Για το σταυρό στη Μυτιλήνη

Του Παναγιώτη Τσαγκάρη / Θεολόγου

Ø  Ο Σταυρός ως σύμβολο αγάπης και θυσίας θα έπρεπε να υπάρχει παντού και όχι με μίσος να γκρεμίζεται.

Ø  Ο Σταυρός ως σύμβολο κρίσης των ανθρώπων και «Σημείον αντιλεγόμενον», θα έχει ως αποτέλεσμα είτε την «πτώση» είτε την «ανάσταση πολλών».

Ø  Ο Σταυρός ως σύμβολο ελευθερίας και αγώνα των χριστιανών έναντι ορατών και αοράτων εχθρών είναι η δύναμη, η ελπίδα και η σημαία τους.

Ø  Οι της «αριστεράς και της προόδου» καλύτερα να αφήσουν ήσυχο το πιστεύω των χριστιανών και να ασχοληθούν με την προβληματική πολιτική της «πρώτης φοράς αριστεράς» κυβέρνησης.

Αναλυτικότερα:

Η άφιξη τόσων πολλών ανθρώπων-μεταναστών στη Λέσβο, που έφτασε να μην τους χωράει το νησί, δημιούργησε αρκετά προβλήματα(πχ αύξηση εγκληματικότητας, βίαιες συγκρούσεις, κλπ), τα οποία ούτε είχε την εμπειρία ούτε  και μπορούσε, όμως, αντικειμενικά, να διαχειριστεί εύκολα ο λαός και οι αρχές της Μυτιλήνης.

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι όλο αυτό το χρονικό διάστημα παρατηρεί κανείς, από τη μια πλευρά, να τονίζεται η προσφορά, η φιλοξενία και η αδιάκριτη χριστιανική αγάπη των Λεσβίων προς τους εισερχόμενους μετανάστες και, από την άλλη, να υπάρχει σχεδιασμένη προσπάθεια έτσι ώστε, όποτε υπάρχουν κάποια προβλήματα και εκφράζονται διάφορες προτάσεις ή απόψεις για την επίλυσή τους να στιγματίζεται αμέσως ως ακροδεξιός και να φιμώνεται, όποιος τολμήσει να έχει διαφορετική θέση,γνώμη ή πρόταση από εκείνη που κάποιοι άλλοι ήθελαν ή θέλουν να επιβάλουν για το χειρισμό κάποιων ζητημάτων.

Το πρόβλημα εμφανίστηκε και πρόσφατα, μάλιστα δε σε ακόμη πιο έντονη μορφή,  με την τοποθέτηση από ομάδα συμπολιτών μας, ενός Σταυρού στη θέση Απελή δίπλα από τη δημοτική πλαζ Τσαμάκια και παραδίπλα από το άγαλμα της ελευθερίας που κοσμεί την είσοδο του λιμανιού της Μυτιλήνης.

Αμέσως οι γνωστοί-άγνωστοι της «αριστεράς και της προόδου» της Λέσβου επετέθηκαν εναντίον εκείνων που συνέβαλαν στην τοποθέτηση του Σταυρού αλλά όχι εναντίον όσων γκρέμισαν τον πρώτο Σταυρό που στήθηκε. Μάλιστα πρώτη αντέδρασε περί τα τέλη Σεπτεμβρίου 2018, η Κίνηση Πολιτών της Μυτιλήνης «Συνύπαρξη και Επικοινωνία στο Αιγαίο» η οποία με ανακοίνωσή της, χαρακτήριζε την τοποθέτηση του Σταυρού, πράξη «προσβλητική για το σύμβολο του χριστιανισμού, σύμβολο αγάπης και θυσίας και όχι ρατσισμού και μισαλλοδοξίας». Άραγε γιατί βλέπουν μίσος στην τοποθέτηση του Σταυρού και όχι στο γκρέμισμά του; Μας συγκινεί βέβαια η αναγνώριση, από τα μέλη της «Συνύπαρξης», της χριστιανικής αλήθειας ότι ο Σταυρός είναι σύμβολο αγάπης και θυσίας, καθώς και το ενδιαφέρον τους να μην προσβάλεται αυτό το ιερό σύμβολο της χριστιανοσύνης. Όμως, δεν μας βρίσκει σύμφωνους η διαπίστωση τους ότι η τοποθέτηση του Σταυρού είναι πράξη «ρατσισμού και μισαλλοδοξίας» καθώς ο συλλογισμός του είναι ολοφάνερα αντιφατικός.

