«Το αίμα ούτε δικαιώνει, ούτε νομιμοποιεί δολοφόνους»
Γράφει: ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος
Ακούω και διαβάζω διάφορα απίθανα πράγματα μετά τη σοκαριστική δολοφονία των δυο νέων, έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στο νέο Ηράκλειο.
Ειδικά στα social media, τα οποία στην Ελλάδα πολύ συχνά μπερδεύουν την ελεύθερη έκφραση και την πολιτική αντιπαράθεση με την καλλιέργεια μίσους κατά των όποιων αντιπάλων -που συχνά τους χαρακτηρίζουν εχθρούς… Έλληνες με Έλληνες εχθρούς, αν είναι δυνατόν…
Ακούω και διαβάζω, λοιπόν, διάφορους απερίγραπτους τύπους (που στα κοινωνικά δίκτυα κρύβονται πίσω από ψευδώνυμα) περίπου να πανηγυρίζουν ή να χασκογελάνε για τη δολοφονία των Χρυσαυγιτών.
Στη λογική «σκοτώσατε τον Φύσσα στο Κερατσίνι, πληρώστε τώρα με δυο (ίσως και τρεις) νεκρούς»…
Ή στον δήθεν χαβαλέ του τύπου «δυο Χρυσαγίτες λιγότεροι»…
Στην ουσία, διαχέουν την απολύτως επικίνδυνη θεωρία ότι το αίμα του Φύσσα νομιμοποιεί την τρομοκρατική επίθεση στο νέο Ηράκλειο.
Από την άλλη πλευρά, βλέπω το κρεσέντο των Χρυσαυγιτών, που νιώθουν δικαιωμένοι και έτοιμοι να βάλουν «φωτιά στα τόπια»…
Αισθάνονται ότι η δολοφονία των δυο νέων δικαιώνει τη μέχρι τώρα εγκληματική δράση τους και διαγράφει όλα εκείνα που έστειλαν τον αρχηγό και τον υπαρχηγό τους στον Κορυδαλλό.
Στην πραγματικοτητα πρόκειται για τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Του νομίσματος που κάποιοι χρησιμοποιούν για να προκαλέσουν αποσταθεροποίηση της Δημοκρατίας και να σπρώξουν τη χώρα σε εμφύλιο πόλεμο.
Διότι, πέραν των φληναφημάτων περί «κατοχικής κυβέρνησης» και «κοινοβουλευτικής χούντας» η Ελλάδα έχει Δημοκρατία και οι πολίτες της μπορούν να εκλέγουν ελεύθερα όποιους θέλουν να τους κυβερνήσουν.
Φτάσαμε στη δωδεκάτη ώρα και όλοι πρέπει να σοβαρευτούν. Ένθεν και ένθεν. Το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που καλλιεργείται, ακόμη και από πολιτικά κόμματα, προσφέρει εκ των πραγμάτων κάλυψη στους δολοφόνους…
Η ομόθυμη καταδίκη της τρομοκρατικής επίθεσης στο νέο Ηράκλειο είναι μια αρχή.
Ας αναζητήσουν οι αρχηγοί των κομμάτων ένα ελάχιστο συναίνεσης και ας στείλουν το μήνυμα ότι είναι πολιτικοί αντίπαλοι και όχι εχθροί, που ο ένας επιδιώκει τον θάνατο του άλλου.
Και πως στις εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, ο νικητής θα εΙναι ο πρωθυπουργός της επόμενης δημοκρατικής κυβέρνησης και όχι ο ηγέτης ενός νέου καθεστώτος…
Η καθεστωτική μεταβολή έγινε το 1974, όταν η χούντα παρέδωσε την εξουσία και οι Έλληνες ανέδειξαν την πρώτη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνησή τους, μετά από επτά χρόνια στον γύψο…
Πηγή: www.aixmi.gr
