Ο Κώστας Σημίτης ενσάρκωσε το διαχρονικό – φαντασιακό αλλά και πραγματικό συγχρόνως – ζητούμενο μεγάλου μέρους της κοινωνίας, «επιτέλους να γίνουμε Ευρώπη».
Μια χώρα που ερχόταν από τα απόνερα του σκανδάλου Κοσκωτά και τα κουραστικά παρασκήνια της διαδοχής του Ανδρέα Παπανδρέου, είχε ανάγκη από τον σοβαρό, μεθοδικό, χωρίς πολλά λόγια και συναισθηματικές εκρήξεις Κώστα Σημίτη. Μετά τον εκρηκτικό Ανδρέα Παπανδρέου ήθελε να αφεθεί να πλήξει σε σίγουρα χέρια.
Ο Κώστας Σημίτης – ενσάρκωση του κεντροευρωπαίου πολιτικού – προσπάθησε να ανταποκριθεί σε αυτό το αίτημα του «επιτέλους να γίνουμε Ευρώπη». Και κατάφερε πολύ σημαντικά πράγματα. Στα χρόνια που ο ίδιος ήταν πρωθυπουργός, μπήκε η Ελλάδα στην ΟΝΕ και η Κύπρος εντάχτηκε στην ευρωπαϊκή ένωση. Αυτές είναι οι παρακαταθήκες που αφήνει στο μέλλον. Είναι η εικόνα και το αποτύπωμα του στην ιστορία.
Την ίδια στιγμή που υλοποιούσε αυτά τα μεγάλα και σημαντικά, την ίδια στιγμή – τον φανταζόμαστε – κλεισμένο και περιχαρακωμένο σε ένα γραφείο – περίπου μόνο του – να ανέχεται όλα τα τρωκτικά του δημοσίου χρήματος που κατασπάραζαν ότι μπορούσαν να κατασπαράξουν. Γνωστά τα ονόματα τους. Και κάποια ίσως άγνωστα. Θαρρείς και είχε συμβιβαστεί με αυτή την κατάσταση, την είχε αποδεχτεί και είχε αποφασίσει ότι κοντά στα μεγάλα που προσπαθούσε να υλοποιήσει, δεν υπήρχε χρόνος και ενέργεια για να συγκρουστεί με όλη αυτή την ανήθικη νομενκλατούρα των διεφθαρμένων στελεχών που κατασπάραζαν την Ελλάδα και το ΠΑΣΟΚ.
Η διακυβέρνηση του Κώστα Σημίτη περιλάμβανε σχεδόν όλη την προετοιμασία των Ολυμπιακών αγώνων. Το χτίσιμο των Ολυμπιακών έργων. Των πανάκριβων Ολυμπιακών αγώνων με την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος. Που μέρος του, κύριος οίδε σε ποιες τσέπες και με ποιες διαδικασίες κατέληξε…
Η διακυβέρνηση του περιλάμβανε και την εκρηκτική άνοδο του χρηματιστηρίου. Που λειτουργούσε με όρους μπαρμπουτιέρας και λέσχης τζόγου. Μέσα στις φήμες, τις ψευδείς οικονομικές ειδήσεις και την οργανωμένη κερδοσκοπία. Ουσιαστικά την οργανωμένη απάτη. Χωρίς ποτέ να ορθωθεί ένα τείχος προστασίας απέναντι στις εκατοντάδες χιλιάδες αδαείς, αφελείς και άπληστους. Που πολλοί από αυτούς έχασαν ότι με κόπο είχαν καταφέρει μια ζωή να μαζέψουν.
Μια από τις θετικές πλευρές του Κώστα Σημίτη, ήταν ότι κάποιες στιγμές υπήρξε τολμηρός και γενναίος. Αυτό φάνηκε τόσο με την στάση του απέναντι στη χούντα, όσο και με τη ρήξη του με την εκκλησία για το θέμα των ταυτοτήτων. Ποτέ δεν έκανε πίσω και ήταν ο μόνος πρωθυπουργός που τόλμησε και τα έβαλε με αυτό το καρκίνωμα του κράτους εν κράτει – της εκκλησίας. Κάτι που δεν το τόλμησαν ούτε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ούτε ο Αλέξης Τσίπρας…
Όταν πολύ αργότερα από τα χρόνια της πρωθυπουργίας του – μέσα στα χρόνια της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ – ήρθε η συμφωνία των Πρεσπών, ο Κώστας Σημίτης δεν μίλησε. Παρόλο που αυτή η συμφωνία ήταν ότι ακριβώς πρέσβευαν οι ιδέες και η λογική του. Όμως ποτέ δεν την χαιρέτησε, ποτέ δεν είπε μια καλή κουβέντα. Παραδομένος ίσως σε μια μικροκομματική θεώρηση των πραγμάτων. Που δεν του ταίριαζε. Κι αυτό ήταν ένα μείον στην εν γένει πολιτική παρουσία του. Όπως και στα μείον του ήταν η αφωνία του στο θέμα των υποκλοπών. Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη πιάστηκε στα πράσα. Ουσιαστικά είχε δημιουργηθεί ένας κρατικός- παρακρατικός μηχανισμός που παρακολουθούσε τους πάντες και τα πάντα. Ένας πρώην πρωθυπουργός όπως ο Κώστας Σημίτης όφειλε να πάρει θέση. Ήταν ανεπίτρεπτο να παραμένει σιωπηλός…
Ο Κώστας Σημίτης ήταν σημαντικός γι’ αυτά που πέτυχε και σημαδεύουν μέχρι σήμερα και πιθανώς θα σημαδεύουν και στο μέλλον την πορεία της Ελλάδας και της Κύπρου. Ατύχησε να κυβερνήσει όταν πλέον ένα σημαντικό μέρος των στελεχών του ΠΑΣΟΚ είχαν υποκύψει στην ιδιοτέλεια και στην διαφθορά.
Ήταν ένας άνθρωπος που η προσωπική του παρουσία ποτέ δεν συνδέθηκε με την ανηθικότητα και την διαφθορά. Όμως γύρω του άνθισαν τα πιράνχας της μίζας και τής αρπαχτής. Και αυτό ήταν απολύτως αντιφατικό. Δεν ήταν ένας τυχαίος, που περνούσε τυχαία από έξω όταν συνέβαιναν όλα αυτά.
