Αφήστε έστω ένα τραγούδι
Αφήστε έστω ένα τραγούδι
Αισθάνομαι πως το κράτος την κάνει σιγά σιγά με ελαφρά πηδηματάκια. Του έχουν πέσει βαριές οι υποχρεώσεις του και κοιτάει πώς να γλιτώσει από τις ευθύνες του γιατί μια ζωή την έχουμε, δεν χρειάζεται να την κάνουμε τόσο δύσκολη. Παρουσιάζει ως επιλογή ελευθερίας τις ιδιωτικοποιήσεις αποσιωπώντας πως αυτό προϋποθέτει να έχεις πρώτα κάνει την δουλειά σου στον τομέα της θωράκισης των ανάλογων δημόσιων δομών, όχι όπως το εννοώ εγώ αλλά όπως το εννοεί το Σύνταγμα. Όσο κι αν συνηθίζουμε στην Ελλάδα να στριμώχνουμε την πραγματικότητα στις παγιωμένες και αμετακίνητες αντιλήψεις μας, όσο κι αν ερμηνεύουμε το Σύνταγμα με βάση τα καλά και συμφέροντα υπάρχουν κάποια πεντακάθαρα άρθρα που σε εκθέτει οποιαδήποτε προσπάθεια προσωπικής θεώρησης.
Τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια, η ιδιωτική Υγεία, η ιδιωτική Ασφάλιση, το ιδιωτικό ρεύμα και σε λίγο το ιδιωτικό νερό, μοιάζουν με ταμπέλα που διαφημίζει ολικό ξεπούλημα γιατί κλείνει η επιχείρηση. Δεν βγαίνει το μαγαζί ή δεν είμαστε εμείς που θα το τρέξουμε, έχουμε κι άλλες δουλειές να κάνουμε. Αναρωτιέμαι ποιες είναι αυτές οι άλλες δουλειές.
Όσο κι αν ψάχνω, πραγματικά δεν βρίσκω κάτι που να έχουν λύσει τις τελευταίες δεκαετίες οι πολιτικοί προς όφελος του συνόλου και όχι των λίγων, των ελάχιστων. Στην δική μας δουλειά, στο τραγούδι, συνηθίζουμε να λέμε πως πρέπει να αφήσουμε ένα καλό τραγούδι πίσω μας, έστω μόνο ένα που θα ακούγεται στις επόμενες γενιές. Το δικό τους τραγούδι ποιο είναι; Δεν έχουν καν ούτε αυτήν την ματαιοδοξία να αφήσουν κάτι ελάχιστο πίσω τους;
Ακούμε συχνά από επίσημα χείλη πως δεν γίνεται να τα περιμένουμε όλα από το κράτος. Σωστό, κι εγώ είμαι υπέρ της αυτοοργάνωσης σε πολλά ζητήματα της καθημερινότητας, όμως εκείνοι νομίζω πως κάπου έχουν μπερδευτεί. Δεν περιμένουμε από το Κράτος να μας σώσει από κάτι αλλά να διαφυλάξει τις κατακτήσεις μας. Κατακτήσεις του πολιτισμού μας είναι ο χαρακτηρισμός και η κατοχύρωση ορισμένων αγαθών ως «δημόσια». Για αρκετά από αυτά κάποιοι έχυσαν και λίγο αίμα, συγγνώμη που γίνομαι δυσάρεστος.
Και για να γίνω πέρα από δυσάρεστος και λίγο γραφικός, κατάκτηση του πολιτισμού μας είναι και η «συγγνώμη». Είναι απίστευτα αποκαρδιωτικό το ότι δεν ακούγεται ούτε καν μια συγγνώμη και τρέχουν τα ποντίκια στο κατάστρωμα να γλιτώσουν από την στραβή που έγινε στην βάρδιά τους. Ειλικρινά δεν ξέρω πώς θα ένιωθα αν είχα χάσει το παιδί μου στα Τέμπη ή αν καιγόταν η μητέρα μου στο Μάτι της εγκληματικής ρυμοτομίας, αντιμετωπίζοντας αυτήν την δειλία. Μια δειλία που σε ξεπερνάει. Άψυχα σώματα που είναι σκέτη σάρκα, συνεχίζουν να έχουν ύφος την ώρα οι συγγενείς καρφώνουν σταυρούς. Λένε πως έχουμε αυτό που μας αξίζει. Εμείς έχουμε φτιάξει το περιβάλλον που επιτρέπει τέτοιες συμπεριφορές. Να συμφωνήσω πως έχουμε συμβάλει, δεν είμαστε αθώοι, αλλά δεν μπορώ να συμφωνήσω πως μας αξίζει.
