Ο σταυρός του Πλωμαριού και η σιωπή του Δήμου: Λαμπιόνια, αυθαιρεσία και Θεία... ανευθυνότητα
Τοποθέτηση Σταυρού στον λόφο του Πλωμαριού.
"Εμπρός για πίσω"
γράφει η Κυριακή Στέργου (Μαθηματικός)
Εκεί στο Πλωμάρι έχουν κάτι υπέροχες ιδέες διακοσμητικής. Μαζώνονται λοιπόν καμπόσοι (ποιοι δε ξέρω), ξύνουν τα κεφάλια τους και λέει ο ένας: «Τι θα μας άρεζε να 'χαμε τώρα; Τι μας λείπει;» και λέει ο άλλος: «Εύρηκα! Ένας μεγάλος σιδερένιος σταυρός μας λείπει. Να τον κοτσάρουμε στην κορυφή του λόφου του Πλωμαριού, να τον γιομίσουμε λαμπιόνια, να τ' ανάβουμε κάθε βράδυ και να αράζουμε στο λιμάνι να τον αποθαυμάζουμε.».
Μένουν όλοι με το στόμα ανοιχτό, να οραματίζονται την μεγαλειώδη ιδέα και πάνω που μια μύγα πάει να μπουκάρει σε μια απ' τις διάπλατες σπηλιές, αυτή κλείνει και αναφωνεί: «Εύγε! Τι έργο θείας πνοής είναι αυτό για το Πλωμάρι μας! Πόσο δημοκρατικό! Πόσο εξόχως προστατευτικό, να 'χουμε τη θεία χάρη να πλανάται πάνω απ' τα κεφάλια μας!».
Μια άλλη σπηλιά βήχει φτύνοντας τη μύγα και λέει: «Άσε που πρόκειται για έργο που αναδεικνύει την συλλογική χριστιανική μας ταυτότητα. Τώρα αν καμπόσοι άπιστοι διαφωνήσουν, ποιος τους είπε να 'ναι άπιστοι; Να μπουν στον σωστό θεϊκό δρόμο κι αυτοί με το ζόρι!».
Αμ' έπος, αμ' έργον λοιπόν, στήνουνε μάνι μάνι, τη σιδερένια σταυράρα στην κορυφή του λόφου του Πλωμαριού αυθαίρετα κι ωραία (άδεια αν πήραν από καμιά πολεοδομία δε ξέρω) και ηλεκτροδοτούν τα λαμπιόνια της, πάλι αυθαίρετα κι ωραία και ποιος πληρώνει τη λυπητερή στη ΔΕΗ, δε ξέρω.
Κάθομαι λοιπόν τώρα γω, παρατηρώ αυτό το θρησκευτικό σύμβολο μεγάλης... καλλιτεχνικής αξίας, που έχει καπελώσει την πολυφωτογραφημένη φάτσα του Πλωμαριού κι αναρωτιέμαι «πού ζω;» και «τι ζω;». Πάντως στην Ελλάδα αποκλείεται να βρίσκομαι. Διότι η χώρα που ξέρω ως Ελληνικό κράτος είναι κοσμικό, ουχί θεοκρατικό. Η χώρα που ξέρω ως Ελληνικό κράτος είναι θρησκευτικά ουδέτερο και έχει Σύνταγμα το οποίο κατοχυρώνει (στο άρθρο 13, παράγραφος 1η) την θρησκευτική ελευθερία και (στην 2η παράγραφο) απαγορεύει τον προσηλυτισμό.
Ε λοιπόν βλέποντας έναν σταυρό πάνω από το χωριό μου, βλέπω ταυτόχρονα την θρησκευτική μου ελευθερία να πάει περίπατο και ότι κάποιοι θεωρούν ότι το Πλωμάρι είναι το κατηχητικό τους.
Και μη μου πει κανείς ότι στο Σύνταγμα (άρθρο 3, παράγραφος 1) γράφει ότι επικρατούσα θρησκεία είναι ο χριστιανισμός, διότι αυτό απλά σημαίνει ότι είναι η θρησκεία της πλειονότητας των Ελλήνων πολιτών, όχι ότι αναγνωρίζεται ως επίσημη κρατική θρησκεία, η οποία υπερέχει και καπελώνει όλες τις άλλες θρησκείες ή αντιλήψεις για την ύπαρξη ή όχι θεών.
Αναρωτιέμαι αν στον Δήμο Μυτιλήνης έχουν πάρει πρέφα τις αυθαιρεσίες που γίνονται στην κοινότητα Πλωμαρίου. Αν έχουν καταλάβει ότι το να ασχολείσαι με τα κοινά δε σημαίνει κάνω ότι μου φανεί καλό, όμορφο και «πολιτικά» συμφέρον, αλλά ότι είναι συνταγματικό, νόμιμο και σωστό για όλους τους πολίτες.