Διότι αν ο Σταυρός είναι σύμβολο αγάπης και θυσίας θα έπρεπε λογικά σκεπτόμενοι, ως τέτοιο σύμβολο να το προβάλουμε παντού και πάντα -ο μακαριστός παπα-Φώτης Λαυριώτης ο διά Χριστόν σαλός της Μυτιλήνης, έλεγε συχνά, «τον Σταυρό θέλω να τον βλέπω παντού, στα σπίτια, στις πόρτες, στους τοίχους,… παντού»- για να θυμίζει σε όλους την χριστιανική θυσιαστική αγάπη, την αγάπη του Χριστού ο οποίος θυσιάστηκε για τη σωτηρία του κάθε ανθρώπου και συνεπώς να αναπτερώνει την ελπίδα σε όλους τους κατατρεγμένους της γης ότι μπορούν να ελπίζουν για τη σωτηρία τους στους χριστιανούς. Και πράγματι έτσι φαίνεται να γινέται αφού οι μουσουλμάνοι μετανάστες έρχονται στις χριστιανικές χώρες για να ζητήσουν καταφύγιο και όχι στις όμορες ομόθρησκες τους χώρες(βλ. Σαουδική Αραβία, Κουβέϊτ, κλπ)!

Βέβαια σε αυτήν την θέση θα αντιτείνουν κάποιοι ότι οι αλλόθρησκοι μετανάστες δεν θέλουν να βλέπουν το σύμβολο του Σταυρού διότι δεν συμφωνούν με το χριστιανισμό. Όμως και πάλι είναι λανθασμένη η ένσταση αυτή διότι α) η χώρα στην οποία ζητούν τη σωτηρία τους οι μετανάστες είναι κατάσπαρτη από εκκλησίες και μοναστήρια που φέρουν το σημείο του Σταυρού και συνεπώς θέλουν δεν θέλουν, βλέπουν τον Σταυρό συνεχώς μπροστά τους και άρα ένας Σταυρός παραπάνω σε τι θα τους ενοχλούσε; και β) αλλοίμονο αν έπρεπε να κρύβουμε ότι ενοχλεί τους αλλόθρησκους μετανάστες καθώς σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε όλοι μας ως βαπτισμένοι χριστιανοί να εξαφανιστούμε από προσώπου γης διότι πολλοί από τους Μουσουλμάνους δεν θέλουν να βλέπουν χριστιανούς, τους θεωρούν άπιστους που ανήκουν στον Οίκο του πολέμου(Dar al Harb) και οι οποίοι με κάθε τρόπο θα πρέπει να ασπαστούν το Ισλἀμ και να γίνουν Οίκος του Ισλάμ(Dar al Islam). Θα έπρεπε επίσης και το δημοκρατικό μας πολίτευμα να μεταβάλουμε, καθώς το απεχθάνονται και επιθυμούν την εφαρμογή της Σαρίας, του ισλαμικού νόμου!

