμετώπισή της να έχουν σκορπιστεί άγνωστο πού.
Πρόκειται για μια εθνική αποτυχία, που όμως έχει την εξής ιδιομορφία: δεν γίνεται αισθητή στο εσωτερικό. Ο αντίκτυπός της περιορίζεται στις νησίδες ανά την επικράτεια όπου έχουν απωθηθεί οι 57.000 ναυαγισμένοι στην Ελλάδα πρόσφυγες και, αντανακλαστικά, στις περιβάλλουσες τοπικές κοινωνίες.
Η απόσταση που μπορεί να διατηρεί ο αναπληρωτής υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής από το πρόβλημα είναι ανάλογη της απόστασης που έχει η κοινή γνώμη από αυτό. Ο,τι δεν έχει πολιτικό κόστος, δεν υπάρχει.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗΣ/ H ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
