Συννεφιασμένα τα φετινά Χριστούγεννα. Και βρεγμένη η χτεσινή παραμονή τους. Όμως δεν αφαιρέθηκε τίποτα από την Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα. Ίσα – ίσα τα Χριστούγεννα πάντα ήταν συνδεδεμένα με τον χειμώνα. Και τα χιόνια στο καμπαναριό. Που ποτέ δεν έρχονται…
Ανήμερα Χριστούγεννα και το πρώτο πράγμα που έκανε όταν ξύπνησε, ήταν να βάλει στο You Tube το «so this is Christmas». Τα Χριστούγεννα του Τζον Λένον. Τα Χριστούγεννα του Τζον Λένον, μα προπαντός και για πάντα τα Χριστούγεννα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Είχε διαβάσει παιδί, από τις εκδόσεις «Άγκυρας» τα χριστουγεννιάτικα διηγήματα του, προσαρμοσμένα σε γλώσσα πιο κατανοητή στα παιδιά. Και είχε μαγευτεί. Όλη η εικόνα της Σκιάθου του μισού του δέκατου ένατου αιώνα, με τους περιθωριοποιημένους τύπους της, τη φτώχεια και την αδιόρατη ή ορατή δυστυχία της ζωής τους. Τους ανθρώπινες λύπες και τα πάθη, που όσο και να αλλάζουν οι εποχές παραμένουν τα ίδια. Μόνο το ντεκόρ και το σκηνικό αλλάζει…
Τα Χριστούγεννα που πλέον αρχίζουν τα στολίσματα τους καλό Νοέμβριο. Λες και θέλουμε να εγκλωβίσουμε με το ζόρι τη μαγική χαρούμενη επιρροή τους μέσα στα σπίτια μας. Τα θέλουμε για πολύ καιρό να στολίζουν τον χώρο μας. Αν καταφέρνουν να στολίζουν και τις ψυχές μας και τη διάθεση μας αυτό είναι το ζητούμενο. Και το δύσκολο. Γι’αυτό και τους παραδινόμαστε. Τα Χριστούγεννα είναι μια ομαδική ψυχοθεραπεία. Περίπου μία παγκόσμια ψυχοθεραπεία. Μια προσπάθεια φυγής προς έναν κόσμο παραμυθένιο που μέσα σ’ αυτόν δεν χωράνε τα καθημερινά προβλήματα κι οι έννοιες. Είναι ένας κόσμος υπεκφυγής που τόσο τον έχουμε ανάγκη…
Τα Χριστούγεννα έχουν διώξει ουσιαστικά τη θρησκευτικότητα τους και έχουν μετατραπεί σε ένα παγκόσμιο παραμύθι. Σε ένα φεστιβάλ χαρούμενων εικόνων. Κι αυτή είναι η επιτυχία τους. Είναι ένα κάλεσμα χαράς, ή καλύτερα προσπάθειας να βρούμε τη χαρά. Είναι κουτάκια συναισθημάτων, ένα παζλ που προσπαθούμε να το τακτοποιήσουμε και νοιώσουμε ότι συμμετέχουμε στην μαγεία του.
Κι αν όλα αυτά μας αφήνουν αδιάφορους. Αν δεν μπορούμε να μπούμε στο τρυπάκι της πραγματικής ή τεχνητής χαράς; Αν όλα αυτά τα έχουμε βαρεθεί και δεν βρίσκουμε καμιά ουσία; Ε τότε πορευόμαστε σε ένα χριστουγεννιάτικο περιβάλλον παρατηρητές χωρίς να δίνουμε κάτι από την ψυχή μας και χωρίς η ψυχή μας να περιμένει να βρει κάτι από το γιορταστική πνοή τους.
Ξανά άκουσε το τραγούδι του Τζον Λένον για τα Χριστούγεννα. Ο καιρός ήταν ακόμα μουντός. Χριστουγεννιάτικος. Πήρε από ένα πιάτο ένα από αυτά το χριστουγεννιάτικα μελωμένα κουλουράκια που τα έλεγαν φοινίκια. Και τώρα το μετονόμασαν σε μελομακάρονα. Ποτέ δεν κατάλαβε το γιατί. Έχει καμιά σημασία αυτό; Καμιά σημασία δεν έχει. Όμως αυτός ήξερε τα Χριστούγεννα με κουραμπιέδες και φοινίκια. Και έτσι θα συνεχίζει να τα ξέρει.
Και φυσικά με τον Τζον Λένον και κυρίως με τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη…