Σε όσους όμως ακόμη, συνεχίζουν να ομιλούν για το «διχαστικό Σταυρό» θα πρέπει να τους πούμε ότι από μια άποψη έχουν …δίκιο! Και αυτό διότι ο Σταυρός δεν είναι μόνον σύμβολο αγάπης αλλά και κρίσης των ανθρώπων, καθώς ο Χριστός είναι «Σημείον αντιλεγόμενον», κατά τη ρήση του πρεσβύτη Συμεών στην Θεοτόκο και μητέρα του Ιησού: «Ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον». Από τη στιγμή της εμφάνισης του Χριστού στη γη και μέχρι την σήμερα ο Χριστός πολεμήθηκε και πολεμάται όσο κανένας άλλος αλλά και δοξάσθηκε και δοξάζεται όσο κανένας άλλος. Έτσι, μένει η μορφή του Χριστού, όσο καμιά άλλη μορφή στην ιστορία του κόσμου, ως «σημείον αντιλεγόμενον», καθώς δημιουργεί κρίση στις ψυχές των ανθρώπων με αποτέλεσμα είτε την «πτώσιν» είτε την «ανάστασιν πολλών». Οι εχθροί Του δηλαδή πέφτουν, συντρίβονται και εξαφανίζονται. Κι από την άλλη πλευρά οι ψυχές που έχουν πίστη και τον ομολογούν δημόσια με θάρρος κερδίζονται, γίνονται παιδιά του Θεού και κληρονόμοι της Ουράνιας Βασιλείας Του.

Όμως, στη σημερινή πραγματικότητα η νεοταξική πολιτική ορθότητα τύπου Τζώρτζ Σόρος δεν θέλει ούτε να ακούει για διαχωριστικές γραμμές, θέλει ομοιομορφία, πολτοποίηση των πάντων, θέλει ισοπέδωση, θέλει «αγάπη μόνο»! Γι΄ αυτό και ο κύριος στόχος της είναι να αλλάξει το εκκλησιαστικό ήθος, την εκκλησιαστική παράδοση, το πιστεύω των χριστιανών, ώστε να τους εντάξει ευκολότερα μέσα στη χοάνη της πανθρησκείας.

Είναι λυπηρό όμως, να παρατηρεί κανείς σήμερα και εκκλησιαστικούς ακόμη ταγούς να έχουν αποδεχθεί αυτή την «Σόρεια» πανθρησκειακή λογική και να αναρωτιούνται αφελέστατα «τι νόημα έχει να γεμίσουμε όλη την επικράτεια με σταυρούς;» ή πάλι «γιατί υψώνουμε τον σταυρό της θυσιαστικής του αγάπης, σαν “ξόανο’’ αποτροπής“αοράτων’’ εχθρών;» Άραγε θα τους προβληματίσουμε καθόλου ώστε να συνέλθουν από την πλάνη που βρίσκονται, αν τους θυμίσουμε ότι ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων έγραφε; «Μη ντρεπόμαστε, έγραφε ο άγιος, τον Σταυρό του Χριστού. Κι αν άλλος ντρέπεται και τον κρύβει, εσύ κάνε φανερά τον Σταυρό σου, για να δουν οι δαίμονες το σημείο αυτό του βασιλιά Χριστού, και να φύγουν μακριά, τρέμοντας. Κάνε μάλιστα το σημείο του Σταυρού συχνά, είτε τρως, είτε πίνεις, είτε κάθεσαι, είτε ξαπλώνεις, είτε σηκώνεσαι, είτε μιλάς, είτε περπατάς, δηλαδή σε κάθε περίσταση. Γιατί όποιος σταυρώνεται εδώ στη γη, βρίσκεται νοερά πάνω στον ουρανό... Είναι μεγάλο το φυλακτήριο. Δωρεάν το παίρνουν οι φτωχοί και άκοπα οι άρρωστοι, επειδή η χάρη του προέρχεται από τον Θεό. Σημάδι είναι των πιστών και φόβος των δαιμόνων.»

Άραγε θα τους προβληματίσουμε αν πάλι τους θυμίσουμε ότι ο Σταυρός είναι και σύμβολο της ελευθερίας και του αγώνα και της πάλης των χριστιανών έναντι ορατών και αοράτων εχθρών; Αν τους θυμίσουμε ότι οι Έλληνες στους μεγάλους εθνικούς αγώνες τους «με την σημαία και την βοήθεια του Σταυρού συνέτριψαν την τυραννία και ανέκτησαν την ποθητή τους ελευθερία. Και καθιέρωσαν ως εθνικό τους πανίερο σύμβολο, αγώνων και θυσιών και νίκης και θριάμβων τον Τίμιο Σταυρό, την γαλανόλευκη σημαία τους με τον λευκό Σταυρό στο μέσον και λάμποντα στο κοντάρι της Σημαίας πάλι τον Τίμιο Σταυρό… Ήταν, είναι και θα είναι αυτός ο Σταυρός η διακήρυξη της πίστεως και ομολογίας τους, η διαλάληση της δυνάμεως και της ελπίδας τους, η βαθειά εκδήλωση της ευγνωμοσύνης τους προς τον Εσταυρωμένο Χριστό, και για την ψυχική σωτηρία που τους χάρισε και χαρίζει με τον θάνατο Του τον σταυρικό, καί με την ελευθερία πού τους δώριζε και δωρίζει με την δύναμη του Σταυρού Του.»

