Η χτεσινή κουβέντα - στο στούντιο της ΕΡΤ - των τεσσάρων υποψηφίων προέδρων του ΣΥΡΙΖΑ είχε αυτό που είχε ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή. Σοβαρότητα.
Αυτή η σοβαρότητα που έλειψε από το κόμμα τους τελευταίους δεκαπέντε μήνες εμφανίστηκε χτες. Ήταν η συνύπαρξη τεσσάρων ανθρώπων που διεκδικούσαν την θέση του προέδρου, που δεν μισούσε ο ένας τον άλλον και που που συνυπήρχαν χωρίς τοξικές αντιπαραθέσεις. Δηλαδή πράγματα λογικά και αυτονόητα.
Αυτά τα λογικά και αυτονόητα πράγματα είχαν λείψει από τον ΣΥΡΙΖΑ από την στιγμή που εμφανίστηκε ο Στέφανος Κασσελάκης. Ο Κασσελάκης ήταν η μια πλευρά του προβλήματος. Ενώ ήταν άπειρος, ανέτοιμος και άσχετος με την πολιτική διαδικασία, αποδέχτηκε χωρίς αμφιβολίες, χωρίς συναίσθηση της ευθύνης που αναλάμβανε να γίνει πρόεδρος. Σε ένα κόμμα για το οποίο τόσα λίγα ήξερε και τόσο λίγο το είχε ζήσει.
Η άλλη πλευρά του προβλήματος ήταν πως αυτός ο άπειρος, ανέτοιμος άσχετος άνθρωπος έγινε δεκτός από έμπειρα στελέχη που του άνοιξαν τον δρόμο της εκλογής του. Με πρώτο - πρώτο τον Αλέξη Τσίπρα που όσο ήταν πρόεδρος δεν είχε προνοήσει ώστε να υπάρχουν προαπαιτούμενα για να είσαι υποψήφιος πρόεδρος. Π.χ να είσαι ήδη μέλος του κόμματος αν όχι δύο χρόνια, τουλάχιστον ένα. Εάν οι υποψηφιότητες είχαν κάποιες προϋποθέσεις για να εγκριθούν δεν θα έφτανε ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το κατώτατο επίπεδο πολιτικής απαξίωσης.
Η εκλογή προέδρου από την βάση - πληρώνω δύο ευρώ και ψηφίζω - μπορεί να φαίνεται παράδοξο ίσως να χαρακτηρίζεται απολιτικο, αλλά από την άλλη ανοίγεσαι στον κόσμο σου και του δίνεις τη δυνατότητα να αποφασιζει. Φαίνεται πιο δημοκρατικό και πιο συμμετοχικό από το να αποφασίζει μια κεντρική επιτροπή που και εκεί η εκλογή μπορεί να είναι αποτέλεσμα εσωκομματικών "συμφωνιών". Άρα και μηχανισμών.
Όπως έγιναν τα πράγματα το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ είναι αβέβαιο. Έχει υποστεί τεράστια ηθική βλάβη. Από την άλλη η εποχή είναι μια γρήγορη εποχή που τα πράγματα αλλάζουν ταχύτατα και αυτό που ισχύει σήμερα και οι βεβαιότητες που υπάρχουν δεν ισχύουν για αύριο. Το πολιτικό σκηνικό είναι τόσο ρευστό που όλοι μπορούν να ελπίζουν σε κάτι.
Από ότι φαίνεται η μάχη στον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μεταξύ Σωκράτη Φάμελλου και Παύλου Πολάκη. Ο Φάμελλος ο ευπρεπής και λογικός και ο απρόβλεπτος Πολάκης. Που ο ίδιος είναι ικανός ότι φτιάξει να του δώσει μια και να το γκρεμίσει. Όμως οι πολιτικοί καιροί είναι μπερδεμένοι και δεν πρέπει να υποτιμούμε την πρόσβαση που μπορεί να έχει ο Πολάκης στα πολλαπλά λαϊκά ακροατήρια που νοιώθουν εγκαταλειμμένα και προδομένα γιατί ζορίζονται οικονομικά. Και δεν τα ενοχλεί - το αντίθετο τα έλκει - αυτό που ενοχλεί την βολεμενη μεσαία τάξη που σιχαίνεται τον Πολάκη.
Ο Στέφανος Κασσελάκης θα εξαγγείλει το Σάββατο το νέο κόμμα του. Ήδη έχουν προεπιλεγεί δεκαπέντε ονόματα που πρότεινε η βάση. Εκτός από ένα το "σύγχρονη αριστερά", τα υπόλοιπα είναι πολτός αλεσμένος χωρίς να παραπέμπουν πουθενά. Όπως έτσι μοιάζει να είναι κι ο Στέφανος Κασσελάκης. Λόγος άνευ περιεχομένου.
Η πολιτική ποτέ δεν τελειώνει. Βεβαιότητες δεν υπάρχουν. Κενά δεν υπάρχουν. Καλύπτονται. Αναμένουμε...
