-Αχ καημένη ! είτε ξενυχτήσω; είτε κοιμηθώ ,το αποτέλεσμα ίδιο είναι :μεγαλώνω.
-Μα κάτσε να φάμε ,να γλεντήσουμε ,να κόψουμε βασιλόπιτα…
-Τι ελαφρομυαλιά !γλεντάτε τον χρόνο που φορτώνεστε!
Ένας παρόμοιος διάλογος ,σχεδόν κάθε χρόνο, για τον χρόνο που περνά ,που φεύγει ,που μας φορτώνεται ...
Η μέτρηση του χρόνου ,μια ακόμα επινόηση του ανθρώπου για να μπορέσει να διαχειριστεί την καθημερινότητα και την περατότητα του. Κοντά σ΄ αυτή κολλήσαμε κι ένα γλέντι ,ένα ρεβεγιόν, ένα χαρτοπαίγνιο ,βεγγαλικά ...
Αν ο χρόνος είχε πρόσωπο θα γελούσε κάτω από τα μουστάκια του με τις αποκοτιές μας :
«Γιορτάζουν ό,τι χάνουν ,γιορτάζουν το κυνήγι που κάνουν για να προφτάσουν ,νομίζουν πως είμαι το θήραμα κι αυτοί κυνηγοί ενώ συμβαίνει το αντίθετο!
Ντύνονται ,στολίζονται ,βάζουν ρούχα λαμπερά ,φτιάχνουν μαλλί , ψιμυθιάζονται ,παραμυθιάζονται κι εγώ τους περιμένω στο αύριο !»
Ο χρόνος "τρίζει σαν το όνειρο" , σαν κούτσουρο στο τζάκι ,όπως οι (σ)κουρασμένοι μεντεσέδες και με το τρίξιμο του ενεργοποιεί την ύπαρξή μας .
«Να προλάβω να καθαρίσω ,να μαγειρέψω ,να διαβάσω ,να ερωτευτώ να δημιουργήσω…» κι εκεί στο πάρα πέντε κατάκοποι σταματούμε ,κάνουμε απολογισμό αποχαιρετούμε τον γερο -χρόνο κι υποδεχόμαστε το μωρό που σκάει μύτη.
Κάνουμε προϋπολογισμό , και στη λογιστική σελίδα απαριθμούμε τα θέλω μας .
Στην πραγματικότητα γιορτάζουμε την ανανέωση της ελπίδας , την πίστη πως όπως περνούμε την πρώτη μέρα του χρόνου θα περάσουμε και τον υπόλοιπο χρόνο , κι ενώ συνήθως οι αλλαγές φοβίζουν, η αλλαγή του έτους είναι η μοναδική που διασκεδάζουμε επειδή είναι αναπόφευκτη; ή επειδή ξυπνά τη προσδοκίες μας .
Προσδοκίες μικρές ,προσδοκίες μεγάλες ...
"Μεγάλες προσδοκίες " το ομώνυμο έργο του Ντίκενς που γενιές διάβασαν ,είδαν ,άκουσαν ...
Κλασική λογοτεχνία στην κορυφή των χριστουγεννιάτικων δώρων για παιδιά άλλων εποχών . Κλασική λογοτεχνία ,σενάριο για ταινίες όλων των εποχών .
Έργα που περιγράφουν τη φτώχεια ,τη δύσκολη παιδική ηλικία ,την απάνθρωπη συμπεριφορά . Η βικτωριανή Αγγλία με τους πλούσιους και τις στρατιές των φτωχών ,η βικτωριανή Αγγλία των αριστοκρατών και των παιδιών καπνοδοχοκαθαριστών ,η βικτωριανή Αγγλία του "άκρατου καπιταλισμού ."
Αναρωτιέσαι πως αυτά τα έργα που περιγράφουν την εξαθλίωση των παιδιών έχουν συνδεθεί με τις πιο λαμπερές γιορτές , έχουν γίνει το μιούζικαλ των μικρών σχολικών σκηνών λίγο πριν κλείσουν για το δωδεκάημερο και κουνήσουν το μαντίλι στον χρόνο που τελειώνει … Να ευθύνεται το καλό τέλος ; η δικαίωση των αδικημένων; ή η ηθική τους υπεροχή ;
Οι πρωταγωνιστές στα έργα του Ντίκενς χαρακτήρες της κυρίαρχης τάξης απωθητικοί ,κι απ’ την άλλη χαρακτήρες ταλαιπωρημένοι ,φτωχοί, αλλά ηθικά δικαιωμένοι όπως ο Όλιβερ Τουίστ εκεί στο άσυλο που όταν ζητά λίγο ακόμα φαγητό τον αντιμετωπίζουν ως ταραχοποιό και αντάρτη.
Ένα παιδί αντιδρά από ανάγκη ζωτική ,δυσανασχετεί όχι για λόγους κοινωνικούς αλλά βιολογικούς, όμως αυτή η διαμαρτυρία του τον τοποθετεί αυτόματα στους ανθρώπους που «σηκώνουν κεφάλι» σε κάθε εποχή δεν είναι : «μοιραίος» ούτε «σκλάβος», είναι ο άνθρωπος που ονειρευόταν ο Βάρναλης, ο άνθρωπος που «έγινε άλλος» κι όχι αυτός με τις χαμένες προσδοκίες.
"Χτὲς καὶ σήμερα ἴδια κι ὅμοια, χρόνος μπρός, χρόνια μετά.... Τάχα ἡ θελησή σου λίγη, τάχα ὁ πόνος σου μεγάλος; Ἄχ, ποὖσαι νιότη, ποὔδειχνες πῶς θὰ γινόμουν ἄλλος!"
« Χτες … σήμερα … χρόνος πριν …χρόνος μετά…» χρονικοί προσδιορισμοί , χρονικά επιρρήματα ,παροιμίες ,γνωμικά , κείμενα λογοτεχνικά κι επιστημονικά ,οι εποχές , τα έτη ,ο χρόνος.
Εποχές ημερολογιακές ,ιστορικές ,κοινωνικές κι εκεί ανάμεσα ο άνθρωπος που φτιασιδώνεται για να ξεγελάσει το «φόρτωμα» του χρόνου, όμως μόνο όσοι πάλεψαν για τους «βικτωριανούς παρίες» της εποχής τους κι όσοι «όλιβερ» σήκωσαν κεφάλι μπόρεσαν να αποτινάξουν το βάρος του και να μείνουν αθάνατοι θνητοί …