Ο Σταυρός ήταν και είναι το διακριτικό γνώρισμα των χριστιανών.  Γι΄ αυτόν τον Σταυρό εκατομμύρια μαρτύρησαν, άνθρωποι απλοί του λαού, διότι ο λαός πιστεύει και προηγείται της ηγεσίας του και στα πνευματικά θέματα. Αυτοί οι μάρτυρες δεν ήταν οι περισσότεροι ίσως, μορφωμένοι καθηγητές αλλά ήταν απλοί άνθρωποι, οι τρελοί του χωριού, της πατρίδας και της πίστης, δεν ήταν δηλαδή, οι συμβιβασμένοι, συμφεροντολόγοι και ισαποστάκηδες της καριέρας, οι έτοιμοι να προδώσουν τους πάντες και τα πάντα προς χάριν της ευζωίας τους αλλά εκείνοι που είχαν φιλότιμο και προτιμούσαν από τις εύκολες μεσοβέζικες λύσεις που θα τους γλίτωναν από τα βάσανα, να κάνουν το σημείο του Σταυρού και να δίνουν, με θυσιαστικό φρόνημα, την ίδια τους τη ζωή για τον Χριστό, τον Σταυρό του και την πατρίδα τους. Όλοι αυτοί λοιπόν σήμερα μέσα από τους τάφους τους φωνάζουν «ντροπή σε αυτούς που θεωρούν ντροπή τον Σταυρό του Κυρίου».

Όσον αφορά τέλος, στα λεγόμενα ενός τοπικού πολιτικού της «πρώτης φοράς αριστεράς» ότι δηλαδή: «Ένας μεταλλικός σταυρός ύψους 10 μέτρων, που στήνεται σε έναν δημόσιο χώρο με το έτσι θέλω, χωρίς καμία άδεια και καμία προδιαγραφή ασφαλείας, αποτελεί μια επικίνδυνη αυθαιρεσία – για να μην αναφερθούμε στην αισθητική, και μάλιστα σε έναν χώρο αρχαιολογικού ενδιαφέροντος», δεν χρειάζεται να του απαντήσουμε εμείς, διότι έχει απαντήσει ήδη το κόμμα στο οποίο ανήκει με την πολιτική που ασκεί εδώ και μια τετραετία, μια πολιτική που ασκείται με «το έτσι θέλω», με «χωρίς καμία άδεια και καμία προδιαγραφή ασφαλείας» όσον αφορά στο χειρισμό των εθνικών θεμάτων(βλ. Μακεδονικό), με «επικίνδυνη αυθαιρεσία» στο χώρο της Παιδείας(βλ. μάθημα των Θρησκευτικών), «για να μην αναφερθούμε στην αισθητική» των Υπουργών και βουλευτών του κόμματός του!

Κατόπιν όλων των παραπάνω θεωρούμε ότι πολύ σωστά έπραξαν όσοι πήραν την πρωτοβουλία της ανέγερσης του υπερμεγέθη Σταυρικού συμβόλου του χριστιανών.

Εύγε σε αυτούς που πιστοί στο Σύμβολο της θυσίας της πίστεώς τους, θυσίασαν και θυσιάζουν, διακινδύνευσαν και διακινδυνεύουν επίγεια και προσωρινά αγαθά χάριν της ομολογίας και της μαρτυρίας του Ιησού Χριστού και των αιωνίων αγαθών που Εκείνος προσφέρει στους αγαπώντας Αυτόν.